jueves, 30 de septiembre de 2010

THE FEELIES "Crazy Rhythms"

O clásico desta semana é unha desas xoias q nunca tiveron o recoñecimento merecido. The Feelies foron unha desas bandas q marcaron un antes e un despois, nunha época dificil, de moito cambio, e na que eles non entraron no xogo da industria, pero sen The Feelies moitas bandas coma os Violent Femmes, Pixies ou Yo La Tengo non serían o mesmo, ou directamente non existían. Por exemplo o debut de Weezer ("Blue Album") e a súa estética é unha homenaxe directa ó debut dos Feelies. The Feelies tomaban as súas influencias da Velvet Underground, e coma eles plasmaban as súas frustracións e as súas contradiccións persoais do mundo urbano, eles xa coma auténticos nerds marxinados no seu high school tiñan un novo fenómeno que amosar con respecto ós anos 60. Todas esas contradiccións refléxanse á perfección nos seus temas: nerviosos e complexos coma 'Fa Cé-La', moi elaborados nos que nunca sabes se van sair cun alarde sonoro ou cunha sinxeleza punk como na inicial 'The Boy with the Perpetual Nervousness', temas escuros e depresivos que se rompen cun estribillo de pop melódico e alegre, con coros e demáis e derrepende... escuridade outra vez, ou ó revés... coma no propio tema 'Crazy Rhythms' e alternando temas breves de pop, con longos desenrolos esquizofrénicos de furia contida. 
The Feelies formáronse en New Jersey en 1976, non debutaron discográficamente ata 1980, con este "Crazy Rhythms", a súa carreira continuou con tres álbumes máis (sempre coa mesma estructura, 9 temas propios e unha versión) e un EP ata 1991, ano no que  o seu "Time for a Witness" cecais foi o que máis éxito tivo da súa carreira. Este tipos inquedos ademáis sempre formaron parte de numerosos proxectos paralelos coma os Golden Palominos, The Trypes, The Yung Wu, Luna ou Wild Carnation, e as súas influencias continúan directamente ata hoxe. No 2009 reeditouse este fantástico álbum con temas extras, en directo e tóda-las tomas extras de estudio nun bonus cd que atoparedes na páxina de Domino Records.


THE FEELIES
"Crazy Rhythms"
(Stiff Recs, 1980)


Descargádeo no blog Carne Radioactiva:

The Feelies

Aquí tedes algúns temas do "Crazy Rhythms" dos The Feelies

Liga de Bocazas dos Venres no Rif

Hoxe comenza a liga ACB, e tamén o Supermanager, no q este ano decidimos facer unha liga propia no Rif-Rock: Liga de Bocazas dos Venres no Rif.




Tedes ata as 20:00h. para apuntarvos, só un equipo por participante!!!

martes, 28 de septiembre de 2010

Mudhoney onte en Capitol

Ahí vai un regaliño de Kurco, de onte do concerto de Mudhoney na sala Capitol:
'Inside Out Over You' e 'Touch me I'm Sick':

viernes, 24 de septiembre de 2010

Hoxe en LdN. FELA KUTI (2ª parte: del highlife al afrobeat)

Hoxe na columna De Ventrílocuos Impostores de Libro de Notas, retomamos a historia de Fela Kuti, desta vez falando realmente da súa música. Se na entrega do mes pasado poñíamos luz sobre a súa figura e sobre como se está a explotar o seu legado, esta vez facemos un repaso á súa obra e á súa evolución. Dende as súas influencias e raices, e os seus inicios, a radicalización, a explosión afrobeat, os destellos do afrodisco e a súa caída... Que o desfrutedes:

Revisade a 1ª parte: Fela Kuti, de África y punto (agosto 2010).


En un mes en que se conmemora el 40º aniversario de la muerte de Jimi Hendrix, el ventrílocuo se debe a sus deudas. Poco nuevo podría decir el muñeco sobre el genio de Seattle, aunque sí mucho más sobre su música que únicamente su faceta como guitarrista. Pero para no acumular en el ‘debe’ aquí tiene que desquitarse de nuevo con Fela Kuti, y con su música. Si en la entrega del mes pasado terminamos por centrarnos en su figura y en como se transmite su legado, hoy nos centraremos en su música, prometido.
En su evolución, su estructura y su incorruptibilidad. Para entender qué era realmente el afrobeat, su evolución desde el highlife, y su posterior desvarío hacia el afrodisco. El auge y caída artística del mayor genio de la música africana, y de como se enterró en vida asegurándose la vida eterna gracias a los más de 80 álbumes que nos dejó para que nunca tengamos suficiente afrobeat.

