Lote do "Galician Bizarre III"

Xa está na rúa o Galician Bizarre III. Unha nova entrega da mellor iniciativa musical do país. Nesta ocasión con 17 temas de tóda-las pelaxes que representan o que está a suceder no underground da música galega.

Xa temos no local o lote dos de Ulomanía Coop., así que, dende esta mesma noite xa podedes pasarvos a recoller as vosas reservas. E logo a ver se sobra algún para o resto. Qué gañas de poñelo a xirar...

MC5 "Kick Out the Jams"

Febreiro de 1969:  os xeniais MC5 lanzaban o seu incendiario debut: "Kick Out the Jams", un álbum gravado en directo no Grande Ballroom de Detroit durante dúas noites en novembro do 68, e que pasou directamente á historia.

Xa vo-lo recomendamos noutras ocasións, pero hoxe tocaba de novo.

Un imprescindible que cumpre 50 anos.

MC5 "Kick out the Jams"

(Elektra, 1969)

"The Haçienda. Cómo no dirigir un club", por Peter Hook

Logo da sesión de Joy Division, seguimos con Peter Hook.

Onte lanzouse ao mercado a edición en castelán do seu libro "The Haçienda. How not to run a club", unha publicación orixinal do 2010 (Simon & Schuster Books), que agora saca a Editorial Contra.

Hook nos deixa a súa versión do Madchester máis frenético, aquel que se artellou entorno a Factory Records, e o clube The Haçienda (FAC51), unha auténtica revolución cultural e unha auténtica ruína.

Sobre o mesmo asunto hai xa moita literatura, sobre todo a obra e momorias do propio Tony Wilson, fundador do clube e do selo Factory, en "24 Hour Party People" no 2002, que ao ano seguinte levou ao cine Michael Winterbottom de forma delirante e maxistral. A de Hook, será outro punto de vista.

Esto é de lectura obragoria.

Peter Hook "The Haçienda. Cómo no dirigir un club"

(Editorial Contra, 2019)

Así o comezan presentando na web da Editorial Contra:

Tras el suicidio de Ian Curtis en 1980, los componentes de Joy Division se reagruparon para formar New Order, bajo el auspicio de su mánager, el carismático Rob Gretton. Durante las giras norteamericanas que cimentarían el éxito del grupo en EE.UU., descubrieron fascinados la emergente escena de clubs neoyorquina, con los míticos Danceteria y Paradise Garage a la cabeza. El excéntrico Tony Wilson, máximo responsable de Factory, el sello discográfico de Manchester que labró su éxito gracias, sobre todo, a Joy Division y New Order, decidió emprender con Gretton, arrastrando, de paso, a New Order, una ambiciosa reforma del International Marine Center para reconvertirlo en el que debía ser el club más elegante y sofisticado del mundo, a imagen y semejanza de los que habían visto en Nueva York. Para ello, contrataron al visionario arquitecto Ben Kelly, que transformó el espacio en una catedral de acero y cristal a la que llamaron The Haçienda, y que incluso recibió un número de referencia: FAC 51...

14 febr 1979, primeira Peel Session dos Joy Division

14 de febreiro de 1979. Hoxe hai 40 anos que a BBC1 retransmitía por primeira vez unha Peel Session protagonizada por Joy Division.

Logo do éxito, e a polémica do seu EP de debut "An Ideal for a Living" de xuño do 78, tiveron que esperar case medio ano para participar nas históricas sesións artelladas polo gran John Peel, quen formou posiblemente o maior arquivo musical do mundo entre 1967 e o 2004.

A sesión foi gravada o 31 de xaneiro de 1979, nos estudios Maida Vale da BBC, e retransmitida no programa de John Peel o 14 de febreiro. 

A sesión tiña catro temas: 'Exercise One', 'Insight', 'She’s Lost Control', e 'Transmission', interpretadas en 14 minutos.

A finais de ano volveron a gravar con Peel unha sesión que sería emitida o 10 de decembro do 79. Ahí estaban 'Love Will Tear Us Apart', '24 Hours', 'Colony', e 'The Sound Of Music'.

Ambas sesión foron lanzadas por separado polo selo Strange Fruit. A de febreiro en 1986, e a de decembro no 1987, e en 1990 nunha mesma edición en cd.

