lunes, 29 de noviembre de 2010

Isi Vaamonde Band "Heroes"

Liga de Bocazas dos Venres no Rif - Xornada 9

Puntuación Xornada 9:
1º Casquetes polares: 180,60
2º C.B. Chacarita: 173,80
3º Muñequita Linda: 170,00
4º esquivabalas team: 166,60
5º monhes: 165,00
6º san fransisco: 164,40
7º moules team: 159,60
8º Atutichurrasco: 147,80
9º Smashing patakas: 144,20
10º cambadinos: 142,80
11º defense: 140,20
12º juventu divino tesoro: 139,60
13º chejar e encher: 138,80
14º Dende Rusia con amor: 134,20
15º magic p: 132,40
16º Mamados United: 130,00
17º Katiuskas: 129,20
18º Aivaio2: 121,40
19º Xuventude Tragove: 109,60
20º xeitosos: 105,80
21º La Serna 90: 100,00
22º a ramallosa: 82,40
23º C.B. San Tomé do Mar: 73,40

Clasificación Xeral (Xornada 9):
1º Casquetes polares: 1.268,80
2º magic p: 1.177,20
3º La Serna 90: 1.157,00
4º Xuventude Tragove: 1.150,00
5º san fransisco: 1.145,20
6º chejar e encher: 1.127,60
7º Atutichurrasco: 1.121,20
8º Muñequita Linda: 1.099,40
9º monhes: 1.097,40
10º cambadinos: 964,00
11º C.B. Chacarita: 939,20
12º Katiuskas Jatofe: 933,20
13º Dende Rusia con amor: 931,00
14º esquivabalas team: 921,00
15º Mamados United: 886,00
16º a ramallosa: 883,60
17º Smashing patakas: 871,20
18º moules team: 825,40
19º xeitosos: 804,20
20º C.B. San Tomé do Mar: 803,20
21º Aivaio2: 795,00
22º defense: 683,20
23º juventu divino tesoro: 424,20

sábado, 27 de noviembre de 2010

Hoxe: PENERETO PERONORETTO & DjCHOEU [concerto + sesión]

Hoxe no Rif-Rock, terá lugar un deses momentos históricos que non vos deberiades perder... o retorno do artista antes chamado Casiopeo, co seu teclado e a pedaleira de efectos para asombrarnos coas súas novas creacións!!! Nesta ocasión actuará coma PENERETO PERONORETTO, e por suposto coma sempre acompañado cunha sesión de DjCHOEU.

Rif-Rock Sábado 27.
[concerto + sesión]
Non vo-lo perdades!!!
Para primeirizos aquí tedes a etiqueta de Casiopeo con videos, fotos, carteis, e recortes de prensa das anteriores actuacións de Casiopeo e DjChoeu no Rif-Rock. 

viernes, 26 de noviembre de 2010

Penereto Peronoeretto e DjChoeu en La Voz de Galicia.

Hoxe no suplemento local de La Voz de Galicia publican unhas pequenas entrevistas con Carlos e Tomás, ou o que é o mesmo, PENERETO PERONOERETTO e DjCHOEU presentándonos o show de mañan no Rif-Rock:
*pica nas imaxes para ampliar.

"Un Mar de Pedra" Sábado 27 no Auditorio.

Por fin se estreará o documental UN MAR DE PEDRA en Cambados. 
Unha peza de Manu Paz e Xacobo SanMartín sobre o escultor Manolo Paz. 
Será este Sábado 27, no Auditorio de A Xuventude ás 20:30h.


Web de Un Mar de Pedra.

jueves, 25 de noviembre de 2010

"Deerhunter [de Bradford Cox y su síndrome de Marfan]" en LdN.

