miércoles, 30 de marzo de 2011

Weird War "If You Can´t Beat´em, Bite´em"

Coa disolución de The Make-Up, Svenonius retoma a súa faceta máis combatiba e directa. Mantén a rítmica dos anteriores pero endurece a súa mensaxe de odio anti-todo. O século XXI comeza con guerras, algunhas moi curiosas, e así será a súa nova banda, Weird War. As súas dúas primeiras entregas ("Weird War" de 2002, e "I Suck on the Emotion" do 2003, ambos con Drag City) tomaban case tódo-los elementos dos Make-Up, pero como xa dixemos, cun Svenonius cabreado e desenmascarando tóda-las grandes mentiras que estaban a confundir ó mundo. Dende o seu terceiro álbum todo se volve máis serio, máis combativo e máis cabreado. Xa sabedes que a historia segue, pero aquí tedes este "If You Can´t Beat'em, Bite´em". Verdades coma puños...


WEIRD WAR "If You Can´t Beat´em, Bite´em"
(Drag City, 2004)


faite con el no blog White Dot Music (Stance-Out):


The Make-Up "Destination: Love. Live at the Cold Rice"

Se o plantexamento da Nación de Ulises non deu os resultados políticos esperados cecais fora por falta de maquillaxe, ou iso debeu pensar Svenonius. Coa disolución dos Nation of Ulysses, e tra-la experiencia fugaz de Cupid Car Club, MP chega o momento de The Make-Up. Agora xa sen afáns destructivos nin manuais para fabricar explosivos na casa, agora todo iría ben maquillado. The Make-Up serán os predicadores da festa, e a súa conciencia (alterada). O seu discurso é unha teoloxía marxista-LSD con sonido garaje-soul-rock, o resultado final é un orixinal sonido que eles mesmos denominaron gospel yeh-yeh... unha auténtica bomba!!! (outra vez). Este "Destination: Love. Live at the Cold Rice" é o seu debut de 1996, todo un exercicio de maquillaxe... durante anos, como resulta obvio todos pensaron que era un álbum en directo, a banda explicando que era a mellor maneira de transmiti-la súa mensaxe, o ritmo etc, e todos eses bla-bla-blas que sempre se dín, e todos coa envexa de non ter estado alí... pero non, todo falso. Anos despois Svenoniu e Mae recoñeceron que todo foi arranxado no estudio, e todo para desenmascarar a outros...
Aquí o tedes, unha bomba de ritmo, puro maquillaxe...

THE MAKE-UP "Destination: Love. Live at The Cold Rice!"
(Dischord, 1996)


Faite con el en Botox Populi:


The Nation of Ulysses "13-Point Program to Destroy America"

Este é o primeiro álbum publicado por Ian Svenonius, coa súa primeira banda, The Nation of Ulysses, uns rapaces que querían montar un grupo terrorista, porque non sabían tocar ningún instrumento, pero que en dous anos terminaron publicando un dos álbumes fundamentais para reorienta-la historia do hardcore. Toda a súa rocambolesca historia podedes consultala máis polo miudo no artigo Voten por Ian Svenonius, el remedio contra la crisis! en Libro de Notas (tamén con entrada neste blog). Así que só vos recomendo que ademáis vos compredes algunha boa edición en vinilo deste 13-Point Program to destroy America, que son coma unha ruleta rusa de cores (o meu é laranxa), ou incluso transparentes... Discazo Imprescindible!!!

THE NATION OF ULYSSES "13-Point Program to Destroy America"
(Dischord, 1991)


Faite con el en In Mass Mind:

David Candy "Play Power EP" (Svenonius)

O comezo de século XXI foi un novo momento de cambio para Svenonius. Entre a separación de The Make-Up e a posta en funcionamento real de Weird War, Svenonius creou un novo persoaxe para unha nova aventura en solitario: David Candy, co que só publicou este ep no que se atreveu con todo o que antes non lle dera renda solta. Hay pop sen complexos, free-jazz, pianos minimalistas (e intimos), e nanas terroríficas (finaliza coa versión da nana de Semilla del Diablo -'Lullaby from Rosemary's Baby' de Krzysztof Komeda, pero por riba de todo é pura psycodelia, en clave folk, ou como pura incontinencia Svenonius, coma nos 19 minutos de 'Diary of a Genius'. Toda unha rareza digna de coleccionar.