Aquí vos deixamos o audio daquela do 14 de febreiro do 79:

Filthy Friends 'Last Chance County'

Máis adiantos. Os Filthy Friends é unha banda formada por Corin Tucker das Sleater-Kinney, e Peter Buck dos R.E.M., Minus 5 e moito máis. 

Na actualidade a banda a completan Kurt Bloch e Scott McCaughey tamén dos Minus 5, Bill Rieflin de King Crimson, e a baterista Linda Pitmon (en tóda-las bandas de Steve Wynn, Golden Smog, etc...).

Comezaron facendo un tributo a Bowie, pero ao pouco tempo comezaron a crear os seus propios temas. En 2017 lanzaban o seu primeiro single, e o seu debut en Lp "Invitation" (Kill Rock Stars), aínda que naquel álbum contaban con Bill Rieflin (Ministry) e Krist Novoselic (Nirvana) na sección rítmica.

Aquel primeiro álbum tiña moito de rock clásico, americana, etc... cun par de pildorazos de sons máis alternativos.

Agora veñen de lanzar 'Last Chance County' como adianto do seu novo álbum, "Emerald Valley", da man de Kill Rock Stars, e con saída prevista para maio, e que soa moito máis na onda das Sleater-Kinney. Veremos o resto...

Febreiro 2019

As datas que aínda quedan para este mes:
· Sáb.16: BIMBA!
· Ven.22: Black Grooves
· Sáb.23: ESCALENUX

E mentres xa estamos preparando o programa especial de marzo...

Guided by Voices "Zeppelin over China"

Novo álbum do incansable Robert Pollard cos Guided by Voices.

No 2017 Pollard celebraba o lanzamento do seu álbum número 100 baixo calquera das súas marcas, lanzando o primeiro lp dobre da súa carreira ("August By Cake"), e parece que os formatos sinxelos xa se lle quedan pequenos. 
A finais de ano lanzou dous eps no bandcamp ("100 Dougs" e "Wine Cork Stonehenge") polo momento só en formato dixital, con 12 temas que ven poderían compoñer outro álbum, pero Pollard é así... sempre ten material de máis para publicar, e xa anuncia as dúas seguintes entregas. 

Polo momento comeza o ano con outro lp dobre, este "Zeppelin over China" son 32 temas. Só nos 8 cortes da cara A xa temos un resumo de casi tódolos seus rexistros, dende o power pop, o punk e a psychodelia -á súa maneira-, todo mesturado sen ningún tipo de complexo: 'Good morning Sir', 'Step of the Wave', ou a fantástica 'Carapace'. Na caras B e C segue un esquema similar pero basado no pop e nas melodías, incrementando as guitarras dende o dominio das acústicas de 'Jack Tell' e 'Bellicose Starling' ata a densidade de 'Think Be a Man' ou 'Jam Warsong'. E na última cara contrastan as enerxicas 'Where have you been all my life' ou 'Transpiring Anathema', coa nostalxia de 'My future in Barcelona' ou os arranxos de corda e piano en 'Enough is never at the End' ou 'Vertiginous Rafts'. 

Non o intentedes dunha soa sentada que pode resultar esgotador, pero coma sempre máis que recomendable.

GUIDED BY VOICES "Zeppelin over China"

(GbV Inc., 2019)

Freakland Festival

Se estades planeando escapada de Semana Santa, aquí tedes unha recomendación: o Freakland Festival de Ponferrada.

Nesta ocasión contan coa participación dos amigos Superser e Los Wavy Gravies, e xa postos a completar a cuota galega incluíde a Thee Blind Crows. 

Entre os cabezas atoparedes aos autralianos The Breadmakers, Muck & The Mires, The Peawees ou os Bronco Bullfrog.

Freakland Festival: 18-20 abril, Ponferrada.

Toda a info no seu facebook.

'Bela Lugosi's Dead' x Massive Attack

Os Massive Attack están de xira coa que celebran o XXI aniversario do seu exitoso "Mezzanine". A semana pasada soprendeunos ver como no seu concerto en Milán facían en directo unha versión do 'Bela Lugosi's Dead' dos Bauhaus.

Atopamos pola rede que é a segunda vez que inclúen nun directo , a anterior ocasión en 2013 en New York. Así de ben, aínda que curta, soaba esta semana:

Kings of the Beach 'Wasted/Young'

Novo clilp dos Kings of the Beach.