Aquí tedes o artigo publicado onte en Libro de Notas, na columna De Ventrílocuos Impostores, adicado a Bradford Cox e ós seus compinches de Deerhunter:


Esta es una de esas ocasiones en las que no tendremos que remontarnos décadas atrás para conocer mejor a nuestro protagonista. Bradford Cox nació en 1982, y a pesar de su juventud, es uno de los mayores talentos de la música popular actual. Con su banda Deerhunter ha publicado en 6 años 5 álbumes, 2 Eps, y una decena de singles que pocas veces han dado tanto de que hablar en una banda con tanta actividad. Una breve e intensa carrera a la que hay que sumar sus proyectos paralelos y en solitario, y en la que hasta el momento ha tocado casi todos los palos posibles, en todas sus formas, y consiguiendo siempre una canción, o experimento excelente capaz de contentar desde al mayor melómano hasta a los amantes del terrorismo sonico. Además de sus contundentes performances en directo, travestido como una señorita y embadurnado en cualquier tipo de sustancias pringosas, y unido a su enfermizo aspecto, que realmente le convierte en uno de esos genios de los que todos opinan que durarán poco, le convierten en un atractivo fenómeno que además nos ofrece álbumes tan fantásticos como el reciente “Halcyon Digest” (4AD, 2010), que con toda seguridad estará entre los mejores álbumes de año en esas divertidas revisiones que se publican cada enero.


El lugar: Athens, Georgia. Georgia es quizás el más mitificado de los estados sureños de los USA, con su oscuro pasado algodonero, sus historias de negreros, y por ser escenario de numerosos episodios de la guerra civil secesionista, pero siempre ha sido un lugar muy especial para la música, de allí son gigantes como Otis Redding y Ray Charles (‘Georgia on my Mind’ es el himno oficial del estado, aunque en realidad el tema de Charles es una versión sobre el tema compuesto por “Hoagy Carmichael y Stuart Gorrell que originalmente nada tenía que ver con el estado). Y dentro de Georgia, ese oasis llamado Athens, una pequeña ciudad eminentemente universitaria con una dimensión cultural casi inexplicable. A poco más de cien kilómetros de la capital del estado (Atlanta) en Athens encontramos la Universidad de Georgia, y como habitualmente se dice, está lo suficientemente lejos para no dejarse invadir por el estrés de la gran ciudad, pero lo suficientemente cerca para recibir todas sus energías. En las últimas décadas, de esta pequeña ciudad han salido bandas como The B-52’s, R.E.M., el recientemente fallecido Vic Chesnut, Drive-by Truckers, Neutral Milk Hotel, Of Montreal, Elf Power, Flat Duo Jets, y un largo etc de bandas de relleno del planeta indie.

Ahí encontramos el origen de Cox, un joven que padece síndrome de Marfan, una de esas enfermedades raras que padecen uno de cada muchos miles de personas, cosa de proteínas y cromosomas, que es el causante de ese aspecto enfermizo, extremadamente delgado, con unos brazos desproporcionados, y aracnodactilia en sus dedos. Aún así, con explicaciones médicas de por medio, su aspecto no inspira mucha confianza en una larga carrera musical, así que aprovechemos el momento.

