viernes, 31 de diciembre de 2010

Los Hijos Bastardos de Peter Lorre.

Xa hai tempo que está decidido cal ía se-lo álbum co que despedi-lo ano. Evidentemente, é o máis especial de todos cantos discos se publicaron ó longo do 2010. Seguro que moitos de vós xa téde-las vosas copias en riguroso vinilo, todas garabateadas, firmadas, adicadas, e algún incluso raiado... pero para despistados i extranxeiros, aquí vai o Ep do 2010.

Perfecto para desexarvos un feliz ano a todos!!!


LOS HIJOS BASTARDOS DE PETER LORRE
"Out of my Mind EP"
(Freeky Dicky Records, 2010)



descargádeo en Nosotros Somos Los Muertos:

Liga de Bocazas dos Venres no Rif - Xornada 13

Puntuación Xornada 13:
1º magic p: 199,20
2º monhes: 174,20
3º Xuventude Tragove: 170,00
4º moules team: 167,80
5º chejar e encher: 166,40
6º Mamados United: 163,40
7º Casquetes polares: 159,80
8º Atutichurrasco: 152,20
9º Katiuskas: 148,40
10º Muñequita Linda: 144,20
11º C.B. Chacarita: 138,60
12º san fransisco: 134,80
13º Aivaio2: 132,20
14º C.B. San Tomé do Mar: 132,00
15º defense: 129,80
16º xeitosos: 121,60
17º o que hai e moito vividor.....!: 115,80
18º a ramallosa: 115,00
19º esquivabalas team: 107,00
20º Dende Rusia con amor: 106,80
21º La Serna 90: 89,00
22º Smashing patakas: 85,20
23º cambadinos: 80,00
24º juventu divino tesoro: 40,80

clasif xeral:
1º magic p: 1.827,40

2º Casquetes polares: 1.768,00
3º Xuventude Tragove: 1.701,60
4º san fransisco: 1.694,20
5º Atutichurrasco: 1.619,80
6º Muñequita Linda: 1.617,60
7º chejar e encher: 1.586,60
8º La Serna 90: 1.570,60
9º monhes: 1.554,40
10º Katiuskas: 1.470,20
11º cambadinos: 1.436,40
12º C.B. Chacarita: 1.360,40
13º esquivabalas team: 1.340,40
14º Dende Rusia con amor: 1.331,80
15º Mamados United : 1.315,20
16º moules team: 1.299,40
17º Smashing patakas: 1.251,80
18º a ramallosa: 1.245,00
19º C.B. San Tomé do Mar: 1.210,80
20º Aivaio2: 1.194,60
21º xeitosos: 1.192,60
22º defense: 1.094,60
23º juventu divino tesoro: 663,00
24º o que hai e moito vividor.....!: 218,80

miércoles, 29 de diciembre de 2010

O mellor en directo do 2010 no Rif-Rock.

Aquí vai a miña selección dos mellores momentos en directo no Rif-Rock ó longo deste 2010. Así que agora sodes vós os que tedes que escoller...


O primeiro concerto do ano foi todo un luxo para nós. Foi o 23 de Xaneiro, cando Rosolino Marinello e o gran Paco Charlín acompañaron ó baterista Juanma Barroso nunha desas probas de novos temas con público, para forma-la JUANMA BARROSO JAZZ CONCEPTION:

Saltamos ata comezos do vran. O 23 de Xuño volveu ISI VAAMONDE ó Rif-Rock, desta vez en formato trío (acompañado por Edu Pulpillo e Volker Ledwig). Sempre é un pracer contar con xente así. Deste concerto non subimos videos, pero aínda que sexa para ilustra-lo asunto, deíxovos un do seu anterior concerto no Rif (abril'09). "Personal Jesus":

Tra-lo aprazamento do concerto de maio de Los Hijos Bastardos de Peter Lorre no que ían a presenta-lo seu Ep, a ocasión perfecta para facelo foi o día grande do noso XIº Aniversario, e para que non resultara un concerto máis, por alí apareceron os mellores teloneiros do planeta: BILLY & THE CROCKETS dos que rescatamos dous temas, "You done messed around..." e "Long Blond Hair".