En primer lugar escuchemos algo de Highlife para comenzar a comprender las raíces de Fela Kuti:



Recordad como todavía en Londres formó su primera banda, Koola Lobitos, con la que fusionaba el Highlife (que como habéis escuchado ya era realmente una mezcla de swing anglosajón con melodías africanas, muy habitual en las colonias británicas del áfrica occidental, sobre todo en Ghana y Nigeria, donde había numerosas orquestas o big bands de Highlife desde el período de entreguerras) con el bebop. Un buen ejemplo de ello es el tema ‘V.C.7’, de entre 1967 y 1968, con alguna aproximación al soul y al rhythm’n’blues:



Con esta banda regresó a Nigeria, y de ahí su primer viaje a los USA. El Black Power y los Panteras Negras de Los Angeles cambiaron su forma de entender el mundo, la sociedad y su propia patria. Pero también las nuevas corrientes del jazz , el hard-bop y el acid jazz, y el rhythm’n’blues primigenio cambiaron por completo su música. Durante dicha estancia, sin saber muy bien en qué momento preciso, los Koola Lobitos pasaron a llamarse Nigeria’70. De hecho las llamadas “The ’69 Los Angeles Sessions” fueron grabadas por los Koola Lobitos, pero ya en el momento de su publicación vieron la luz como Fela Ransome Kuti & Nigeria’70. Su música contiúa los mismos parámetros pero se va complicando en sus estructuras, y sobre todo en la temática de sus letras. Quizás el ejemplo más evidente sea el tema ‘Viva Nigeria’ en el que Fela se limita a recitar, para terminar con un revelador long life Nigeria, Viva Africa.



Aunque también encontramos puro highlife, un tanto más rítmico, pero highlife al fin y al cabo. 'Highlife Time':



Todas estos temas los podeis encontrar en el fantástico doble volumen “Koola Lobitos 1964-1968 / The 69 La Sessions” (Knitting Factory, 2010)

A su vuelta a Nigeria, cambia el nombre de su banda, y parte de sus miembros, por Africa’70. Así se publicará el primero de sus álbumes oficiales. Un proyecto insuperable, en el que a toda su banda, y su espectacular baterista Tony Allen, la grandiosa percusión de Ginger Baker, una estrella del rhythm’n’blues británico, de la revolución mod y del Swinging London, con bandas como Cream y Blind Faith, en las que compartía formación con Eric Clapton, aunque su verdadera pasión era el jazz, y posteriormente lo fue el afrobeat. Esta colaboración puso a medio mundo tras la pista de aquel loco nigeriano. El resultado fue el álbum titulado simplemente “Live!” de Fela Ransome Kuti & The Africa 70 with Ginger Baker. Toda una declaración de intenciones. Fela tan solo podía concebir su música en directo, y así quiso plasmarla en su primer álbum oficial. “Live!” es funk, es yoruba, es rhythm’n’blues, es un artefacto puramente psych. Nacía el afrobeat amigos. Una introducción de 8 minutos para otros cuatro cortes que superan de largo los 10, y es que había mucho que decir, verbalmente o no. Era la presentación al mundo de una nueva música. 'Ye ye de Smell' es un ejemplo perfecto:



Además como complemento aquí tenéis un curioso montaje de dicha gira con imágenes tomadas por el propio Ginger Baker, quizás el único músico occidental blanco aceptado por el presidente negro:



Como resulta evidente en estas composiciones, la rítmica es fundamental, aunque en este álbum, por contar con dos bateristas de excepción, la percusión es bastante libre, con numerosos solos e improvisaciones. Pero las estructuras del afrobeat ya están presentes. Percusiones, metales y cuerdas se van introduciendo de una en una, y cada instrumento crea un bucle en el que continuamente toca los mismo, con el mismo tiempo y ritmo, solo alterado por sus propios silencios. Así el afrobeat solo se entiende como una gran big band, en el que cada instrumento es una capa inmutable, que entra y se va para hacer siempre lo mismo en una compleja estructura de harmonía perfecta. En directo llegarían sus improvisaciones interminables, que podían convertir sus conciertos en auténticos maratones.