Cox forma originalmente Deerhunter en 2001, junto con su compañero Moses Archuleta, desde entonces el resto de la banda ha sido cambiante por diferentes motivos (su primer baterista se murió en un ‘accidente’ de skate, algo muy poco romántico para la leyenda del rock, pero las nuevas generaciones vienen así, y así hay que contarlo), hasta su traslado definitivo a la capital en 2004, y será ahí cuando consigan grabar su primer Lp, originalmente autoeditado sin título (así que por defecto llamado “Deerhunter”), pero que inmediatamente llamó la atención de Stickfigure Records, y se publicó en 2005 como “Turn it Up Faggot”. En este primer álbum se tenemos todas las bases de su música, aunque disfrazadas por toneladas de ruído. Presentan un debe directo con sus vecinos de Athens Pylon y The Actor’s Method, sobre todo en superficie, pero sus influencias directas, por supuesto van mucho más allá, Sonic Youth y The Fall en lo más alto, y desde ahí imagínense lo de siempre, la densidad de la Velvet Underground (aunque esto se irá haciendo más evidente con el paso de los años), y el kraut y la kosmische musik germana, sobre todo en las texturas de NEU!. Es un álbum muy dinámico y enérgico, temas (relativamente) breves y directos, con mucha carga atmósférica de fondo, con una producción lo-fi fantástica, aunque incluso esto mejorará mucho con los años, pero que en 2005 no les hizo destacar por encima de nadie. Era un buen álbum, pero sin mucho más recorrido que el disfrutarlo en el momento. Nada hacía pensar en lo que nos ofrecerían en sus siguientes trabajos. Además, en cualquier referencia a “Turn it Up Faggot” nos encontrábamos con un batiburrilo de etiquetas que asustaba: lo-fi, post-hardcore, no-wave, noise, shoegaze, ambient-punk, dark dance, post-rock, kraut-rock, psycodelia, garage experimental... y cualquier combinación que jamás hubiéseis oido antes, demasiado para cualquiera. Lo peor de todo, es que en realidad encontramos todo eso, y mucho más, pero el propio Cox años después reconoció que ese álbum de debut no le gustaba, reconoció que no estaban preparados, y se dejaron llevar por la oportunidad de publicar un álbum y ya está. Aún así encontramos muchos detalles interesantes en ‘Adorno’, ‘Language/Violence’ y en el epílogo ‘Death Drag’. Incluso realizaron un video clip para su single ‘Oceans’, aunque este no sea precisamente uno de los temas más destacados del álbum:

Aunque sí es una rareza, debido a que con toda esta actividad, solo han producido 4 videoclips oficiales. Con el tiempo se lo han pensado mejor.

Inmediatamente comienzan con la grabación de su segundo álbum, para lo cual han firmado un contrato con Kranky Records. Debería grabarse ese año y salir a comienzos de 2006. Se fueron a NYC y todo resultó un desastre, desde los fallos de los equipos técnicos, hasta el estado de la banda y los muchos achaques que sufre Cox por muy diversos motivos. Finalmente con ayuda, más moral que técnica, de la banda Liars (estandartes de la no-wave neoyorquina del siglo XXI) recomponen todo el álbum, y vuelven a Georgia para grabar de nuevo todo el material. Y aquí es donde comienza la historia con mayúsculas de Deerhunter. “Cryptograms” (Kranky, 2007) fue grabado en realidad en dos sesiones, que se evidencian en el disco de un modo muy marcado. La primera mitad, fue grabada en una sola sesión, en lo simbólico refleja la ansiedad de Cox, sus obsesión este disco, sus problemas mentales y su inadaptación social, pero es en lo musical donde podemos ser más objetivos. La influencia de Spacemen 3 vía Liars es evidente, pero va mucho más allá de la deconstrucción de estos últimos. Es ambient furioso, si es que eso tiene algún sentido, donde prácticamente el instrumento fundamental son las pedaleras de efectos. Depresivo y claustrofóbico, pero cabreado, muy cabreado. De la agobiante ‘Intro’ al inspirado ‘Cryptograms’ hay muchas contradicciones, pero se resuelven en esta mitad a favor de la primera a través de ‘Lake Somerset’, ‘Providence’ o ‘Red Ink’, normalmente prevaleciendo la búsqueda de un sonido a la composición de canciones propiamente dichas.

La segunda parte del álbum fue grabada días después. Se corresponde con los 5 últimos temas, y como si se hubiesen relajado por la satisfactoria sesión anterior, todo es más luminoso, más limpio. El pop gana por goleada. Tampoco pensemos que es un fiesta de colorines a lo Flaming Lips, pero ya era bastante. ‘Spring Hall Convert’, ‘Strange Light’ o ‘Hazel St.’ son algo muy distinto a todo lo que nos habían ofrecido hasta el momento, abrían nuevas vías que les convertían en una banda aún más desconcertante. Aquel álbum obsesivo y rallante terminaba de un modo incomprensiblemente feliz:

Dos mitades, en dos momentos. La primera agobiante, ruidosa, poco apta para todos los públicos, y la segunda luminosa, pero igualmente sucia. El amor por el lo-fi, hizo que además de la suciedad de la grabación, aprovechasen los principios de neumonía de Cox (siempre con algún problema) para registrar su voz totalmente congestionada. Son esas historias las que aumentan la leyenda de un álbum, pero sobre todo porque el experimento funcionó a la perfección.