DAVID CANDY (Ian Svenonius) "Play Power EP"
(Jet Set Records, 2001)



descargádeo no blog This is Fag City:


 
 

martes, 29 de marzo de 2011

Cupid Car Club, M.P. "Join Our Club EP"

Trala disolución de The Nation of Ulysses, Ian Svenonius formou unha nova banda cos seus inseparables Canty y Gamboa: Cupid Car Club, M.P. coa que publicaron un único EP homónimo en 1993 (un 7'' con Kill Rock Stars), un auténtico manual do suicida. Foron tan efímeros que sufriron casi unha combustión espontánea, pero importantes porque son a ponte lóxica entre The Nation of Ulysses y The Make-Up, aínda que o clube todavía era bastante ruidoso...

CUPID CAR CLUB, M.P. "Join Our Club EP"
(Kill Rock Stars, 1993)


descárgao no blog The Box and The Ghost in it:


Proxecto Djokovic

O próximo venres (8 de abril) estrea mundial do 
PROXECTO DJOKOVIC de Música Ecléctica na cabina do Rif-Rock...

fumen... con Marlene Dietrich

Pouco imos descubrir en un par de liñas sobre Marlene Dietrich, un dos maiores iconos da historia do cine, que co tempo ademáis convirteuse nunha desas figuras que sempre estarán eternamente unidas a un cigarrillo...



fumen... con Lucille Ball

Lucille Ball estivo na primeira plana do cine dos anos 40, traballando cos Irmáns Marx, Katharine Hepburn ou Ginger Rogers, pero sempre coma secundaria. Foi nos anos 50 cando lle chegou a oportunidade de protagonizar unha serie de tv de éxito: I Love Lucy, entre o 51 e o 58. Neses anos protagonizou numerosos spots publicitarios, por suposto tamén de tabaco...

fumen señoras!!! para mante-lo tipo...

Fumen, señoras. Todo son beneficios... Senon mirade esta campaña dos Virginia Slims de 1972, a mellor axuda para mante-lo tipo...



fumen señoras... o máis sano e cool...

Aquí tedes dous anuncios de finais de 1958 e 1960... bó para a saúde, bo para a mente, e ademáis failles moito máis interesantes...


Liga de Bocazas dos Venres no Rif. Xornadas 26 e 27

Aquí está o top-5 das dúas últimas xornadas:

Xornada 26:
1º C.B. Chacarita 195,60
2º Xuventude Tragove 174,00
3º Muñequita Linda 172,40
4º a ramallosa 170,60
5º magic p 168,00

Xornada 27:
1º chejar e encher 159,20
2º monhes 152,60
3º magic p 144,40
4º Xuventude Tragove 142,20
5º san fransisco 136,80

Clasificación Xeral:
1º magic p 4.091,40
2º Xuventude Tragove 3.973,80
3º san fransisco 3.878,40


viernes, 25 de marzo de 2011

Hoxe!!! NIPPON A-GO-GÓ!!!

Six

Guitar Wolf

Thee Michelle Gun Elephant



Pizzicato Five

Zazen Boys

Thee 50's High Teens


The 5, 6, 7, 8's


The Neatbeats

The Mighty Moguls (live)

jueves, 24 de marzo de 2011

Ian Svenonius en LdN

Hoxe en Libro de Notas unha nova entrega da columna De Ventrílocuos Impostoresdesta vez con xenial Ian Svenonius!!!





Hoy amigos hablaremos de uno de los pro-hombres de nuestra época, uno de esos faros que dan luz a la sociedad occidental en medio del crack financiero, el azote del capitalismo, el mesías anti-crisis y bastión del anti-americanismo desde la propia capital del impero. Ian Svenonius es casi todo lo que se ha propuesto, menos lider político de su propio estado, aunque sigue trabajando en ello... de graffitero a ensayista, y de guerrillero urbano a músico reputado. Todo un showman muy a su pesar, por que nadie le tomó en serio cuando ya nos avisaba de todo esto. La historia de Svenonius es un no-parar de bandas, siempre con mensaje, siempre incómodas y siempre veneradas a toro pasado. Aquí va un repaso de uno de los personajes más delirantes de Washington D.C., que hoy se regodea de todos con un ya-os-lo-había-dicho en su nuevo trabajo con Chain and the Gang.