O programa do noso aniversario o pechaban os inclasificables PARTÍCULAS INESTABLES (proxecto de Isidro Dozo cos seus campañeiros de Dakota Building Piti e Alipio). Un fin de celebracións cojonudo, xa contábamos con que Isidro e compañía son unha aposta segura, pero é que nunca deixan de sorprenderme. Deste día tamén escollo dous momentos, o perreo dub de "Swastika Eyes" e "To Bring you my love":

Os RIFROCKERZ EXPERIENCE na Homenaxe a JIMI HENDRIX no 40º aniversario da súa morte. Un día moi especial, por como se montou todo en tan pouco tempo e polo resultado, quédome co concerto completo, así que aquí o tedes en lista de reproducción:

O retorno de PENERETO PERONORETTO, foi a finais de novembro, coma sempre coa compaña de DjChoeu. Un espectáculo único no mundo, eu non teño palabras, xa o dí todo el, un auténtico showman:




Nestas ocasións é obrigatorio comentar, sexa no blog, na nosa conta de facebook ou por email [rifrockcambados@gmail.com]. Despliegue total. Estes son os momentos que escollo e vos suxiro eu, pero tamén podedes aportar e  votar por outros. 
Votade RifRocKerZ!!!
*aviso, o de 'No One' solo será válido para os q estiveron ali eh??? jjjjjj



Sáb 8: Singles 2010 (Kurco Vs Munstapha)

Outra das sesións habituais de comezos de ano é o noso repaso musical do ano anterior. Desta vez será o Sábado 8 de Xaneiro cando os RifRocKerZ.djSet nos adiquemos a destripar sen contemplacións ós mellores álbumes, os singles máis pegadizos i extravagantes, e as bandas máis destacadas do 2010.


martes, 28 de diciembre de 2010

Sesións 2010

Para ir recopilando este 2010, comenzaremos por tóda-las sesións que subimos ó longo deste ano. Estou casi seguro de que me queda algunha atrás, así que se algún se lembra de algunha máis que avise...

descarga From Warszawa.

descarga PsychM Vol4.



descarga Marinocha.





descarga KurcoSSReturns.






descarga ObsFuzzySess.


Sab 1: Mia Wallas Vs Jomitallas

Nos últimos dous anos xa está convertendo en tradición que Mia Wallas e Jomitallas protagonicen a primeira sesión do 2011 na cabina do Rif-Rock. Este ano tamén será así, pero coa diferencia de que se atreven a facela o mesmísimo día un de xaneiro, sábado sí, pero día de Ano Novo. Unha sesión de valentes supervillanos, algo así como Diabolik Vs Modesty Blaise na loita polo universo do POP!!! con un par... si é que aparecen en condicións, claro...


Sábado 1 de Xaneiro 2011
MIA WALLAS VS JOMITALLAS

*e lembrade, que apartires das 00:01 desa noite, en teoría, xa non se poderá fumar... 

lunes, 27 de diciembre de 2010

THE (ttttthhhhheeeee!!!!!)

Supoño que moitos de vos xa coñecedes a THE, e para os que non, pois son unha banda de Muros, que fan coma ninguén neste lado do mundo o que eles denominan ultranoise. Agora déixannos tódo-los seus traballos no seu bandcamp, dende aqueles primeiros "Legs EP" e "First EP" do 2008, ata o recén estreado "Helium Ego EP" deste 2010. En total, os seus 6 traballos á vosa disposición.
Bandcamp de THEttttthhhhheeeee!!!!
e tamén podedes pasarvos polo seu myspace.






domingo, 26 de diciembre de 2010

Afterhours "Aqui hay amor"

volve a camara de kurco a facer estragos polo nadal...
aquí tedes en dúas partes algo así como "Aquí hay amor", en dúas partes: os preparativos e o desastre final.
cómo están as cabesiñas!!!

viernes, 24 de diciembre de 2010

bo nadal

ben RifRocKerZ... xa van sendo horas de felicitarvos a todos o nadal...
BOAS FESTAS e pórtense ben...