Meses después publican “Fluorescent Grey EP” (Kraky, 2007), con cuatro temas que habían sido grabados en aquella segunda sesión de “Cryptograms” y continúan esa pauta, son cuatro temas pop, que conjugan a la perfección el ruido y la luminosidad. Desaparece el toque ambient y gana en distorsión pero también en melodías. Un retorno a comienzos de los 90, en cuatro temas que funcionarían a la perfección como singles independientes.

Al siguiente año Cox y Archuleta nos presentan su trabajo más ambicioso. “Microcastle/Weird Era Cont.” (Kranky, 2008) son en realidad dos álbumes por separado que se iban a comercializar simultáneamente, pero los criterios económicos los convirtieron en una especie de bootleg en su edición en cd, dos álbumes en uno, pero manteniéndose por separado en vinilo. Continúan la misma línea que en la segunda mitad de “Cryptograms” y del “Fluorescent Grey EP”, las pedaleras de efectos pierdes protagonismo, ganan las melodías, los acordes reconocibles aunque sucios (eso cada vez más), ahora ya con cambios de ritmo, y esa búsqueda de su sonido y su ruído se integra a la perfección en las canciones cuando es necesario, y desaparece cuando no lo es. Quizás esto tenga que ver en que por primera vez los demás componentes de la banda aportan a los temas. En “Microcastle” hasta cuatro temas están compuestos por colectivamente, y en “Weird Era Cont.” todos los temas están compuestos individualmente por los diferentes miembros de la banda, además de por Cole Alxander (de The Black Lips, incluso su foto es la portada del álbum). En conjunto los podríamos clasificar como dos álbumes eminentemente pop, seguido de un montón de etiquetas que queráis, pero siempre pop. Por supuesto ya no es tan innovador, ni tiene una historia tan tormentosa como “Cryptograms”, es mucho más accesible, y suficientemente atrevido y experimental como para sorprender al gran público. De ahí su éxito. Y curiosamente, siendo su álbum más comercial hasta la fecha (todo es relativo, claro, el más accesible) primer álbum del que no realizaron ningún video clip promocional, y quizás sea ‘Agoraphobia’ lo más parecido a un single entre los dos álbumes:

Con todo este trabajo en tan poco tiempo, Cox decide comenzar a publicar todas sus creaciones descartadas para Deerhunter. Su proyecto en solitario se llama Atlas Sound, con el que comenzó publicando en su blog (http://deerhuntertheband.blogspot.com/) a modo de maquetas canciones sueltas que fueron compactándose cada vez más, hasta convertirse en auténticos álbumes. Bajo esta etiqueta ha publicado dos largos “Let the Blind Lead Those Who Can See but Cannot Feel” y “Logos” (ambos con Kraky Records, en 2008 y 2009 respectivamente) y dos Eps: “Another Bedroom” y “Rough Trade” (en los mismos años para 4AD), además de splits y 7’’ para otros sellos menores, pero lo más sorprendente de todo, es que en su blog (que es el de Deerhunter, visitadlo periódicamente, por que siempre nos regala material inédito) continúa publicando trabajos recientes que no será publicados, bajo la marca de Atlas Sound (con la que publica temas sencillos de guitarra o complejos desarrollos con todo tipo de instrumentos y sin prescindir de ningún tipo de arreglo), o como Ghetto Cross (dúo gamberro compartido con Cole Alexander) siempre para descargar gratuitamente. Esta misma semana os podeis encontrar recién salidos del horno los dos nuevos trabajos de Atlas Sound, “Bedroom Databank, Vols 1 y 2”, y en donde podéis encontrar también esa primera sesión maldita grabada en NYC para el “Cryptograms”, con todos sus errores incluídos.