O venres pasado, na web El Patín estreaban o clip de 'Wasted/Young', un clásico das súas maquetas que incluiron no seu lp "Super Awkward, Fucking Awesome".

esta noite, o Chief Bromden!

esta noite, extra de Trash!

The Cramps: Live at Napa State Mental Hospital 1978

Outro show mítico que recuperamos esta semana.

Unha das bizarradas máis grandes que se teñen perpetrado no mundo do rock'n'roll foi o concerto dos Cramps no hospital mental de Napa, California. 

Se o show de Johnny Cash no cárcere de Folsom foi un deses eventos que quedaron para a historia, o delirio psychobilly dos Cramps tiñan que ir moito máis aló, aínda que o propio Lux Interior declarou anos máis tarde que a experiencia non foi nada fácil. O 13 de xuño de 1978, The Cramps se plantaron no salón do psiquiátrico de Napa, cos internos sen ningún tipo de control, e ao parecer non moi ben atendidos. Para ben ou para mal, todo foi recollido por Joe Rees, e o resultado foi un dos shows máis inesquecibles da historia. Foi lanzado por Target Video en VHS en 1984, e con certa restauración en DVD no 2004.

Documento de visión obrigatoria donde os haxa.

Set list:

- Mystery Plane

- Way I Walk

- What's Behind The Mask

- Human Fly

- Domino

- Love Me

- Twist & Shout

- TV Set

Sáb.16 Bimba!!

Fidlar "Almost Free"

Se onte recomendabamos un álbum de garage californiano irreductible, hoxe vai un dos que nunca paran de cambiar. Terceiro álbum de Fidlar, e menudos cambios, aínda que coa versión do 'Sabotage' dos Beastie Boys que lanzaron hai un par de anos xa nos colle avisados.

O seu novo álbum chámase "Almost Free", e en 13 temas fan un repaso a todo canto estilo vos poidades imaxinar, do punk ao disco, e de T.Rex aos Beastie Boys... veremos se somos capaces de dixerilo algún día. Polo momento só podemos con 'Can't you see', 'Flake' e 'Almost Free', que de primeiras xa me parece moito. 

FIDLAR "Almost Free"

(Mom+Pop, 2019)

Mike Krol "Power Chords"

Novidades antes do fin de semana.

Un dos álbumes aos que máis voltas lle estamos a dar nas últimas semanas é o novo traballo de Mike Krol. O seu cuarto álbum é "Power Chords", e continúa coa súa fórmula desenfadade de garage powerpopeiro de baixa fidelidade aínda tanto neste coma no anterior o son mellora moito (os dous primeiros son tan lo-fi cacharreiro que non vos recomendo que os escoitedes de tirón).

Nada cambia na súa proposta, co retrovisor sempre posto no finado Jay Reatard, melodías ao límite e distorsión desbordante, con moi pouco momentos para o relax: 'Power Chords', 'What's the Rhythm' ou 'Left for Dead' son bos exemplos de garage enérxico e ruidoso nos que as melodías teñen todo o peso, e outras coma 'Blue and Pink' nas que pesa máis a rítmica e ata as harmonías, ou case ao final 'Arrow in my heart', o máis preto que pode estar este home dunha balada. 

33 minutos que pasan voando e mantén vivo ese ideal de garage californiano da última década, e do que xa quedan poucos.

MIKE KROL "Power Chords"
(Merge Records, 2019)

Yo La Tengo "Electr-O-Pura"

Esta semana os Yo La Tengo están de volta en Galicia -non apuredes, que xa non quedan entradas-, e como levamos varias semanas escoitando moitos dos seus clásicos, imos a recomendarvos un dos álbumes imprescindibles da súa discografía que aínda faltaba neste blog.

YLT publicaron "Electr-O-Pura" en 1995, e foi o elemento intermedio nesa especie de triloxía espectacular iniciada co "Painful" en 1993, ata o "I Can Hear the Heart Beating As One" de 1997. No primeiro mesturaron o shoegaze co dream pop, alonxándose do noise dos inicios, e no enorme Beating As One ampliaron os rexitros ata onde ninguén o fixera naquela década.

En medio "lectr-O-Pura", era o seu sétimo álbum, e foi o máis accesible da súa carreira ata aquel momento. Mantiñan as bases de guitarras velvetianas do anterior, e engadiron diferentes doses de pop.