*os habituais xa sabedes q imos dar moito a brasa esta noite coas panxoliñas dos Sonics!!!

"Del extraño caso de Captain Beefheart" en LdN

Aquí tédelo artigo publicado hoxe en Libro de Notas:


Hace una semana Don Glenn Vliet fallecía debido a complicaciones de su esclerosis múltiple. Como se suele decir, nos deja el hombre, pero para siempre nos quedará su legado, aunque en este caso ya era lo único que teníamos, puesto que Vliet era uno de esos personajes que no llevaba nada bien el trato con personas. 
Estamos ante un personaje tan hermético que resulta ridículo establecer máximas. Se han escrito numerosos reportajes, libros y documentales, pero casi todos han sido una y otra vez desmentidos por Vliet. Siempre que alguno de sus compañeros de fechorías narraba una anécdota, el Capitán la desmentía, si era él quién contaba la batallita, los otros protagonistas daban una versión totalmente distinta... casi cualquier cosa que podáis leer/escuchar/ver sobre el Capitán tendrá la etiqueta de dudoso. 

En un comienzo transformó su nombre a Don Van Vliet con fines artísticos pero siempre será recordado como el enigmático Captain Beefheart, una de esas estrellas extravagantes del mundo de la farándula, huidizo de la prensa y siempre polémico en sus pocas apariciones llenas de exabruptos y mentiras. Pero coherente consigo mismo hasta el final. Se retiró de la música en 1982, para no volver jamás. Bien por considerar que ya había dicho todo lo que tenía que decir, o seguramente harto de que casi nadie comprendiese lo que decía, en cualquier caso incorruptible hasta el final. 

Sus obras nunca tuvieron un gran éxito, solo puntualmente en los USA, y siempre recibidas con un relativo mayor entusiasmo en Europa (más bien en el Reino Unido, y años después difundidas por el continente). Responde a cierta lógica. A finales de los 60, el fenómeno de la British Invasión necesitaba retroalimentarse de nuevos fenómenos estadounidenses, el blues ácido y cavernoso del Capitán era perfecto para los ávidos modernistas británicos, la suciedad y lo contundente de su interpretación del blues más purista del Mississippi era el último escalón de un fenómeno que ya no daría más de sí. Justo después, en el momento oportuno en que el la psicodelia lo invadía todo, Beefheart ofreció sus obras más experimentales, y atrevidas. 

Safe as Milk (1967, Buddah Records) 
Van Vliet se incorpora a la Magic Band en 1965 y ya en 1966 publicaron sus dos primeros singles con la multinacional A&M. Con el éxito de “Diddy Wah Diddy” (versión del clásico de Bo Diddley) y el original “Moonchild”, todo estaba preparado para el lanzamiento de su álbum de debut, pero a la compañía no le gustó el resultado final de las composiciones ni de sus arreglos. Finalmente el álbum fue publicado por Buddah Records, y en opinión de quien escribe es el mejor álbum de su género de la historia. Arranca con una incursión en el blues primigenio del delta (‘Sure ‘Nuff ‘N Yes I Do’) que tanto atraía a Beefheart, saltando al garaje psicodélico de ‘Zig Zag Wanderer’ y pasando por baladas cercanas al soul ‘Call On Me’ y ‘I’m So Glad’, en las que la cavernosa voz de Beefheart se convertía en un instrumento imprescindible que aportaba una fuerza pocas veces vista anteriormente, como en el exitoso ácido de ‘Electricity’. Pero además destacan en este álbum la aparición de dos destacados guitarristas en el inicio de sus carreras, el multiinstrumentistas “Taj Mahal”, (que luego destacaría con sus imposibles fusiones de blues rural norteamericano con calypso, raggae y música hawaiana, aunque en este álbum aparece como percusionista) y “Ry Cooder”, el futuro genio de la slide. “Safe as Milk” es un disco de culto e imprescindible, atrevido y ruidoso, que mientras respeta el purismo de los standards, se atreve a introducir tempos imposibles en el rock, escalas átonas (se le ha considerado el introductor de las teorías de Stockhausen en la música popular norteamericana, pero muchos especialistas afirman que Beefheart jamás había oído hablar de semejantes teorías) y cambios de ritmo y melodías que producían unas extrañas estructuras harmónicas. 

 
 
 

Al año siguiente se publica Strictly Personal (Blue Thumb, 1968) un álbum extraño y polémico, del que incluso Beefheart renegó, por considerar que el productor había hecho demasiados cambios sin su consentimiento, pero en él encontramos mucho de lo que vendría un año después. (de hecho años después se publicó el álbum tituladoI May Be Hungry But I Sure Ain't Weird - The Alternate Captain Beefheart tal y como él quería que hubiera sido. 

Trout Mask Replica (Straight, 1969) 
Para su tercer álbum firman con el sello recién creado por Frank Zappa, quién además sería el productor del disco. Con Beefheart y Zappa de por medio no había fronteras, y pronto se convirtió en un proyecto muy ambicioso con el querían asombrar al mundo entero. Tras meses de trabajo toda la instrumentación se grabó en unas pocas horas, mientras Beefheart grabaría todas las voces posteriormente escuchando desde otra habitación o incluso con diferente música. Aquí tenéis como mejor ejemplo ‘Frownland’ que abre el disco: 

 

Un experimento descabellado que dio lugar a un álbum doble con 28 cortes, al álbum total de la experimentación y cumbre de la contracultura, o al menos así debería haber sido. Las letras de este álbum alcanzan al mayor grado de hermetismo de cualquier literatura vanguardista. El mensaje de Beefheart es puro dadá futurista llevado al extremo, sustituyendo al blues como vehículo musical para entregarse al freejazz más complejo. Mejor sigan escuchando, por que nada de lo que pueda escribir sobre este álbum tendrá sentido: 

 
 

Inexplicablemente para Zappa y Beefheart, el álbum no fue un rotundo éxito. En el Reino Unido si tuvo una gran repercusión, pero en USA fue tomado como un extravagancia más de la época. Por supuesto se culparon mutuamente, sin embargo habían conseguido una obra imperecedera. “Trout Mask Replica” es considerada desde hace décadas una obra maestra que adelantó muchos aspectos de la música que estaba por venir, desde el indie pop, al punk y el hardcore, pero también técnicamente por lo extraño de sus arreglos y producción. 

La carrera posterior de Beefheart fue muy irregular. Aclamado como genio por la prensa y por casi toda su generación musical, él no pudo disfrutar de la popularidad que creía merecer, todo el mundo le conocía, pero las ventas no indicaban lo mismo. Sus siguientes álbumes siguieron la misma fórmula, pero Lick my Decaes off Baby y Mirror Man, grabados ambos en 1970 como álbumes opuestos, el primero seguía la estela de “Trout Mask Replica” mientras que “Mirror Man” volvía al blues lisérgico de “Safe as Milk” con largas composiciones. En ambos casos tuvo el mismo resultado, una buena acogida en el Reino Unido, y muy pocas ventas en USA. En lo que restaba de década de los 70 todavía publicaría 5 álbumes más, con los que sí consiguió un mayor reconocimiento en cuanto a las ventas, pero su aura de genio se diluía, su música se acercaba al blues rock más convencional, y hacía demasiadas concesiones al soul y al pop, mientras sus letras, sin ser vacías, habían perdido todo su misterio.

 

Aunque siempre incluía alguna extraña joya, recuperó un cierto pulso creativo en sus últimos álbumes, Doc at the Radar Station (1980) y Ice Cream for Crow (1982) para el cual grabó su único video clip:

 

Sin embargo, tras la presentación de Ice decidió poner fin a su carrera musical, y dedicarse en cuerpo y alma a su otra gran pasión, la pintura. Dicho y hecho. Jamás volvió. Pero no solo a tocar, sino prácticamente a salir de su casa. 

En los últimos años, la única conexión que mantenía con la música era una relación telefónica con PJ Harvey, para quién de algún modo de había convertido en su mentor. Según ella, le enviaba sus demos, y Beefheart le aconsejaba sobre sus composiciones, arreglos, etc, que se evidencian sobro todo en el álbum “Uh Huh Her”. 