Y así llegamos hasta casi anteayer. El nuevo trabajo de Deerhunter se llama “Halcyon Digest” (4AD, 2010) y ha cogido a contrapié a todo el mundo. Si el año pasado en el EP “Rainwater Cassette Exchange EP” (Kranky 2009) adelantaban ciertas evoluciones con respecto a sus trabajos de 2008. Parece que todo ha cambiado para Cox. Su nuevo álbum es totalmente distinto a todo lo que había hecho antes, todavía hay una cierta melancolía y un halo denso y misterioso que no llega a abandonar muchas de sus canciones, pero las melodías ganan por goleada en un disco de POP mayúsculo, compacto, sin experimentos ni búsquedas de identidad, un álbum de canciones preciosas e inquietantes, de temas alegres de inspiración sixtie. Más cercano si cabe a muchas de sus composiciones con Atlas Sound que a todo su trabajo con Deerhunter. Los únicos rastros de ese pasado reciente los encontramos en ‘Earthquake’ que abre el disco y en ‘Sailing’ a modo de interludio. Desde ahí hasta el final casi sin interrupción una sucesión de temas positivos y alegres como nunca habíamos escuchado en su carrera ‘Memory Boy’, ‘Basement Scene’ y ‘Helicopter’, y la mayoría de ellas nos trasladan a diferentes momentos de la historia del pop. Desde la mejor factura de los 60, el inocente power pop sin complejos de los 70 y las grandes melodías de 80, como ejemplos: ‘Revival’, ‘Desire Lines’ y ‘Coronado’.

 

Incomprensiblemente un álbum luminoso y sobresaliente, de un joven genio, de esos que además tiene todas las papeletas para acabar pronto y mal (como su colega Jay Reatard, recientemente fallecido) y convertirse en leyenda antes de tiempo. Sin embargo este disco quizás nos enseñe algo a todos. Yo desde luego no haría un seguro de vida a Bradford Cox, y tampoco soy capaz de contextualizar este “Halcyon Digest” en toda esta historia. No lo entiendo, pero me encanta.

Mon Falcón
Ver  artigo orixinal en LdN con enlaces, discografía, comentarios, etc...
[Publicado en Libro de Notas o 24-11-2010]

Deerhunter "Halcyon Digest"

O último álbum de Deerhunter, "Halcyon Digestxa o compartimos con todos vós o mes pasado, así que aquí tedes de novo a entrada...

En tan só 5 anos Deerhunter están a convertir en posible aquelo de vide rápido e... (xa veremos como rematan os de Atlanta, pero o aspecto de Cox é de que de saúde non anda moi sobrado...). En tan só 4 álbumes e un par de eps xa pasaron polo noise psych máis cáustico, de kraut a base de puro metrónomo daquel "Cryptograms", pola experimentación máis ruidista, o ambient psycodelico máis atrevido en clave s.XXI e pouco a pouco ata agora, ata o dreampop de inspiración 60's deste "Halcyon Digest". Una reinvención continua da banda de Bradford Cox (tamén amo e sr dos Atlas Sound) no que aínda hai pasaxes de ruído ambiental, coma o inicial 'Earthquake' ou 'Helicopter' (máis ambient pop), pero realmente destacan por pezas como 'Revival', 'Don't Cry', a enorme 'Desire Lines', 'Fountain Stairs' e o culmen de 'Coronado' para rematar con 'He Would have Laughed' en homenaxe a Jay Reatard. Un discazo que non deberiades deixar pasar!!!

DEERHUNTER
"Halcyon Digest"
(4AD, 2010)

Deerhunter “Rainwater Cassette Exchange EP”

DEERHUNTER 
Rainwater Cassette Exchange EP” 
(Kranky, 2009)




Deerhunter "MIcrocastle/Weird Era Cont."