Para su siguiente álbum, publicado todavía en el mismo 1970 “Why Black Man Dey Suffer/ Why Man’s Cry” todos los elementos aparecen totalmente ensamblados, además de incorporar a su trouppe de coristas, que interactúan con Fela como una respuesta a sus proclamas. Toda esa estructura la podeis comprender a la perfección en ‘Shakara’, del álbum antes citado:



En 1972 repite experiencia con Ginger Baker, de quién ya hemos dicho que fue el único músico occidental con el que Fela se relacionaba como igual. Muchos lo intentaron, para compartir escenario o estudio como músicos, o normalmente como productores, para explotar la gallina de los huevos nigerianos de oro en Europa y América. Algunos de los más grandes como Brian Eno o Paul McCartney lo intentaron (para el ex-Beatle, eran la mejor banda del planeta), pero siempre salieron mal parados en su trato con Fela Kuti, bien porque pretendían reducir sus grabaciones a un formato de tiempo adaptado a las emisiones radiofónicas, o bien por negarse directamente a que ninguín blanquito interviniese en su música. Ese interés creció no solo con el reclamo de Ginger Baker, si no que en 1974, todo el mundo puso su vista en Africa. Se disputaba el combate del siglo, o más conocido como The Rumble in the Jungle: Foreman contra Mohamed Alí por el título mundial de los pesos pesados. Corría 1974, y el mensaje panafricanista traspasó continentes. El presidente Mobutu, del por entonces Zaire se encargó de poner más dinero que nadie encima de la mesa, y de encender la maquinaria publicitaria. Uno de los puntales empleados, fue el afrobeat, la música panafricanista por excelencia, y por supuesto muchos ojos dejaron las copias centroafricanas y mostraron su interés por Senegal, Ghana y sobre todo Nigeria. Muchos de estos músicos, productores o simplemente cazatalentos, sabían que lo más excitante que se estaba producientdo en el planeta musical de la primera mitad de la década de los 70 eran el fenómeno kraut alemán y el afrobeat panafricanista. Pero no nos desviemos, muchos músicos africanos aprovecharon la coyuntura, y muchos occidentales también tuvieron en aquel momento su época más exótica, aprovechando el aperturismo de muchas dictaduras para mostrarse al mundo. Sobra decir que Fela Kuti fue el mas reclamado, pero se negó a participar en un circo que consideraba denigrante para su pueblo.

Todos estos hechos hicieron radicalizar todavía más sus mensajes contra el colonialismo de las potencias occidentales y sus mecanismos capitalistas, las tensiones fueron crecieron y tras sus consecuencias (ya he dicho que esta vez solo hablaríamos de música, no de batallitas) Fela creó su primera gran obra polémica, ‘Expensive Shit’ (del álbum homónimo de 1975) que todavía traería más represalias:



En la cara b del álbum se encontraba este ‘Water No Get Enemy’, en la que podeís encontrar perfectamente esamblados todos los elementos anteriores, pero sobre todo funciona como contrapunto a ‘Expensive Shit’ para que podais comprobar como el tono y el tiempo de la composición cambian totalmente. Resulta mucho más amable, e incluso complaciente y resignada. Una línea con la que habitualmente diferenciaba las temáticas de sus canciones:



En los siguientes años su actividad se multiplicó, así como sus conflictos con las autoridades militares del país. A cada escaramuza o provocación un nuevo álbum de denuncia, era el juego perfecto de acción-reacción-acción que llevó a su máxima expresión entre 1974 y 1978, año en que se produjo el suceso más grave, y que dio lugar a su obra maestra por excelencia, una alegoria a la brutalidad del ejército nigeriano: “Zombie” de 1978, que además en lo musical constituye el culmen del afrobeat, en el que terminan por configurarse todos los elementos de un estilo único. El momento lo requería y la banda respondió como la máquina de ritmos más engrasada que jamás haya existido, para crear la más furiosa de todas las danzas afrobeat, su pieza total, 'Zombie':



Como es habitual, cuando algo llega a su cima, no puede más que descender. Desde los últimos sucesos, el colectivo de Fela Kuti se convirtió en partido político, y nuestro protagonista se postuló como candidato a las eleciones de 1979 a presidente de Nigeria. Los miembros de la banda no lo entendieron, y uno a uno abandonaron a Fela Kuti, incluído su mano derecha, Tony Allen (recordad sin Tony Allen no hay afrobeat). De modo que Africa 70 se disolvieron, y Fela Kuti creo una nueva banda Egypt 80, un orquesta que por momentos fué gigantesca, y con la que todavía alargó más la duración de sus temas, acompañándole el resto de su carrera hasta comienzos de la década de los 90.