Comeza cos zumbidos de 'Decora' un dos mellores temas de intro do xénero, o pop retro de 'Tom Courtenay' que ademáis foi o single de lanzamento escollido, con pouco éxito por certo, o escuro 'Paul is Dead', a fantástica 'False Alarm', o power pop lo-fi de 'Bitter End', e para rematar os nove minutos de kraut pop ruidista de 'Blue Line Swinger'. En medio de todo isto pausas e aceleróns, atmósferas e guitarras, pero sobre todo melodías, das que xa nunca se desprenderían. 

Como curiosidade, na contraportada da edición en cd -a que todos tiñamos naquela época, pero non así na edición en vinilo nin nas reedicións- a duración dos temas aparece cambiada, todos en torno aos 3 minutos, coma un elemento decorativo máis: "porque as cancións pop deberían durar tres minutos" comentou unha vez Kaplan, preguntado sobre isto, "a xente non o escoitaría se de entrada ve que hai temas de 6 ou 9 minutos".

Un imprescindible en calquera colección.

YO LA TENGO "Electr-O-Pura"

(Matador / City Slang, 1995)

Dead Boys, Live! at CBGB, 1977

Hoxe recuperamos un concerto mítico.

Durante a súa breve carreira, os Dead Boys foron uns habituais do mítico CBGB de New York. Primeiro comoa teloneiros dos Ramones ou os Damned, e tra-lo lanzamento do seu album de debut, xa como cabeceiras de noite.

Un daqueles shows foi rexistrado e editado por Rod Swenson (dos Plasmatics). Ese concerto foi lanzado xunto con outro de 1978 nunha edición bootleg en 1997 ("Twistin' On The Devil's Fork: Live At CBGB's 1977 & 1978", Baccuss Archives/Hell Yeah, 1998), e no 2004 foi recuperado en video para o seu lanzmento en dvd: "Live! At CBGB 1977".

O set list:
- Sonic Reducer
- All This and More
- Not Anymore
- I Won't Look Back
- Flame Thrower Love
- I Need Lunch
- Ain't Nothin' to Do
- What Love Is
- High Tension Wire
- Search & Destroy

Aquí tedes eses 29 minutos de pura enerxía punk, que comezan coa mítica 'Sonic Reducer' e rematan con 'High Tension Wire' e a versión do 'Search and Destroy'.

The Cramps "Stay Sick!"

10 anos sen Lux Interior. 

Así que, se hoxe temos que recomendar algún álbum, ten que ser dos Cramps. 

Por non repetir ningún dos que xa teñen aparecido neste blog, imos co "Stay Sick", de febreiro de 1990. 

Foi o seu cuarto álbum, o último no que participou o baterista Nick Knox, e tamén o único que grabou Candy del Mar como baixista durante os seus anos na banda. 
Coma moitos dos seus álbumes, a portada era impactante, pero neste caso máis. De feito algún despistado só recordará este álbum pola portada e non polos temas. Pero este foi un dos seus álbum máis salientables, con 12 temas entre os que estaban os impresionantes 'God damn rock'n'roll', 'Journey to the center of a Girl', o acid blues de 'Everything Goes', a divertida 'Mama Oo Pow Pow', e a inesquceible 'Bikini Girls with machine guns'. 

Ademáis incluían catro versións: 'Bop Pills' de Macy Skipper que abría o disco, o macabro 'Mule Skinner Blues' sobre o clásico country de Jimmie Rodgers, e os arranxos sobre o tema tradicional 'Shortnin' Bread' para un final de álbum delirante.

Un imprescindible, coma todo o que fixeron estes xenios.

THE CRAMPS "Stay Sick!"

(Enigma Records, 1990)

10 anos sen Lux Interior

Hoxe cúmprense 10 anos do falecemento do irrepetible Lux Interior, e tamén da fin dos Cramps. A rede énchese de recordatorios das súa figura, pero imos a recomendarvos só dúas visitas.:

A primeira para os non iniciados, no caso de habelos, un artigo da web Muzicalia, 10 años sin Lux Interior, cun breve repaso á súa carreira.

E para todos, a entrega desta mesma tarde de El Sótano de Radio 3, un programa completo adicado a Lux Interior: San Lux Interior; un hermanamiento crampiano, todo elaborado coas suxerencias e comentarios dos oíntes.