Microcastle e Weird Era Cont. son en realidade dous álbumes distintos, pero por criterios comerciais, Kranky Records decideu convertilos nun álbum doble na edición en cd, manténdoos como independentes en vinilo, q por suposto tiñan os seus propios deseños, como curiosidade, en "Weird Era Cont." a portada reproduce unha foto de Cole Alexander dos seus colegas The Black Lips (con quen B.Cox comparte unha banda paralela, o dúo Ghetto Cross).
DEERHUNTER
"Microcastle / Weird Era Cont."
(Kranky, 2008)
descargádeo en Native America Music:

Deerhunter "Fluorescent Grey EP"

Deerhunter 
"Fluorescent Grey EP"
(Kranky, 2007)

descargádeo en Taringa:

Deerhunter "Cryptograms"

"Cryptograms" foi para Cox e compañía un asunto grave, o proceso de grabación case remata con eles. De feito Cryptograms foi a némese perfecta de Deerhunter. Un deses fenómenos que ou acaba contigo ou te convirte en indestructible. Algo asi como Deerhunter Vs. Cryptograms. Finalmente foi grabado en dúas sesións perfectamente diferenciadas no resultado final...
DEERHUNTER
"Cryptograms"
(Kranky, 2007)

descargádeo no blog Sin Bateria:

Deerhunter "Turn it Up Faggot"

Dende 2001 coa banda formada, os adolescentes Bradford Cox e Moses Archuleta, non conseguiron publica-lo seu primeiro álbum ata o 2005 logo de trasladarse de Athens a Atlanta. Un álbum extraño, resultado da impericia dos músicos, e ó que lle podedes aplicar centos de etiquetas...
DEERHUNTER
"Turn it up Faggot"
(Stickfigure Recs, 2005)

Descárgao no blog Beauties Can Die:

miércoles, 24 de noviembre de 2010

Atlas Sound "Bedroom Databank Vols. 1-3"

E si falamos de Deerhunter e Bradford Cox, nada mellor que recomendarvos as súas creacións máis actuais co seu proxecto como solista: ATLAS SOUND, que esta mesma semana esta subindo no seu blog, que foron grabados no pasado verán e neste mesmo outrono. Polo de agora son 3 volumes, numerados baixo o de "Bedroom Databank".
Tédelos todos no seu blog:

ATLAS SOUND "Bedroom Databank Vol.1"
(Atlas Sound, 2010)


ATLAS SOUND "Bedroom Databank Vol.2"
(Atlas Sound, 2010)

ATLAS SOUND "Bedroom Databank Vol.3"
(Atlas Sound, 2010)

E seguro que nos próximos días haberá máis!!!

Hoxe en LdN: Bradford Cox e Deerhunter

Hoxe en Libro de Notas, unha nova entrega da columna De Ventrílocuos Impostores, desta vez adicado a un xoven talento chamado Bradford Cox, que seguramente recoñeceredes máis se nombramos a Deerhunter, ou por selo personaxe da foto...


Deerhunter [De Bradford Cox y su síndrome de Marfan]

MON FALCÓN - De Ventrílocuos Impostores.


Esta es una de esas ocasiones en las que no tendremos que remontarnos décadas atrás para conocer mejor a nuestro protagonista. Bradford Cox nació en 1982, y a pesar de su juventud, es uno de los mayores talentos de la música popular actual. Con su banda Deerhunter ha publicado en 6 años 5 álbumes, 2 Eps, y una decena de singles que pocas veces han dado tanto de que hablar en una banda con tanta actividad...

martes, 23 de noviembre de 2010

"La Máquina de Copiar Jamones" de Jordi Pereiras.

Recomendación de Fer Jurjullo: unha das curtas participantes no concurso NoTodoFilmFestRealizado totalmente con imaxes de dominio público retrata o noso mundo tal cual...
La Máquina de Copiar Jamones (Jordi Pereiras Arisa, 2010)

The AllNight Workers 'This only Happens Once'

The Allnight Workers preséntannos o seu Ep de debut "This Only Happens Once EP" co tema que da título ó álbum. Sairá o próximo 15 de decembro, en vinilo de 180gr. Ide reservando!!!