Cuando era el comienzo del fin llegó un inesperado amigo. Después de Ginger Baker solo Roy Ayers consiguió trabajar realmente con Fela Kuti como un igual (quién no le conozca, era un afamado vibrafonista de jazz, que fué evolucionando hacia el funk, compuso bandas sonoras para filmes de Blaxploitation de cierto éxito, como Coffy y que desde finales de los 70 había evolucionado hacia la música disco). Ambos llegaron a crear a medias la compañía Uno Melodic Records, que funcionó durante la década de los 80. Curiosamente junto Ayers se adentraron estilísticamente en el afrodisco, que paradójicamente había comenzado a desarrollar su pupilo y mano derecha Tony Allen. Su mejor trabajo conjunto es “Music of Many Colors” (MCA/UMR, 1980), en el que realmente se adelanta la cultura de club, las raves y ciertos elementos del house de Chicago que asolarían el mundo diez años despues, pero '2000 Black Got to be Free' (que en realida dura 18 minutos, no como en esta edición para youtube) se convirtió en la cumbre para el género afrodisco, nunca superada para frustración de muchos:



Continuaron los conflictos con las autoridades, puesto que sus temas continuaban siendo proclamas incendiarias, pero musicalmente menores. Incluso en este período se evidencia un retorno a la sencillez del highlife. Al fin y al cabo todo el mundo vuelve a sus orígenes, no?. Continuó su carrera política sin ningún éxito, y en lo artístico, ya en la segunda mitad de los 80 su popularidad creció por todo el mundo. De la mano de Ayers comenzó a sonar en los clubes más modernos del mundo anglosajón. Sin embargo aquel momento ya había pasado, y su propia música menguaba a pasos agigantados a la par que los homenajes y el reconocimiento aumentaban. Quizás su mayor éxito de esta última etapa fué el “Beasts of No Nation” una suit contra el apartheid, y que era una acusación directa contra Margaret Thatcher, Ronald Reagan y Pieter Willen Botha (presidente sudaficano):




Las colaboraciones con Ayers fueron casi una escapada de su propia realidad. Las represalias del asunto “Beasts of No Nation” fueron terribles, más aún para un Fela Kuti que ya estaba enfermo de SIDA, y que siguiendo sus propias convicciones, siempre negó y por lo tanto jamás acceptó tratarse. Terminó por consumirse en su propio mundo.

Un final un tanto ambiguo para una figura descomunal. Pero es que eran otras latitudes del mundo. Y desde allí es aún más dificil cambiar el rumbo de la historia, aunque este rebelde incómodo quizás haya conseguido algo através del afrobeat, a pesar de que muchos se empeñen en verdernos lo que no es afrobeat. Quizás esa sea otra de las conspiraciones que siempre denunció Fela Kuti.
Mon Falcón.

De Ventrilocuos Impostores publícase o 24 de cada mes en LdN.
E lembrade visitar a diario Libro de Notas.

Fela Kuti and The Africa 70 "Zombie"

E aqui tedes a obra mesta de Fela Kuti. Zombie é unha acusación directa ás prácticas dos militares nixerianos. Despois deste disco o goberno ordeou a destrucción da súa comuna, Kalakuta Republic do centro de Lagos, unha auténtica guerra aberta entre a trouppe de músico e o goberno. Pero musicalmente 'Zombie' é o cumio de tóda-las súas composicións. Afrobeat en estado puro. Insuperable!!!
Fela Kuti and the Afrika 70
"Zombie"
(Creole/Coconut/Mercury, 1977)


descargádeo no blog Que te comas la Lata:

Fela Kuti and The Africa 70 "Expensive Shit"

Expensive Shit é a resposta de Fela a unha tentativa do goberno para encarcelar a tódo-los membros do colectivo Africa 70 por asuntos de drogas. Fela tivo que mercar literalmente merda limpa de drogas para pasar os controis. Este álbum contén dous temas que funcionan á perfección coma contrapunto do outro. 'Expensive Shit' é pura rabia, 'Water No get Enemy' é un tema moito máis reflexivo e didáctico:

Fela Kuti and The Africa 70
"Expensive Shit"
(Makossa Editions, 1975)


Descárgao no blog A Lion's Love:


Fela Kuti and The Africa 70 with Ginger Baker "Live!"


Mañan publícase en Libro de Notas a 2ª parte sobre Fela Kuti na columna De Ventrílocuos Impostores. Asi que aquí vos deixo tres dos seus principais álbumes:

Aqui vai o primeiro, o seu debut unha vez que os Nigeria 70 se refundaron nos Africa 70. Un álbum en directo con Ginger Baker (Cream, Blind Faith, etc) que xunto con Tony Allen logran unha rítmica insuperable:

Fela Kuti and The Africa 70 with Ginger Baker 

"Live!"
(Regal Zonophone, 1971)


decargádeo no blog Tipo de Azul:

martes, 21 de septiembre de 2010

Salón D.I.Y.



De volta do encontro fanzinero.
1.multistand: despregable, cardos bueu, remendar es antisocial, jerseys para los monos, tronquis, mortland y devino tesoro.
2.stand de a mula
3.multimural a cargo de varios artistas.
4.stand despregable con berto fojo vendiendo fanzines a punta palunge




lunes, 20 de septiembre de 2010

Live Xperience (Hendrix 1970-2010) Lista Reproducción

Esta é a lista de reproducción do concerto do Sabado HENDRIX 1970-2010.



Este foi o track-list do concerto:
- Hey Joe
- Fire
- Highway Chile
- Foxy Lady
- Purple Haze
- Don't Live Today
- Third Stone from the Sun
- Manic Depression
- Crosstown Traffic
- Wait until Tomorrow
- Voodoo Child
- Spanish Castle Magic
- Stone Free
- Little Wing (instr)
*en negrita as que están subidas no youtube.

E por suposto, moitas gracias a todos por vir. Espero que o pasárades tan ben coma nós (creo que sí)., gracias tamén a Yeyo e Paula polas fotos, e sobre todo á fantástica banda: Jimi Karlos, Jimi Kevi, Jimi Piti, Jimi David e Jimi Rubén por facelo posible!!!
Tremendo rapaces!!! GRACIAS!!!

Live Xperience (Hendrix 1970-2010) fotos

Aquí tedes un slide cunhas cantas fotos do concerto. 
Son de Yeyo e Paula, menos mal q viñades equipados, moitas gracias!!!







Live Xperience (Hendrix 1970-2010) pt1

Aquí tedes o Live Xperience do HENDRIX 1970-2010 do Sábado, con tódo-los Jimis da nosa RifRocKerZ Xperience homenaxeando a Hendrix. 



Live Xperience (Hendrix 1970-2010) pt2



viernes, 17 de septiembre de 2010

Sábado 18: HENDRIX 1970-2010

Este Sábado 18 de Setembro cúmprensense 40 anos sen Jimi Hendrix.
HENDRIX 1970-2010
será o noso particular homenaxe, cun Live Xperience e Sesión Intermitente.


Non vo-lo perdades!!!

Hendrix Experience. Isle of Wight 1970

Só uns días despois cruza o Atlántico para participar no Isle of Wight Festival, na última semana de agosto. Para esta ocasión mantén ó baixista Billy Cox, e como sorpresa recupera ó seu vello amigo o baterista da Jimi Hendrix Experience Mitch Mitchell. Foi o penúltimo concerto de Hendrix.

Hendrix Experience. Band of Gypsys.

O seu último proxecto estable, aínda que tamén efímero, Band of Gypsys son Hendrix xunto con Billiy Cox e Buddy Miles, un novo power trio insuperalble na a historia da música. Baixo esta formación publicaron o último álbum de Hendrix en vida, co mesmo nome "Band of Gypsys" recollido en directo entre a noite de fin de ano de 1969 e ano novo de 1970 no Fillmore East Theatre...

Hendrix Experience. Woodstock 1969

A comezos do verán de 1969 Hendrix disolve The Jimi Hendrix Experience. O 18 de Agosto presentouse no festival de Woodstock cunha nova i efímera formación: Gipsy Sun and Rainbows.


Salón D.I.Y.

Se andades por Vigo este fin de semana non vos perdades o 
encontro editorial SALÓN D.I.Y.
organizado pola Asociación Amalgama, na súa propia sede, con fanzines (entre os que por suposto está a Embaixada Prusiana co Despregablee demáis artefactos producto do 'faino ti mesmo'...


Toda a info en:

The Allnight Workers no Xiria Pop 2010

Ademáis de ser un clásico dos festivais máis interesantes da nosa terra, este ano co punto de ver o 'retorno' (se lle pode chamar así?) dunha das nosas bandas favoritas: THE ALLNIGHT WORKERS, (con membros de Los Hijos Bastardos de Peter Lorre, The Phantom Keys e dos Loveless Cousins) q o sábado compartirán cartel co eterno Micky, ou Los Chicos.
Proximamente máis novidades dos Allnight Workers. Polo momento escoitade os seus novos temas no seu myspace.