Su primer engendro fué The Nation of Ulysses, se consideraban a si mismos un partido político y un grupo terrorista antes que una banda e rock. Fuesen lo que fuesen, consiguieron convertirse sin duda alguna en la banda con el discurso más nihilista de la historia. La música era únicamente un canal de comunicación de sus ideales y un instrumento estético, con su apariencia de guerrilla urbana, dialéctica anarquista y un discurso imparable acerca de la lucha de clases, a lo que añadían una feroz lucha inter-generacional (anti-padres) y sobre todo, y los que más preocupaba a las autoridades, profundamente antiamericana, siempre ocupados en inundar la capital de panfletos, flyers y fanzines (Ulysses Speaks! era su principal canal de comunicación). Aunque con la perspectiva que nos da el tiempo, hoy sabemos que toda esta literatura no tuvo los resultados pretendidos, pero sin embargo fueron uno de los pilares fundamentales en el desarrollo del riot grrrl (fantástica paradoja, de cómo una banda masculina inspira sin quererlo directamente al feminismo radical). En realidad, cuando la banda se formó, tres de ellos no sabían tocar ningún instrumento (no han revelado quienes de los cinco eran, se supone que hablan los tres protagonistas inseparables de esta historia hasta hoy: Ian Svenonius, James Canty –hermano del miembro de Fugazi- y Steve Gamboa, pero en realidad es probable que ninguno supiera), eso sí, sobrados de actitud.


De hecho una de sus máximas programáticas era: Todo lo que necesitas es un concepto. No hay ninguna razón para que usted tenga que sonar como Led Zeppelin, que por momentos debió ser incluso la base de su pensamiento político, una verdad aplastante que ellos convirtieron en realidad. Pero quizás la exposición de sus discursos y de su ideología se haya encargado de ocultar la importancia de la banda en lo musical, que en realidad es mucho mayor que la nula repercusión de su parafernalia política. Y más aún si sabemos que en solo dos años pasaron de no saber tocar ni un solo instrumento a publicar uno de los álbumes más influyentes de principios de los 90. En su momento fueron considerados unos bichos raros por la ortodoxia del Old School, que ni siquiera les consideraban una banda, tan solo aquello que ellos mismos vendían, un colectivo político con un mensaje antiamericano que comunicaba a través de algo parecido a una banda de hardcore, pero que para sorpresa de todos terminaron por convertirse en uno de esos renovadores del género, y publicando un álbum de debut “13-Point Program to Destroy America” (Dischord, 1991) que es un auténtico clásico imprescindible. El título está inspirado en el Programa de los Diez Puntos fundacional de los Black Panthers y en uno de los más famosos informes de J. Edgar Hoover (primer, y casi eterno director del FBI, y famoso por sus programas de contraespionaje, y de lucha contra las organizaciones de gangsters, de radicales y subversivos) titulado Red China's Secret Plan to Destroy America. En su discurso para crear la anhelada nación de Ulises, donde todo sería justo, pacífico e igualitario, deberían destruirse las estructuras de la sociedad actual, y el rock and roll era el monolito que tenían ante sus ojos y deberían destruir. En esa renovación del hardcore, compartían con Fugazi las modificaciones en los tiempos, cambios de ritmo y velocidad, pero mucho más influídos por el free-jazz y sus no-estructuras aparentes, así como la herejía que supuso la introducción de instrumentos de viento (‘Ulythium’ y sobre todo ‘Aspirin Kid’ abren muchas posibilidades que no se habían planteado en un género que estaba totalmente estancado), y un despliegue de recursos pocas veces contemplado en aquella escena.


Y lo mismo ocurrió al año siguente con “Plays Pretty for Baby” (Dischord, 1992), aunque ya sin el factor sorpresa, otro discazo, un poco menos heterogéneo pero con el inesperado crossover de ‘The Sound of Jazz to Come’ que tomaba su título de la famosa pieza de Ornette Coleman para homenajear al intocable John Coltrane de ‘A Love Supreme’.


La banda se disolvió en 1992, mientras grababan su tercer álbum. Los temas registrados serían publicados en 2000 junto con cuatro temas en directo, en las “The Embassy Tapes” (Dischord Recs, 2000), que por supuesto muestra los temas todavía a medio hacer.

Con sus inseparables Canty y Gamboa formó una nueva banda Cupid Car Club M.P. con la que publicaron un único EP homónimo en 1993 (7’’, Kill Rock Stara, 1993). Tan efímeros que sufrieron casi una combustión instantánea, pero importantes porque son el puente lógico entre The Nation of Ulysses y The Make-Up, aunque todavía muy ruidosos...


Con The Make-Up cambian muchos elementos, pero no la columna vertebral de la banda, le acompañan nuevamente Canty y Gamboa, y se incorporan la bajista Michelle Mae y Alex Minoff a la guitarra. Un nuevo invento para un momento diferente. La segunda mitad de los 90 coge a Svenonius y compañía con aires mesiánicos, si bien mantiene su discurso político, abandonan el megáfono y la pancarta política para sustituirlo por el púlpito del predicador de la gran fiesta. The Make-Up se definían como una teología marxista-LSD con sonido garaje-soul-rock, el resultado final es un original sonido que ellos mismos denominaron gospel yeh-yeh, un invento único en su género. Todavía pretendían seguir siendo el azote de occidente, pero conscientes de que con un poco de maquillaje todo se ve mejor, y además con unos trajes molones (alguien debería documentar cuantos uniformes se han fabricado, siempre iban todos iguales, y pocas veces repetían modelito) se convirtieron en la banda más cool del planeta. Su carrera fue un auténtico cañonazo, con 7 álbumes en cinco años, en los que además tuvieron tiempo a despedirse a lo grande con un recopilatorio de grandes éxitos. Su tremendo debut fue uno de esos magníficos ejercicios de maquillaje. “Destination Love: Live! At the Cold Rice” (1996, Dischord Records) fue presentado como un álbum en directo, con el habitual discurso de que la banda pretendía transmitir su crudeza, potencia y ritmo sobre el escenario, y bla bla bla... pero lo cierto es que es un álbum de estudio con todos los añadidos para que al oírlo te de envidia no haber estado allí... pues no, puro maquillaje, pero lo consiguieron, durante un tiempo, nadie puso en duda su autenticidad. Sus siguientes entregas de estudio (“Sound Verité”, “In Mass Mind” y “Save Yourself”) estas ya sin trampa, son unas auténticas joyas de su gospel yeh-yeh de escucha obligada.


Quizás ninguno de sus álbumes sobresalga por encima del resto, los tres mantienen un nivel excelente, y por eso tienen más mérito al enganchar al oyente en todos ellos de principio a fin con su particular rítmica festiva, sus furiosos cañonazos y algunos ejercicios de melancolía que no siempre son lo que parecen.


The Make-Up se disolvieron en los más alto, y Svenonius quiso probar nuevas fórmulas. En primer lugar se lanzó en solitario, bajo el seudónimo David Candy, con el que publicó un único EP “Play Power” (Jet Set, 2001). Y en segundo lugar se tomó en serio otro proyecto paralelo que había formado junto con Michelle Mae y Alex Minoff (ahora y por primera vez sin Canty y Gamboa) llamado Scene Creamers, pero que pronto cambia su nombre por Weird War a causa de la actualidad político-militar de 2001 que todos recordareis. Weird War siguen todavía hoy en activo, como una continuación lógica de The Make-Up, pero más seria, cada vez más, y sin ningún tipo de maquillaje. Desde los iniciales “Weird War” (Drag City, 2002) y “I Suck on that Emotion” (Drag City, 2003, disco para el que realidad retomaron el nombre original de Scene Screamers), que beben directamente de la herencia de The Make-Up, a los más solemnes y combativos “If You Can´t Beat´em, Bite´em” (Drag City, 2004) que es pura adrenalina, y su último trabajo hasta la fecha “Illuminated by the Light” (Drag City, 2005) mucho más ecléctico, pero igual de incómodos y mucho más directos, y con el que Svenonius accedió a grabar el primer video-clip de todo este conglomerado de bandas, era el single ‘Mental Poisoning’:


Pero pasan los años y Svenonius se va haciendo mayor, como todos, y poco a poco sus panfletos, sus pintadas y sus fanzines se van convirtiendo en columnas de prensa, ensayos y libros. En 2006 se publicó uno de sus proyectos más ambiciosos, que era el de recopilar toda esa literatura dispersa y otorgarle una coherencia interna. The Psychic Soviet (Drag City Press, 2006) es un selección de artículos que deberían servir para las discusiones de taberna. A lo largo de sus 19 ensayos, destripa con la sutilidad del mayor cínico los principales pasajes de la historia, las teorías políticas y las entrañas del rock’n’roll. Nos desvela los secretos políticos de la guerra fría en clave de psicología familiar común (en realidad todo es consecuencia de una depresión post-parto), el momento en que Bob Dylan traicionó a la tradición folk pora entregarse al rock, la dualidad marxista entre el stalinismo industrial de los Beatles y el maoísmo agrario de los Rolling, o la autenticidad de valores modernistas de Paul Weller contra el falso apropiacionismo de Oasis y los nuevos valores del lad-rock... un compendio de delirios con dobles y triples sentidos, hilados muy finamente en el límite exacto entre el absurdo y la verdad absoluta, y todo en un formato de bolsillo (de los de verdad, para poder llevárselo al bar y buscar argumentos en el fragor de la batalla tabernaria) con una estupenda cubierta rosa. De momento, no hay traducción al castellano, pero alguien debería ponerse a ello. Recuerden: The Psychic Soviet es su manual!

La última y actual reencarnación político-musico-económica de Svenonius es Chain and the Gang, con la misma retórica de siempre pero ahora convertido en predicador anticrisis, o más bien en un discurso ya os había avisado. La banda está compuesto por el propio Svenonius como Sr Cadena, y su banda de presos recién huídos de la presión, que son los The Sons of the Soil que en los últimos años acompañan a Calvin Jonson (creador del auténtico grunge -que no es lo que ustedes piensan- con Beat Happening y The Halo Benders, y es el propietario de K Records). Lo dicho, continúa su habitual discurso pero con una original factura producto de las técnicas de grabación que emplea, con la totalidad de los componentes originales de los años 40 y 50, aunque como alguno diría, lo único que le preocupa es el concepto, y cada vez menos las canciones. Quizás muchos esperaban otra cosa. En la primera entrega de Chain and The Gang, “Down With Liberty... Up With Chains!” (K Records, 2009) se lanzó al gospel punk (que seguramente era la última combinación que le faltaba por hacer) con el que es capaz de transmitir una sensación algo así como estoy muy cabreado, pero estoy tranquilo que no es muy sencillo de encontrar en un álbum de música. Ya inmensos en esta crisis que nos consume, el Sr. Cadena está en su salsa, de modo que programa el concepto del álbum de modo didáctico, nos explica los fundamentos del capitalismo en ‘What is a dollar?’, que papel ejercen en el sistema los políticos (‘Trash Talk’), nos desvela unas cuantas conspiraciones financieras (‘Deathbed Confession’) y localiza las zonas cero (‘Cemetary Map’), pero también propone soluciones que nos ha estado repitiendo una y otra vez a lo largo de todos estos años (‘Chain Gang Theme, I see progress’, o ‘Reparation’) que por supuesto serían posibles en la Nación de Ulises. Ay!! Si Svenonius mandara...


Y este mismo mes llega su segunda entrega: “Music’s Not for Everyone” (K Records, 2011). Svenonius ya se ha convertido oficiosamente en krooner de la catástrofe y en este álbum se muestra realmente preocupado por el futuro, mientras se ríe a carcajadas entonando un socarrón ya os lo había dicho... pero como la música no es para todo el mundo, en este álbum se despreocupa totalmente del discurso armónico para centrarse al 100% en su tarea de narrador. Desparece casi totalmente la rítmica que le caracterizaba desde los tiempos de The Make-Up para abrazar el minimalismo y el lo-fi (producción mínima). Es un álbum bastante irregular pero en su defensa debemos decir que trasciende lo musical, pero quizás lanzar un disco de spoken word era demasiado. Svenonius abraza el folk y el soul (más que nunca) y se acerca al rock guitarrero de los 70 en las dos partes de ‘Detroit Music’.


A cada escucha se van sumando momentos fenomenales, aunque siempre con un aire totalmente naïf que no termina de aclarar si va en serio o no, pero la realidad es que es un disco en que el protagonista principal es el mensaje, y no la música que lo contiene, por eso es recomendable escucharse el disco de tirón con las letras delante (y quizás un diccionario al lado). 

A lo mejor esto último no es un buen plan para pasar la tarde, pero yo os aseguro de que terminareis convencidos y entregados al universo de Svenonius, y seguramente le votaríamos todos si tuviésemos oportunidad, por que él sí se preocupa por todos nosotros!!!



Mon Falcón
Ver artigo orixinal en LdN con enlaces, discografía, comentarios, etc...
[Publicado en Libro de Notas o 24-03-2011]



miércoles, 23 de marzo de 2011

Chain and The Gang "Music's Not for Everyone"

O álbum da semana sen ningunha dúbida é "Music's Not for Everyone" a segunda entrega de CHAIN AND THE GANG, o último proxecto de Ian Svenonius, (Nation of Ulysses, The Make-Up, Weird War, e máis etc...) pero non vos conto máis, que mañán é o protagonista da entrega deste mes dos Ventrílcuos Impostores en Libro de Notas...

CHAIN AND THE GANG "Music's Not for Everyone"
(K Records)


pilládeo no blog The Fox and the Chicken:

martes, 22 de marzo de 2011

descarga sesión de IncomodeiDj

Aquí tedes un enorme volume con máis de 70 temas da sesión deste último sábado que nos envía o propio IncomodeiDj, creo que todo o que soou esa noite, e na que xa veredes que podedes atopar de todo...

INCOMODEIdj "Hit, Hit, Hit, Kick!!!"
[Sesión Rif-Rock 19-03-2011]







viernes, 18 de marzo de 2011

Sáb 19: IncomodeiDj!!!

Wire presentando "Red Barked Tree" en directo

E logo de presentarvos o novo lp de Wire, aquí vos deixo o concerto de presentación do álbum na mítica tenda Rough Trade East, o pasado 11 de Xaneiro, no que interpretaron case por completo "Red Barked Tree" (creo que fan tódo-los temas menos 'Two Minutes') e un par de bonus. Que o desfrutedes!!!

Wire "Red Barked Tree"

Outra novidade de outros deses clásicos que tanto me gustan. Xa sabedes que Wire son unha das miñas bandas fetiche, e este é o seu novo álbum. "Red Barked Tree" é o seu 11º Lp, ademáis da veintena de singles e eps ó marxe, pero curiosamente este é o seu terceiro álbum da súa terceira etapa. Formáronse en 1976 para disolverse en 1980 tras publicar consecutivamente tres dos mellores álbumes da historia ("Pink Flag", "Chairs Missing" e "154"), nos que fixeron unha transición de manual de case tódo-los paus posibles que se sucederon nos seguintes 30 anos. Volveron para dar unhas cantas leccións, aínda que con menos fortuna entre 1985 e 1992, e finalmente de volta dende 1999 para ensinarlle á insolente xuventude como serían Wire no século XXI. "Red Barked Tree" segue a evolución dos dous últimos traballos, continuando ó claramente o anterior "Object 47" (pola saída do guitarrista Bruce Gilbert) e os últimos traballos Githead (banda paralela de Colin Newman). Por suposto xa non son o referente de art-punk da súa primeira época, pero sempre hai que prestarlles atención non vaia a ser que en un par de anos, outra banda sexa hype mundial a base de plaxialos (outra vez). En "Red Barked Tree" atopamos a fórmula habitual dos seus últimos traballos: moita melodía, as doses adecuadas de guitarras contundentes, abrasivas (xa menos) ou densas, unha rítmica impecable, e un pouco de xogueteo experimental que nunca debe faltar...

WIRE "Red Barked Tree"
(Pink Flag, 2011)


Faite con él no blog Wake-Up from your Sleep:


The Pains of Being Pure at Heart "Belong"

Segundo asalto desta banda que hai dous anos convertiron algunhas conversas en auténticos trabalinguas, os Pains of Being Pure at Heart retoman dende NY toda a tradición británica da xeración do C86 mesturando coma ningúns outros o shoegaze e o dreampop nestes tempos de cut and paste...


THE PAINS OF BEING PURE AT HEART "Belong"
(Slumberland Recs, 2011)


Visita o blog For Ex-Lovers Only:


jueves, 17 de marzo de 2011

Sonic Youth "Simon Werner a disparu"

Novo álbum de Sonic Youth que é a banda sonora do filme Simon Werner a Disparu do francés Fabrice Gobert (en inglés titulase Lights Out, e polo momento nin rastro de distribución en España para ver como a traducen...) estreada en setembro de 2010, pero a banda sonora non se publicou ata o primeiro deste mes que a propia banda autoeditou baixo o seu selo SYR (Sonic Youth Records) no que fai a novena referencia desa etiqueta tan persoal para os seus traballos que as compañías convencionais non se atreven a dar paso...

Sonic Youth "Simon Werner a disparu"
[SYR 2011]


faite con el en Taringa!


miércoles, 16 de marzo de 2011

Venres 25 "Nippon-a-Go-Gó"

Malos momentos para os xaponeses, terremotos que se suceden uns tras doutros, tsunami, e agora o uranio e o plutonio que saen de Fukushima, e o q aínda lles queda por diante cos políticos... Asi q dende a cabina do Rif-Rock querémoslle rendir un homenaxe ó seu universo musical tan bizarro e particular, do que seguro que teremos que facer máis entregas...

Venres 25 de Marzo "Nippon-a-Go-Gó!!!"

martes, 15 de marzo de 2011

The New Strychnines "The New Original Sonic Sound"

E rematamos polo momento coas versións con The New Strychnines, unha banda de homenaxe ós Sonics, que no 2003 lanzaron este "The New Original Sonic Sound", con membros de Mudhoney, Gas Huffer, Girl Trouble e The Young Fresh Fellows (e por extensión dos Monkeywrench e Minus-5) facendo tódo-los grandes temas dos Sonics. Todo comezou no ano 2000, cando o Seattle Experience Music Project decidiu organizar un homenxe ás principales banda de garage dos 60 no entorno de Seattle, alí estarían The Fabulous Wailers (os auténticos Wailers) e The Kingsmen, pero non The Sonics. Ante a imposibilidade de xuntalos naquel momento, foi Scott McCaughey dos Young Fresh Fellows, quen decideu reunir unha banda de homenaxe para completar o programa formada por primeiras figuras da escena de Seattle do momento, así naceron The New Strychnines, que inmediatamente publicaron este homenaxe (Book Records, 2000), pero non foi ata o 2003 cando o subselo de Munster, Rock&Roll Inc. Recs. o editou en España...

THE NEW STRYCHNINES "The New Original Sonic Sound"
(Book Recs, 2000 / Rock&Roll Inc-Munster, 2003)




"CAN:Sacrilege" Remixes de CAN

Nestas últimas semanas adicamos moitas entrabas ós covers, a bandas de homenaxe, a auténticos atracos sen castigo e tamén ó mash-up. Só nos faltaba un bo álbum de remixes para completar todo o paquete. E que mellor que un álbum de remixes dos xermanos CAN como exemplo. Aquí atoparedes nun disco dobre, moitos dos mellores temas de CAN remesturados por U.N.K.L.E., A Guy Called Gerald, Brian Eno, Carl Craig ou Sonic Youth entre outros moitos, por suposto que non sempre coa mesma fortuna, pero con moitos momentos interesantes...


va "CAN: Sacrilege. Tribute Remixes"
(Mute, 1997)


descargádeo no blog Earls Psychedelic Garden:



"Nuevo Rock Americano, años 80. Luces y sombras de un espejismo" de Carlos Rego


A verdade é que estou seguro de que xa vira este libro antes, nalgunha escolma de reseñas bibliográficas, pero non foi ata hoxe lle prestei a atención merecida, cando lle adicaron o programa de Carne Cruda de Radio 3 de onte a facer un repaso a todo este falso movimento e cando me puxen a buscar un exemplar. 

CARLOS REGO "Nuevo Rock Americano, años 80. Luces y sombras de un espejismo
(Ed. Milenio, 2010)

O autor é o ourensano Carlos Rego (membro dos Burgas Beat  e redactor de Ruta 66) e como o seu propio título indica, fai un repaso daquela difusa escena dos USA, que na primeira metade dos 80 rexeitaron tódo-los excesos da apestosa new-wave e volveron as súas orellas ó modo de facer sinxelo e directo dos 60, dando lugar ó que aquí se chamou NRA (Novo Rock Americano), isto é Dream Syndicate, R.E.M., Giant Sand, os Long Ryders, Violent Femmes, Green on Red... e ós que eu lle engadiría The Replacements...
O autor creou un blog [Nuevo Rock Americano, Años 80] que actualiza con tóda-las críticas sobre o libro e todo tipo de referencias audiovisuais, e esta é a presentación na propia web da Editorial Milenio:
Ninguno de los protagonistas de este libro admitiría la existencia de algo parecido a un movimiento llamado Nuevo Rock Americano, y no les falta razón.. En este libro, los nombres más conocidos comparten espacio con coetáneos a los que el paso del tiempo ha relegado a un segundo plano que. Así, el resultado final es una visión amplia de una época convulsa en lo musical, y un análisis pormenorizado del movimiento que nunca existió, con especial atención a su impacto en España. Cuenta además con el valor añadido de la participación directa de algunos de sus actores principales, músicos.


*Na mesma web da editorial podedes mercalo directamente por 18€.

E aquí tedes ó propio autor presentando o libro para a canle local Telemiño:

domingo, 13 de marzo de 2011

Liga de Bocazas dos Venres no Rif. Xornadas 23, 24 e 25

Tras varias xornadas sen actualizar a Liga de Bocazas no blog, aquí van os Top 5 das últimas 3 xornadas, todas con vencedores inéditos en toda a tempada...

Xornada 23:
1º Atutichurrasco 208,40
2º san fransisco 208,00
3º Xuventude Tragote 196,60
4º C.B. Chacarita 193,80
5º chejar e encher 191,80

Xornada 24:
1º Katiuskas 199,40
2º Atutichurrasco 194,20
3º san fransisco 176,20
4º Xuventude Tragote 171,60
5º chejar e encher 163,80

Xornada 25:
1º a ramallosa 198,60
2º Smashing patakas 195,20
3º juventu divino tesoro 186,60
4º Katiuskas 175,20
5º O QUE HAI E MOITO VIVIDOR.....! 174,20


jueves, 10 de marzo de 2011

Ramones "Acid Eaters"

Seguimos cunhas cantas entradas de versións. No que seguramente todos estamos de acordo, é que o "Acid Eaters" é un dos álbumes máis divertidos de tódo-los tempos. Aquí tedes ós Ramones facendo a Dylan, Chuck Berry, The Who, Elvis, os Rolling Stones, os Beach Boys ou a Creedence...

RAMONES "Acid Eaters"
(Crysalis/Radioactive, 1993)


faite con el no blog subeteeldisco:


miércoles, 9 de marzo de 2011

"Falsenite" x Falsemunstphà

Cun pouco de retraso por fin chega ó noso blog o resumo da última sesión de febreiro. Esta é a selección daquela "Falsenite" do pasado 25 de Febreiro, mezclada polo falso munstaphà...

FALSE MUNSTAPHÀ "Falsenite"
[Sesión Rif-Rock 25-02-2011]




martes, 8 de marzo de 2011