E lembrade que xa podedes ir escoitando os seus temas no seu bandcamp:


lunes, 22 de noviembre de 2010

Liga de Bocazas dos Venres no Rif. Xornada 8

Clasif. X8:
1º monhes: 170,40
2º Muñequita Linda: 158,60
3º Xuventude Tragove: 157,20
4º magic p: 152,00
5º a ramallosa: 147,80
6º moules team: 143,20
7º La Serna 90: 138,20
8º Casquetes polares: 138,00
9º san fransisco: 137,00
10º chejar e encher: 131,20
11º Mamados United: 125,60
12º Smashing patakas: 124,60
13º juventu divino tesoro: 117,60
14º esquivabalas team: 115,80
15º cambadinos: 112,60
16º Atutichurrasco: 109,80
17º xeitosos: 106,40
18º Aivaio2: 100,40
19º C.B. San Tomé do Mar: 93,80
20º Dende Rusia con amor: 86,20
21º Katiuskas: 75,60
22º defense: 65,00
23º C.B. Chacarita: 0,00

CLASIF. XERAL:
1º Casquetes polares: 1.088,20
2º La Serna 90: 1.057,00
3º magic p: 1.044,80
4º Xuventude Tragove : 1.040,40
5º chejar e encher: 988,80
6º san fransisco: 980,80
7º Atutichurrasco: 973,40
8º monhes: 932,40
9º Muñequita Linda: 929,40
10º cambadinos: 821,20
11º Katiuskas: 804,00
12º a ramallosa: 801,20
13º Dende Rusia con amor: 796,80
14º C.B. Chacarita: 765,40
15º Mamados United: 756,00
16º esquivabalas team: 754,40
17º C.B. San Tomé do Mar: 729,80
18º Smashing patakas: 727,00
19º xeitosos: 698,40
20º Aivaio2: 673,60
21º moules team: 665,80
22º defense: 543,00
23º juventu divino tesoro: 284,60

domingo, 21 de noviembre de 2010

Grant Gee & Jon Savage: "Joy Division" o documental

Se ademáis de velo online tamén o queredes descargar, aquí o tedes, dende o blog Cinestandarte, en versión orixinal subtitulada..
"Joy Division"
2007, documental
dir: Grant Gee; writ: Jon Savage. 
UK, 93 mins

descargádeo no blog Cinestandarte:


sábado, 20 de noviembre de 2010

"Joy Division" de Grant Gee. 2007

Este é o documental de Grant Gee, do 2007 sobre Joy Division, por suposto coa intervención de tódo-los imprescindibles, e escrito polo mesmísimo Jon Savage:


Joy Division New Balance

Joy Division "Les Bains Douches, 18 Dec 1979"

Este quizáis sexa o directo mellor recollido da banda, directamente de Paris en 1979. Foi publicado no 2001 e completado con temas recollidos un mes despois, xaneiro de 1980 en Amsterdam i Eindhoven. O deseño da edición vai a cargo (por suposto) de Peter Saville dende o seu deseño orixinal do cartel do concerto. 

JOY DIVISION
"Les Bains Douches, 18 decembre 1979"
(NMC Musik, 2001)


descárgao en Kick to Kill:

Só atopei un video daquel concerto, e ten a inserción desactivada, así que ide directamente a el en youtube: 

viernes, 19 de noviembre de 2010

Joy Division "Closer"