El guión perfecto para un personaje de semejante categoría. Beefheart fue el único de su generación capaz de rivalizar con Frank Zappa en cuanto a extravagancia musical, una rivalidad que les hizo mejores, una competición que parecía no tener final, hasta que terminaron colaborando juntos en numerosas ocasiones, para finalmente convertirse en enemigos irreconciliables. Sin embargo el tiempo les ha situado en lugares muy distintos de la cultura popular, mientras Zappa y otros muchos se han convertido en iconos pop (aunque su música no sea realmente tan escuchada como su nombre) Beefheart se ha ido arrinconando en un reducto de creador de culto que ahora sí está al mismo nivel que su nombre. Zappa era un showman que se reía de todo, mientras que Beefheart no sabía venderse, no entendía el show business y quizás se tomaba demasiado en serio a sí mismo. Un caso muy extraño. 

Uno de esos pocos genios coherentes, de los que se retiran de verdad. 
Y cuando no se saber terminar ¿qué fácil sería despedirse con un Adios Capitán, verdad? 

Mon Falcón
Ver artigo orixinal en LdN con enlaces, discografía, comentarios, etc...
[Publicado en Libro de Notas o 24-12-2010]

Captain Beefheart t-shirt

Captain Beefheart TV

Captain Beefheart pop



Captain Beefheart b/n







Captain Beefheart painting...


 

Captain Beefheart en LdN

Hoxe en Libro de Notas, unha nova entrega da columna De Ventrílocuos Impostores, desta vez facendo un breve homenaxe ó recén finado Captain Beefheart, un dos maiores xenios do período ácido, polémico e provocador, visionario perigoso e totalmente incomprendido...


MON FALCÓN - De Ventrílocuos Impostores.

Hace una semana Don Glenn Vliet, fallecía debido a complicaciones de su esclerosis múltiple. Como se suele decir, nos deja el hombre, pero para siempre nos quedará su legado, aunque en este caso ya era lo único que teníamos, puesto que Vliet era uno de esos personajes que no llevaba nada bien el trato con personas.
[...] Beefheart fue el único de su generación capaz de rivalizar con Frank Zappa en cuanto a extravagancia musical, una rivalidad que les hizo mejores, una competición que parecía no tener final, hasta que terminaron colaborando juntos en numerosas ocasiones, para finalmente convertirse en enemigos irreconciliables. Sin embargo el tiempo les ha situado en lugares muy distintos de la cultura popular, mientras Zappa y otros muchos se han convertido en iconos pop (aunque su música no sea realmente tan escuchada como su nombre) Beefheart se ha ido arrinconando en un reducto de creador de culto que ahora sí está al mismo nivel que su nombre. Zappa era un showman que se reía de todo, mientras que Beefheart no sabía venderse, no entendía el show business y quizás se tomaba demasiado en serio a sí mismo.

jueves, 23 de diciembre de 2010

Captain Beefheart "Mirror Man"

De volta a Buddah, de volta ó blues.

CAPTAIN BEEFHEART & His Magic Band
"Mirror Man"
(Buddah, 1970)


descárgao no blog Urban Aspirines:

Captain Beefheart "Trout Mask Replica"

A obra mestra deste tolo, con producción de Frank Zappa.

CAPTAIN BEEFHEART & His Magic Band
"Trout Mask Replica"
(Straight, 1969)




Captain Beefheart "Safe as Milk"

En 1967 Captain Beefheart & His Magic Band debutaban con este "Safe as Milk", puro blues ácido. O meu preferido.

CAPTAIN BEEFHEART & His Magic Band
"Safe as Milk"
(Buddah, 1967)



miércoles, 22 de diciembre de 2010

"Some YoYo Stuff" Beefheart por Corbijn.

En 1993 o gran Anton Corbijn realizou unha especie de curta documental sobre o gran Captain Beefheart. Aquí tedes a peza completa en dous cortes, 13 minutos de puro delirio.

"Don Van Vliet: Some YoYo Stuff
(Anton Corbijn, 1993)


Captain Beefheart Under Review. (Doc 2006)

Aquí vos deixo outro documental sobre Captain Beefheart, que tamén xa compartimos neste mesmo blog. Esta é a entrada que publicamos en maio do ano pasado:
"CAPTAIN BEEFHEART UNDER REVIEW" 
(Dir: Tom Odell, 2006)



Descárgao no blog Filmuzika:
(tedes o link para a descarga nos comentarios á entrada)


martes, 21 de diciembre de 2010

djCOMOMEPOS "ObsessedFuzzySession"

Aquí tedes unha selección da sesión de Comomepos do pasado sábado 18:

djCOMOMEPOS "ObsessedFuzzySession"
[Rif-Rock, 18-12-2010]



The AllNight Workers "This Only Happens Once"

Xa podedes escoitalo en Spotify e no seu bandcamp. E tamén mercalo vía iTunes ou en AmazonE xa esta semana chegará ás tendas, en riguroso vinilo con tarxeta para descargalo en mp3.
Facédevos con el como sexa!!!






lunes, 20 de diciembre de 2010

Non á Lei Sinde.



AYÚDANOS A SEGUIR TEJIENDO
domingo 19 de diciembre de 2010

Discúlpanos si no es esta página lo que querías leer este domingo. Seguramente vienes de otra página de Internet donde esperabas encontrar algo muy distinto. Si así lo deseas, puedes dejar de leer ahora mismo, pero nos gustaría explicarte por qué hoy han cerrado algunas webs. Si el próximo martes 21 de diciembre algunos políticos deciden aprobar la Ley Sinde, la Internet en español que hemos conocido cambiará para siempre, y miles de páginas podrán ser cerradas desde el poder.
A lo largo del último año, en esta página se ha publicado mucha información sobre la Ley Sinde, un proyecto de censura de Internet escondido dentro del proyecto de Ley de Economía Sostenible. Te invitamos a ver los vídeos, a escuchar, a leer y a reflexionar. Cuando te hayas informado acerca del peligro para las libertades que representa la Ley Sinde, no te quedes sentado. Sal a la calle y explícaselo a todas aquellas personas que conozcas, muy especialmente a aquellas que viven desconectadas de Internet.
La Ley Sinde no nace de la voluntad del pueblo español, sino que es una imposición extranjera. La embajada de Estados Unidos ha presionado a nuestro gobierno para aprobarla, pisoteando nuestra soberanía nacional. Quieren una Internet sumisa y controlable, que sea útil para convencer a la población, como los restantes medios de comunicación controlados desde el poder. No quieren que la gente comparta información, no quieren que sepamos quién mueve realmente los hilos, no quieren que sepamos cómo se enriquecen empobreciendo al resto de la población. Quieren una red esclava desde la que vendernos su visión del mundo.
Hubo una vez un hombre que creyó en la paz y en la libertad, y que murió asesinado. Se llamaba Mohandas Karamchand Gandhi, y se enfrentó a un imperio con una primitiva herramienta: su rueca de hilar. Pronunció estas palabras: "Si trescientos millones de personas hilaran una vez por día, no porque un Hitler se lo ordenara, sino porque se inspiraran en el mismo ideal, tendríamos una unidad de propósitos suficiente para alcanzar la independencia."
Mucho más de trescientos millones de personas están tejiendo cada día esta inmensa red de intercambio de conocimiento que se llama Internet. Millones y millones de personas compartimos información a través de redes abiertas. Hemos creado una cultura y tenemos un objetivo común y universal. Todo eso puede cambiar a partir del próximo martes. La Ley Sinde es una tijera que permite cortar los hilos que mantienen viva Internet, una red que debe seguir siendo libre y neutral, como instrumento de progreso, paz y libertad.
Ayúdanos a seguir tejiendo. Sal a la calle, explícaselo a tus vecinos, a tus amigos, a tus compañeros de trabajo. Y discúlpanos por haberte estropeado este domingo, pero lo hacemos para que puedas disfrutar en libertad del resto de tus domingos. Muchas gracias.