Angustia, desesperación, suicidio… toda unha premonición gravada antes do fatal desenlace de Ian Curtis. Bipolaridade mental, paranoia. 'Atrocity Exhibition' (pasen e vexan), 'Heart and Soul', 'Twenty Four Hours', 'Isolation'… toda unha serie de respostas en clave para comprender o sorprendente paso cara a inmortalidade definitiva. Este álbum editouse semanas despois do suicidio de Curtis, non houbo cambios, nin oportunismos, editouse tal e como estaba previsto. Concebido coma unha homenaxe a J.G.Ballard e a súa colección de relatos (editada en 1970, co mesmo título: Closer), resultou todo un exercicio estremecedor no ano 80. Cando o álbum saíu á rúa, quen cantaba era xa un poeta maldito. Unha vez morto seguía aí, gravado por sempre nun vinilo coa portada dunha lápida... non podía ser doutro xeito. CLOSER. Toda unha renovación do kraut-rock, os inventores do slowcore, e o adianto do novo orden que logo rebentaría as pistas de baile... 'Colony' esnaquiza as ilusións de quen pretende prosperar na gran cidade industrial; 'A Means to an End' dende logo un tema pouco reivindicado na súa discografía, e que en realidade é o tema clave para comprende-la evolución dende os escuros Joy División á luminosidade de New Order, mesturando nun mesmo tema aspectos rítmicos de 'Disorder', 'Digital', 'She’s Lost Control'... rumbo ao que en 1981 reventará o mercado mundial, pero esa xa é outra historia e outra banda... 

Joy Division "Unknown Pleasures"

Toda unha declaración xeracional de medos e frustracións. Ou como alguén dixo ...o máximo horror elevado a beleza... 'Disorder', 'Insight', 'Shadowplay'... Toda a violencia do punk, letras angustiantes e unha voz profunda, xunto co son sintético da vangarda pop europea. Unha xoia producida por Martin Hannett. Comezando con 'Disorder', non sabes moi ben que pode transmitir, se estados de ánimo depresivos ou a agradable sorpresa de estar ante un novo ritmo e un novo son que nunca antes coñeceras (...teño espírito, pero perdín o sentimento...). Continuas contradiccións. Múltiples reminiscencias literarias ('The Day of the Lords'), as miserias dunha xuventude sen futuro nunha noxenta cidade industrial, e a esquizofrenia, e a paranoia: 'She’s Lost Control', melodía hipnótica, percusión en falso, son baleiro... repetición continua (...she’s lost control again) e sobre todo esa sensación de estar ante unha obra irrepetible... Algunha vez tiveches a estraña sensación de estar escoitando o espacio baleiro? A batería en este tema pode levarte a onde ti queiras, ou mellor... a lugares que nin sabías que existisen... Imaxínaste correr e moverte sen ningún tipo de control nun espacio descoñecido? Sen saber o que hai diante de ti, nin detrás... a desesperación en estado puro... ademais, está esa voz, esa maldita voz... she’s lost control... i lost control again... ¿quen é o que perde o control agora?...
Ninguén pode transmitir esa sensación... imposible, ata que eles o fixeron.

JOY DIVISION
"Unknown Pleasures"
(1979, Factory)
Descargádeo no blog [WR]:


Casiopeo 'Blue Monday' no 2008

jueves, 18 de noviembre de 2010

Sáb 27: PENERETO PERONORETTO (en concerto) + DjCHOEU

E a próxima semana, estade preparados para o retorno do artista antes chamado Casiopeo, co seu teclado e a pedaleira de efectos para asombrarnos coas súas novas creacións!!! Nesta ocasión actuará coma PENERETO PERONORETTO, e por suposto coma sempre acompañado cunha sesión de DjCHOEU
Será o Sábado 27. Non vo-lo perdades!!!

Aquí tedes a etiqueta de Casiopeo con videos, fotos, carteis, e recortes de prensa das anteriores actuacións de Carlos & Tomás no Rif-Rock.

martes, 16 de noviembre de 2010

Sesión "Kraut Über Alles Vol.2"

Con un pouco de retraso, aquí tedes unha selección da sesión do pasado 22 de outubro adicada ó kraut-rock, á kosmische musik e moito máis do underground xermano:
KRAUT ÜBER ALLES
Vol. 2 (Rif-Rock 22-10-2010)


lunes, 15 de noviembre de 2010

The BellRays "Highway to Hell" na Sala NASA

Así se despediron The BellRays da Sala Nasa no seu concerto do 5 de nov...


e na web da Sala NASA tamén tedes un pouco do comezo: