domingo, 30 de enero de 2011

Liga de Bocazas dos Venres no Rif. Xornada 19

Puntuación X19:
1º Atutichurrasco 186,80
2º Muñequita Linda 186,40
3º chejar e encher 176,40
4º san fransisco 174,60
5º Smashing patakas 173,40
6º defense 172,20
7º magic p 167,20
8º C.B. Chacarita 162,20
9º Mamados United 162,20
10º Casquetes polares 161,60
11º monhes 158,40
12º esquivabalas team 157,60
13º Xuventude Tragove 153,00
14º La Serna 90 144,20
15º Larpeiros 141,00
16º moules team 138,80
17º cambadinos 136,80
18º Katiuskas 127,60
19º a ramallosa 118,80
20º juventu divino tesoro 110,00
21º C.B. San Tomé do Mar 91,20
22º xeitosos 82,60
23º Aivaio2 76,00
24º Dende Rusia con amor 73,20
25º O QUE HAI E MOITO VIVIDOR.....! 70,00

viernes, 28 de enero de 2011

Web de Karlos Abal

Esta mañán o mestre Karlos Abal, avisounos vía facebook que xa ten lista a súa nova web adicada á súa obra fotografica. Dende aquí recomendovos a todos que a vaides visitando periodicamente para desfrutar das súas capturas e creacións.



tamén podedes visita-lo seu flickr.

miércoles, 26 de enero de 2011

The Dirtbombs "Party Store"

O ano comeza non novo traballo dunha das nosas bandas favoritas, os Dirtbombs de Mick Collins!!!, pero desta vez aínda máis eclécticos que de costume, logo de tocar case tódo-los paus posibles do rock, e inventar algún, con calqueira de tódo-los seus proxectos anteriores ou paralelos (The Gories, Blacktop, The Screws, Voltaire Brothers, Man Ray, etc, etc...) Mick Collins formou esta banda coma un divertimento para facer exclusivamente singles e splits compartidos, con moitas versións por suposto, pero finalmente iso só se mantivo durante uns anos. Dende entón The Dirtbombs convertíronse na principal banda de Collins. Este fai xa o seu quinto álbum (a parte o compilatorio do 2005 con caras-b e versións imposibles) que seguro q cabreará moito ós puristas, indtroducindo bases electrónicas, e recreando por momento drum'n'bass ('Shari Vari', 'Strings of Life' ou 'Good Life') que por suposto vai alternando con temas que nos devolven á normalidade como 'Alleys of your Mind' a potencia de 'Cosmic Cars' e abre o álbum ou a mostruosa 'Bug in the Bassbin' de máis de 20 minutos no medio e medio de todo esto. En realidade non é tanta sorpresa coñecendo o percorrido das súas versións, porque este álbum é nin máis nin menos que un homenaxe á escena do Detroit Techno dos anos 80, logo do seu 7'' que The Dirtbombs publicaron no 2010 ("Kick Me") que apuntaba cara o pubrock, agora publica o que sexa posiblemente a primeira vez en que unha banda de rock tritura a música techno pura e dura. Aquí atopamos temas de Carl Craig, Cybotron, A Number of Names ou Innes City... un homenaxe a unha parte da súa cidade que ninguén esperaba... Aquí o tedes, recén saido, a ver que vos parece...

THE DIRTBOMBS "Party Store"
(In the Red Recs, 2011)



martes, 25 de enero de 2011

"Un Mar de Pedra" á venda no Rif-Rock

Dende o pasado sábado, xa podedes mercar no Rif-Rock o dvd do documental Un Mar de Pedra, sobre o artista Manolo Paz, e realizado por Manu Paz e Xacobo Sanmartín. Prezo 10 €.



"De Raymond Scott (entre el swing de Buggs Bunny y las máquinas de Karloff)" en LdN.

Aqui tedes o artigo completo sobre Raymond Scott, na nova entrega da columna De Ventrílocuos Impostores publicado onte en Libro de Notas:

(entre el swing de Buggs Bunny y las máquinas de Karloff)

Parte del mes de enero se dedica habitualmente a recopilar innumerables categorías con lo más destacado del año anterior, y muchas veces a rebuscar en aquellas cosas que se nos han podido quedar atrás. Una de ellas es el documental estrenado el pasado septiembre sobre la vida y milagros de Raymond Scott, Deconstructing Dad. The Music, Machines and Mystery of Raymond Scott, realizado por su propio hijo, Stanley Warnow. He de reconocer que jamás había oído hablar de este hombre hasta hace unos años, cuando en 2008 se celebraron los primeros cien años de Raymond Scott un evento con el que en realidad se conmemoraba el centenario de su nacimiento, y aunque ya falleció en 1994, implicaba que todo su proyecto seguía en marcha. Desde entonces esta figura me ha enganchado como pocas, y aunque el universo de Scott es inabarcable, ahí van unos apuntes.


Raymond Scott es uno de los mayores genios del siglo XX, en lo musical y en lo mecánico. Compositor genial e inventor de máquinas fantásticas y apariencia monstruosa (imprescindibles para generar los sonidos con que interpretar sus obras, para las cuales los instrumentos convencionales no servían). Es también uno de los principales pioneros de la música electrónica y de toda su teoría. (Para ahorrar un poco de tiempo os recomiendo un repaso a la entrega de esta misma columna de mayo de 2008 y sus referencias a la música concreta: De los dos Pierres, Schaffer y Henry). Pero sobre todo es en realidad uno de los más populares compositores de la historia, por la familiaridad con la que todos hemos disfrutado de su obra, aunque totalmente desconocido para la mayoría de los melómanos. Músico total, pianista soberbio, compositor, director de orquesta, productor, ingeniero e inventor. Uno de esos pro-hombres que hicieron avanzar las posibilidades de la música a una velocidad de vértigo. Pero no sólo por sus desarrollos técnicos, sino también por el carácter de sus trabajos. Convirtió el swing y el jazz en un divertimento totalmente accesible para el gran público, mientras sus obras eran en realidad complejas composiciones, su velocidad, sus continuos cambios de ritmo y sus delirantes efectos otorgaban una apariencia cómica que llegaba a todos los públicos posibles, sin distinción de edad o grupo social.

Raymond Scott se llamaba realmente Harry Warnow, nacido en Brooklyn, New York, en 1908, donde su padre tenía una tienda de instrumentos musicales, y sus hijos pronto se convirtieron en precoces genios multiinstrumentistas. Harry comenzó estudios de ingeniería pero pronto los abandonaría por los musicales, y a su finalización fue contratado como pianista de la banda de la radio CBS que dirigía su hermano mayor Mark. Una vez integrado en la banda, comenzó a aportar sus arreglos y composiciones. Para evitar los comentarios de nepotismo decidió firmar sus trabajos como Raymond Scott, en sus propias palabras <>. Estas composiciones siempre eran las más alocadas y extravagantes de la banda, que además acompañaba de títulos tan sugerentes y descriptivos como surrealistas. Una de sus primeras composiciones íntegras para la CBS fue 'Confusión entre una flota de taxis al encontrarse con una tarifa'. Pero el trabajo para la CBS era insuficiente para el inquieto Harry. En 1938 forma su propio grupo para dar rienda suelta a toda su inventiva, recluta a otros miembros de la banda de la radio y forma un sexteto, llamado The Raymond Scott Quintet, por que sonaba mucho mejor (a menudo cambiaban la denominación por Quintette o Quinteto según el tipo de composición). Con esa formación pudo poner en práctica todas sus inquietudes y delirios. Sus primeras actuaciones fueron directos emitidos por la CBS, y convertidos en éxitos inmediatos de audiencia en sus múltiples redifusiones como las locuras de ‘Dinner Music for a Pack of Hungry Cannibals’ (audio), ‘Celebration on the Planet Mars’ y ‘New Year's Eve in a Haunted House’. Pero sin duda su tema más popular en el momento fue ‘The Toy Trumpet’ (audio) que se editó como single acompañada de la que posteriormente sería su tema más conocido por sus infinitas adaptaciones, ‘Powerhouse’. El single fue publicado en 1937 por Master Records. Aquí teneis una actuación en la TV de 1955:


Cada aparición radiofónica era un tremendo éxito de audiencia, sus singles alcanzaron cifras millonarias en ventas y eso le animó a seguir desarrollando sus teorías. Scott era una estrella, un genio que saboreaba el auténtico éxito, pero la crítica le vapuleaba por considerar que todo su trabajo era una payasada, un capricho y que solo pretendía reírse de los músicos serios. Tenían razón en cuanto a lo excéntrico de su trabajo y su persona, pero no había personaje más serio que él a la hora de tomarse su trabajo. Componía todo de memoria, no había partituras, y sus músicos deberían memorizar todas y cada una de las notas, sin lugar a las improvisaciones tan propias del jazz, ni a ningún otro tipo de recurso que no fuese clavar exactamente cada composición tal y como el se las había mostrado. Se trataba de jazz descriptivo, en el que cada nota y cada tono tenía que enmascarar otras realidades fácilmente identificables para el oyente. Todo tenía que ser perfecto. Y es que en realidad era un déspota con sus compañeros, a los que necesitaba, pero a los que no toleraba ni el mínimo error. De este modo la banda se convirtió en un carrusel de entrada y salida de músicos que no soportaban ni la presión ni la personalidad de Scott, que sin embargo era todo lo contrario sobre el escenario, donde derrochaba un enorme sentido del humor. Pero es cierto que muchos estaban dispuestos a tolerarlo a cambio del éxito y prestigio que suponía pertenecer a su banda, continuamente solicitada para poner música en películas y anuncios, como las espectaculares ‘Twilight in Turkey’ o ‘War Dance for Wooden Indians’:


The Raymond Scott Quintet se disolvió en 1939, aunque realmente lo que hizo Scott fue convertirla en una Big Band, eran los años dorados del swing, y su éxito se disparó todavía más. En 1943 vende todas sus composiciones realizadas entre el 37 y el 39 a la compañía Warner Brothers, que comenzaría a incluírlas en sus cartoons (dibujos animados), simpre introduciendo sutiles adaptaciones para continuar el ritmo visual, desde las iniciales series Merry Molodies y Looney Tunes (en las que se incluyeron en 120 capítulos), hasta las más recientes Duckman, The Simpsons o The Oblons, y numerosos filmes hasta la actualidad, que superan el millar de apariciones. Todos y cada uno de los recuerdos que tengáis de Bugs Bunny, el Pato Lucas, Porky, Betty Boot, y un largo etcétera están acompañados siempre por las composiciones de Scott, aunque en realidad él jamás compuso su música para esto, pero sus temas resultaron perfectos.   De ahí que sea el más popular y escuchado de todos cuantos compositores han existido en el siglo XX, y sin embargo y pese a su gran éxito su figura se mantuvo durante décadas en el más absoluto ostracismo.

Entre 1942 y 1944 fue nombrado director musical de la CBS, abandonando el cargo para continuar con sus composiciones. En un primer momento atendía encargos para filmes y musicales, pero pronto se encerró en su propio trabajo. Durante la década de los 40 comenzó a experimentar con las posibilidades técnicas de la música pop (recuerden, popular) para explotar un período frenético de creación. Y aunque nunca dejó de tener sus formaciones, como la enigmática The Secret Seven (mientras estuvieron en activo sus miembros eran anónimos), o la Raymond Scott Orchestra (siempre con ilustres colaboradores), ya hemos comentado la mala relación que mantenía normalmente con sus músicos, pero afortunadamente la era de las máquinas había llegado para quedarse, y Scott ya no necesitaría formar una nueva banda para interpretar su música. Durante estos años de investigación mantuvo una intensa actividad como productor para diversas compañías, hasta firmar en 1971 con la Motown de Berry Gordy (el sello más importante de música negra) para desarrollar las producciones electrónicas que comenzaban a imponerse en la época.


Hasta aquí sería unha historia más de un genial músico de éxito, extravagante y huraño, convertido en productor multimillornario y demás anécdotas simpáticas (a muchos rockeros les gustará saber que fue uno de los primeros productores de Bo Diddley entre otros muchos). Lo realmente fascinante vendría de modo paralelo.  Durante las décadas de los 40 y los 50 mantuvo contactos con otros pioneros como Les Paul (quien desarrolló las guitarras eléctricas tal y como hoy las conocemos) o Robert Moog (inventor de los sintetizadores, entre otros muchos artefactos musicales, y que mantuvo una estrecha colaboración con Scott durante más de dos décadas), ambos mucho más reconocidos hoy en día por el éxito de sus aportaciones e inventos, accesibles a todo el mundo, tanto económicamente como por su portabilidad. 
Wall of Sound: El Muro de Sonido
del Laboratorio de Scott.
Al contrario, los ingenios desarrollados por Scott atendían a la necesidad de dar solución a la inviabilidad técnica de sus creaciones. Desde muy temprano, Raymond Scott había inventado los primeros relojes con alarma de voz, primero, y con música después, sirenas, timbres, juegos electrónicos y pequeños electrodomésticos para la cocina y la hostelería, ingenios realizados siempre para su familia, amigos, y sobre todo sus hijas, pero esencialmente nos interesan sus extraordinarios artefactos musicales. A comienzos de los 50 crea la Manhattan Research Inc., que se vanagloriaba de ser la mayor instalación del mundo dedicada a la creación de música concreta y sonidos electrónicos. Era en realidad la empresa con la que gestionaría sus derechos y patentes, pero tambien un inmenso estudio de grabación y una gigantesca fábrica-laboratorio en la que se desarrollaban todos sus proyectos, o como rotulaban en la entrada más que una fábrica de pensamientos, un centro de sueños donde la excitación del mañana es posible hoy.

En 1946 patenta la Máquina Orquesta. Un sintetizador electromecánico con un teclado que reproducía cualquiera de los instrumentos tradicionales y que incorporaba cintas magnéticas. Es un precedente del Mellotrón que en 1960 desarrolló la escuela francesa de música concreta (y que en los 60 y los 70 emplearon desde los Beatles, los Rolling Stones, The Zombies o Led Zeppelín, y más popularizado en los 70 con bandas de rock progresivo como King Crimson o Yes.

El Karloff era una máquina tan monstruoso como los personajes del actor británico. Era una consola de control que seleccionaba, modificaba y combinaba los sonidos producidos por medios electrónicos, contaba con 200 fuentes de sonido y era capaz de producir rápidamente efectos electrónicos combinados harmónicamente hasta el infinito.

El Clavivox era una evolución desde un theremin construído por Robert Moog. El sintetizador resultante incluye teclado y pedales. El origen era crear un instrumento sencillo, pero paso a paso y con varias mejoras posteriores lo convirtieron en una sofisticada máquina que permitieron los ataques de staccato, alternar vibrato, y mediante células fotoeléctricas modificaba los tonos y muchos otros efectos, además de poder simular cualquier instrumento tradicional. Fue creado en 1952 y patentado en su diseño definitivo en 1956. Aquí teneis una muestra del sonido del Calvivox.

La Videola era, en resumen, una mesa de edición audiovisual, cuando nada de esto existía. Algo así como un piano con un monitor de televisión incorporado que sincronizaba imagen y sonido además de poder parar, reproducir, escuchar, borrar y reescribir sobre la marcha así como proyectarlo todo en directo.

La Circle Machine data de 1959, era en realidad un secuenciador electrónico compacto, capaz de una amplia gama de sonidos sobrenaturales, como se oye en numerosos jingles comerciales registrados durante la década de 1950 y comienzos de 1960. Podeis escuchar una muestra de su sonido y un anuncio de venta del instrumento. 

A finales de la década de los 50 tenía casi desarrollado también el Electronium, que era una especie de síntesis entre su Muro de Sonido, el Karloff y el Circle Machine. Fue su obra cumbre en la que invirtió más de 20 años de trabajo. Pretendía crear un artefacto en el que colaborasen por igual el hombre y la máquina en el proceso creativo, y para ello necesitaba crear una especie de inteligencia artificial. En lugar de una piano o teclado tradicional, el Electronium era guiado por una compleja serie de botones e interruptores, dispuestos en filas ordenadas. El sistema era capaz de componer instantáneamente estructuras rítmicas polifónicas, así como tareas programadas. Podéis escuchar una versión del Twilight Turkey interpretado exclusivamente con Electronium. El hombre controlaba las sonoridades, los diferentes ritmos y los timbres, mientras la máquina podía componer, interpretar y grabar al mismo tiempo. 


Su desarrollo le costó más de un millón de dólares, pero sin embargo, el Electroniuim fue lo que posibilitó que Berry Gordy comenzara los contactos para en un principio comprar varias unidades del artefacto para la Motown Records, y finalmente Scott fuese contratado como jefe del departamento de investigación y desarrollo electrónico de la Motown. Para ello trasladó todo su laboratorio de New York a Los Angeles, en donde seguiría trabajando en el mayor invento de su vida. En ese momento su salud era ya muy delicada y su ritmo de trabajo fue disminuyendo, aunque sus familiares y amigos dicen que no dejo el trabajo hasta su muerte en 1994.

Pero todavía nos queda otro de sus extraños experimentos. “Soothing Sounds for Baby”. Aclamado por muchos como la quintaesencia del minimalismo musical, era en realidad lo que su título indica, música relajante para bebés. Eran tres volúmenes que fueron publicados en colaboración del Gesell Institute of Child Development en 1964. Para la composición, Scott investigó sobre el terreno todos los sonidos posibles y las respuestas por parte de lactantes para realizar las composiciones, que serían interpretadas con Clavivox y Electronium. Los tres volúmenes se dividen cronológicamente para bebés de 1 a 18 meses, en tramos de 6 en 6 meses. Sus resultados estaban más que comprobados, pero las ventas no cumplieron las expectativas de Scott y el Instituto Gesell, pero aún así la Manhattan Research Inc.  aprovecharía para muchas de sus composiciones futuras todas estas texturas. Curiosamente, esta extraña obra fue tomada por Brian Eno y los germanos Tangerine Dream como base minimalista para desarrollar la música ambient a mediados de los 70.


Y todavía nos dejamos otros muchos inventos atrás, como el sintonizador automático de radio, expendedores de productos con voz y un enorme etcétera... que nos llevarían demasiadas entregas. Scott fue un genio enorme, que por arte de magia pasó de la cima del estrellato al más absoluto olvido popular. Solo con su muerte en 1994 comenzó a recuperarse su legado, reeditando algunas de sus obras, progresivamente ya podemos disponer de bastantes títulos en formato digital. Hasta  2008, año en que como a los grandes creadores culturales o científicos, se conmemoró el centenario de su nacimiento, bajo el impresionante lema de The First 100 years of Raymond Scott. Y es que un poco de justicia y reconocimiento nunca viene mal.

Desde ese año se venía preparando el lanzamiento de un documental que recogiese las totalidad de las facetas de Raymond Scott, y con un poco de retraso por fin se ha estrenado a finales de 2010, con la dirección de su heredero Stanley Warnow bajo el título de Deconstructing Dad. The Music, Machines and Mystery of Raymond Scott”.

 


Solo un aviso, prepárense para los siguientes 100 años de Scott.

Web de Raymond Scott, con toda su discografía, reediciones actualizadas, inventos, artículos y demás.

Mon Falcón
Ver artigo orixinal en LdN con enlaces, discografía, comentarios, etc...
[Publicado en Libro de Notas o 24-01-2011]

lunes, 24 de enero de 2011

Raymond Scott "Manhattan Research Inc."

E por último o que se considera coma mellor resumo da súa obra musical vangardista, o recopilatorio "Manhattan Research Inc", que leva por nome o do seu laboratorio espacial de máquinas fantásticas e sons impensables na súa época. Recolle as súas principais composicións nas décadas dos 50 e 60, interpretadas polos instrumentos que Raymond Scott tivo q inventar exproceso para facelos posibles...

RAYMOND SCOTT "Manhattan Research Inc."
(Basta Recs, 2000)


descargádeo no blog Zamboni Soundtracks:


Raymond Scott "Reckless Nights & Turkish Twilights"

"Reckless Nights & Turkish Twilights" é unha recopilación seria e oficial con tódo-los éxitos radiofónicos da Raymond Scott Quintet para a CBS, tal e como foron grabados nas sesións orixinais a finais dos anos 30 (eses que logo a Warner incluiría nas series dos 40 e 50). Un auténtico escándalo para os puristas do swing e o jazz da época:


THE RAYMOND SCOTT QUINTET
"Reckless Nights & Turkish Twilights"
(Basta 1992, SBME Special Mkts. 2008)


faite con el no blog Zamboni Soundtracks:

The Raymond Scott Quintet

Este é un álbum que recompila 24 dos temas da Raymond Scott Quintet que a Warner Bros comprou a Scott para acompañar ás súas series de debuxos animados... Se non coñecedes algún dos temas é que non tivéchedes infancia!!!


THE RAYMOND SCOTT QUINTET "The Raymond Scott Project"
(Powerhouse Vol.1 - The Looney Melodies of the Man who made the Cartoons Swing!)".


descárgao no blog Vaubu:

Raymond Scott "Soothing Sounds for baby"

Esta é un dos últimos experimentos de Raymond Scott pensando no público, e non ensimismado na creación en sí mesma. Shoothing Sounds for Baby” de 1964 é a unha obra aclamada por moitos como la quintaesencia do minimalismo, pero era na realidade o que o seu título indica, música relaxante para bebés. Eran tres volúmenes que foron publicados en colaboración del Gesell Institute of Child Development. Para a composición, Scott investigou sobre o terreo tódo-los sons posibles e as respostas por parte dos lactantes para realizar las composiciones, que serían interpretadas con Clavivox e Electronium. Os tres volumes divídense por etapas formativas, o primeiro para bebés de 1 a 6 meses, o segundo de 7 a 12, e o terceiro de 13 a 18 meses. Esta extraña obra foi tomada por Brian Eno e os xermanos Tangerine Dream (pioneiros do ambient) como base minimalista para desarrollar la música ambient a mediados de los 70.

Raymond Scott “Shooting Sounds for Baby
(Manhattan Research Inc. 1963 / Reed Basta Recs. 1997)


Tedes os tres volumes no blog Zambonisoundtracks:


Hoxe en LdN, Raymond Scott.

Hoxe en Libro de Notas, unha nova entrega da columna De Ventrílocuos Impostores, desta vez repasando os primeiros 100 anos do universo de Raymond Scott, xa celebrados no 2008, pero que a finais do 2010 asía por fin á luz o documental sobre a súa fantástica vida e a súa incrible carreira: Deconstructing Dad. The Music, Machines and Mystery of Raymond Scott, que polo seu nome non vos soará de nada, pero ademáis de ser un dos maiores xenios e prolíficos creadores da música do seculo XX, inventor das máquinas máis inverosímiles, pioneiro da electrónica, e sobre todo compositor de centos de cancións e sintonías que todos coñecemos dende sempre...



MON FALCÓN - De Ventrílocuos Impostores.

"He de reconocer que jamás había oído hablar de este hombre hasta hace unos años, cuando en 2008 se celebraron los primeros cien años de Raymond Scott, un evento con el que en realidad se conmemoraba el centenario de su nacimiento, y aunque ya falleció en 1994, implicaba que todo su proyecto seguía en marcha. Desde entonces esta figura me ha enganchado como pocas, y aunque el universo de Scott es inabarcable, ahí van unos apuntes. Raymond Scott es uno de los mayores genios del siglo XX, en lo musical y en lo mecánico. Compositor genial e inventor de máquinas fantásticas y apariencia monstruosa (imprescindibles para generar los sonidos con que interpretar sus obras, para las cuales los instrumentos convencionales no servían). Es también uno de los principales pioneros de la música electrónica y de toda su teoría. (Para ahorrar un poco de tiempo os recomiendo un repaso a la entrega de esta misma columna de mayo de 2008 y sus referencias a la música concreta: De los dos Pierres, Schaffer y Henry) Pero sobre todo es en realidad uno de los más populares compositores de la historia, por la familiaridad con la que todos hemos disfrutado de su obra, aunque totalmente desconocido para la mayoría de los melómanos. Músico total, pianista soberbio, compositor, director de orquesta, productor, ingeniero e inventor. Uno de esos pro-hombres que hicieron avanzar las posibilidades de la música a una velocidad de vértigo. Pero no sólo por sus desarrollos técnicos, sino también por el carácter de sus trabajos. Convirtió el swing y el jazz en un divertimento totalmente accesible para el gran público, mientras sus obras eran en realidad complejas composiciones, su velocidad, sus continuos cambios de ritmo y sus delirantes efectos otorgaban una apariencia cómica que llegaba a todos los públicos posibles, sin distinción de edad o grupo social."


Liga de Bocazas dos Venres no Rif - Xornada 18

Comeza a segunda volta!!! Puntuación Xornada 18:
1º magic p 155,80
2º Xuventude Tragove 150,00
3º Katiuskas 145,40
4º a ramallosa 139,40
5º esquivabalas team 138,40
6º cambadinos 131,20
7º Aivaio2 130,60
8º C.B. San Tomé do Mar 127,00
9º san fransisco 125,00
10º chejar e encher 120,60
11º C.B. Chacarita 120,00
12º Muñequita Linda 118,60
13º Dende Rusia con amor 118,00
14º Larpeiros 116,20
15º Casquetes polares 112,20
16º monhes 111,40
17º La Serna 90 109,60
18º Smashing patakas 104,80
19º xeitosos 97,40
20º defense 97,00
21º Atutichurrasco 95,20
22º moules team 92,80
23º Mamados United 79,20
24º O QUE HAI E MOITO VIVIDOR.....! 72,40
25º juventu divino tesoro 33,40

viernes, 21 de enero de 2011

The Favourite Sons "That Driving Beat"

Imos quentando para esta fin de semana cunha desas xoias dos 60 que estiveron moitos anos esquecidas nun caixón de non se sabe onde, alomenos ó gran público. The Favourite Sons foron unha banda británico de mediados dos 60, en plena efervescencia Mod, adicados as versións de soul e r'n'b, e directamente inspirados polos primeiros Small Faces e The High Numbers (logo The Who), pero case sen querelo crearon un tema que adiantaba en varios anos o paradigma de freakbeat, o tremendo 'That Driving Beat', que sen deixar a inspiración soul era inusualmente potente para os modernistas de 1965. Foron descubertos polo productor Mike Hurst (que antes de rematar o ano os abandonaría para adicar media vida ó seu seguinte descubrimento, Cat Stevens, aínda), entusiasmado coa forza do seu soul, e se encargou do seu primeiro e único single "That Driving Beat / Walkin' Wa" (Mercury Records, 1965) un auténtico incunable que hoxe se cotiza case a 100 € a copia. Da banda nunca máis se soubo ata que no 2003 o selo Angel Air recopilou tódo-los temas grabados (12 en total) por The Favourite Sons naquelas sesións con Hurst e publicou este impresionante documento "That Driving Beat"...

THE FAVOURITE SONS "That Driving Beat"
(Mercury Recs, 1965 -sesións- / Angel Air, 2003)


descárgao en PowerPop Overdose:


jueves, 20 de enero de 2011

"El Arte de Volar" de Altarriba & Kim

E agora o que toca é este, o seguinte que agardaba turno na estantería. "El Arte de Volar" foi Premio Nacional de Cómic 2010, con guión de Antonio Altarriba e debuxado por Kim. Sobre este libro atoparedes centos de páxinas, para q vos centredes un pouco botádelle un ollo á entrada na wikipedia, pero para resumir aquí vos deixo o texto promocional na web da editorial:


Resumen: El 4 de mayo de 2001 el padre de Antonio Altarriba se suicidó. De esa manera ponía fin a una vida marcada por el fracaso y la frustración. Al igual que otros muchos hombre y mujeres del pasado siglo intentó construir un mundo más justo y la Historia le dio la espalda, quiso volar con las alas de la ilusión y acabó estrellándose. De su mano recorremos las penurias de la España de principios de siglo, la guerra civil, el exilio, los campos de concentración, la resistencia contra los alemanes, el mercado negro, el desarrollismo, la llegada de la democracia... Con este material Antonio Altarriba elabora un guión desgarrador en el que, como no podía ser de otra manra, se halla profundamente implicado. Kim se encarga de ponerlo en imágenes con el mejor de sus estilos. Juntos construyen una historia vibrante en la que padecimientos y atrocidades no impiden que el amor y el humor ocupen un lugar importante. Estamos ante un gran fresco de la Historia de España pero también ante un despiadado retrato de la codicia humana destinado a convertirse en referencia clave de nuestra historieta. NOTA.- EDICIÓN ÚNICA Y NÚMERADA del 1 al 1000. IX PREMIOS CÁLAMO. Premio Cálamo Extraordinario 2009 ("El arte de volar" rompe moldes y géneros. Por su temática y enorme calidad literaria y gráfica no dudamos en afirmar que nos encontramos ante uno de los libros más importantes publicados en la última década). PREMIO NACIONAL DE CÓMIC DE CATALUNYA 2010. PREMIO A LA MEJOR OBRA NACIONAL 2009, PREMIO AL MEJOR DIBUJO AUTOR NACIONAL 2009, PREMIO AL MEJOR GUIÓN NACIONAL 2009 en el XXVIII Saló Internacional del Cómic de Barcelona. PREMIO MEJOR GUIÓN HISTORIETA REALISTA XXXIII Premios Diario de Avisos 2009. PREMIOS DE LA CRÍTICA 2010 AL MEJOR GUIÓN NACIONAL Y A LA MEJOR OBRA NACIONAL. PREMIO NACIONAL DE CÓMIC 2010 del Ministerio de Cultura.



"Fugazi Live Series" en OdioComicSans

Comomepos acaba de deixarnos no seu blog OdioComicSans, a colección completa dos Live Series de Fugazi. Primeiro en 3 entregas (entrada cos volos 1 ó 5, vols 6 ó 15, vols 16 ó 30) e finalmente unha entrada cos 30 enlaces da colección completa. Poñede ese megaupload a botar fume!!!
Toda a info das Fugazi Live Series aquí. E si queredes un resumo sobre Ian McKaye e a súa banda tamén podedes re-visitar o artigo sobre Fugazi na columna De Ventrílocuos Impostores en Libro de Notas.


martes, 18 de enero de 2011

The Limiñanas

Como sodes uns pesados ahí vai o álbum que algúns me estiveron pedindo toda a fin de semana, q non é tan dificil de conseguir!!! (será q algún non sabe escribir).
THE LIMIÑANAS son un dúo francés (aínda que van acompañados), de Perpignan. Formáronse en 2009 e este é o seu álbum de debut, publicado no selo Trouble in Mind de Chicago, tiveron q ir lonxe eh?. No 2010 publicaron con anterioridade dous singles, "I'm Dead" e o adianto do álbum "Je ne suis pas très drogué", que xa me deixaron alucinado, pero cando me enviaron o seu debut en largo a sorpresa aínda foi maior. Cunha base do tradicional ye-yé francés, un pouco de freakbeat con moito fuzz (e algo de cacharrada xermana, para reduci-lo chauvinismo) e moita Velvet Underground, con delirios orientais. Xa vedes, o mellor do continente, o mellor das illas e o mellor do outro lado do charco cunha factura excelente. Divertidos, enigmáticos ou escuros segundo proceda. Un álbum fantástico que xa incluímos entre os mellores do 2010.


THE LIMIÑANAS "The Limiñanas"
(Trouble in Mind, 2010)


Descárgao no blog Trash Garage:

*no mesmo blog, nas entradas anteriores tedes os dous singles que The Limiñanas sacaran con este álbum: Jene suis pas très drogué, e I'm Dead.


Alison Bechdel "Fun Home"


Ó fin rematei con "Fun Home", unha desas lecturas que tiña en lista de espera hai bastante tempo por culpa de algún deses axitadores de conciencia que sempre me está a recomendar máis material do que o meu tempo me permite leer, aínda que na realidade se ventila en dúas tardes (ou nunha se podes adicarlle unhas horas seguidas). "Fun Home" (Alison Bechdel, 2006) é un dos comics máis aclamados no mundo dos últimos anos. Tanto que incluso trascendeu o universo gráfico para converterse segundo a crítica nun dos mellores libros do ano en USA. Chegou a España no 2008, e leva na estantería case dende aquela. A novela autobiográfica da infancia e adolescencia da autora, Alison Bechdel, dos traumas infantís, a funeraria dunha pequena vila, as barreiras interxeneracionais, un pouco de mitoloxía clásica,  frustracións familiares, o despertar dunha lesbiana que non encaixa ben outras opcións homo na súa familia traxicómica e un bo repaso á literatura de Albert Camus e James Joyce...

ALISON BECHDEL "Fun Home. Una Familia Tragicómica"
(Houghton Mifflin Harcourt, 2006 / Reservoir Books - Mondadori, 2008)


  

lunes, 17 de enero de 2011

"O Saco de Fefiñans en 3 mins" x CTK

Dende esta fin de semana xa circula pola rede unha nova superproducción de CambadosTK (CTK) que ven a poñer un pouco de luz no asunto do Saco de Fefiñans, do proxecto das comportas, dos estudos ambientais, e agora tamén das mariscadoras e a confraría... compárteo.


domingo, 16 de enero de 2011

Liga de Bocazas dos Venres no Rif. Xornada 17

Fin da 1ª Volta da Liga ACB.
Puntuación Xornada 17:
C.B. Chacarita 178,00
moules team 172,00
a ramallosa 171,60
La Serna 90 156,60
esquivabalas team 154,60
defense 152,60
chejar e encher 152,60
Mamados United 151,80
C.B. San Tomé do Mar 144,40
10º Atutichurrasco 140,20
11º Smashing patakas 139,60
12º Casquetes polares 138,20
13º O QUE HAI E MOITO VIVIDOR.....! 137,00
14º magic p 132,20
15º monhes 131,20
16º cambadinos 130,80
17º Katiuskas 130,00
18º Xuventude Tragove 128,00
19º Aivaio2 128,00
20º Muñequita Linda 127,00
21º juventu divino tesoro 123,60
22º xeitosos 115,20
23º san fransisco 101,80
24º Dende Rusia con amor 51,00

sábado, 15 de enero de 2011

SXSW 2010. Lucero.

E rematamo-la revisión do SXSW2010 con Lucero, unha banda de Memphis que hai un par de anos sonaba moi habitualmente nas sesións do Rif-Rock, pero nestes últimos tempos alomenos eu tíñalles perdida a pista totalmente. Pero se ve que seguen no seu camiño de reduci-la contundencia e crecer en melodías. En 8 anos 9 álbumes xa os convirten nuns clásicos contemporáneos...


SXSW 2010. Surfer Blood.

Surfer Blood foron unha das sensacións do 2010. Xa levan un par de anos dando moito que falar, pero chegaron ó SXSW2010 co seu álbum de debut, "Astro Coast" recén estreado e o resto xa é máis que coñecido. Igual as comparacións cos primeiros Weezer ou Pavement son demasiado prematuras e un pouco forzadas, pero as intencións apuntan bastante ben...

SXSW 2010. Small Black.

A Small Black non os coñecía de nada, son de Long Island e polo momento só teñen publicado un EP, mentres estan rematando o seu primeiro álbum que sairá neste 2011, pero o seu pop electrónico, un tanto escuro, i esa batería case kraut estame a gustar bastante...

SXSW 2010. Deer Tick.

Deer Tick xa deron moito de que falar en todo o mundo no 2010. Tras moitos anos no mais absoluto submundo maquetero, a súa participación no SXSW2010 foi o espaldarazo definitivo para a súa carreira. A súa fórmula de pop-amercana ou country alternativo, si esto último é posible... parece q vai ter bastante percorrido:


SXSW 2010. Local Natives.

Local Natives son de California, e son un deses casos nos que unha banda americana ten que emigrar a UK para volver triunfalmente ó seu pais, o seu debut "Gorilla Manor" publicouse no 2009 no Reino Unido, e no verán do 2010 nos USA para todo o mundo. Son unha auténtica marabilla, nesa onda de indie-folk dos Fleet Foxes e similares, pero teñen toda a pinta de que como triunfen seguro que nos fartaremos deles...

SXSW 2010. Delta Spirit.

Estes de Alabama xa me soan a máis do mesmo do que fan moitas bandas coas que nos saturan nos medios especializados (especializados i empeñados en meternos polos ollos sempre o mesmo), por iso, seguro que en pouco tempo escoitaremos bastante dos Delta Spirit:

SXSW 2010. Holy Fuck.

Seguimos con Holy Fuck. Polo momento vai de nomes profundos... Son de Toronto, e fan unha electrónica bastante analóxica, cun resultado que os emparenta con Animal Collective e tódo-los seus clons ou os Super Furry Animals. No 2010 publicaron o seu terceiro lp "Latin". Sobre todo é alucinante vé-los con toda a cacharrada en directo:



SXSW 2010. Death.

SOUTH BY SOUTHWEST (SXSW) é posiblemente o maior festival do mundo, e seguramente o mellor de todos. Celébrase cada ano en Austin, Texas (USA) dende 1987 e ten un caracter multidisciplinar adicado principalmente a tres campos: música, cine e artes interactivas. Pero o que nos interesa por suposto é a música, e alí sempre se xuntan moitas desas bandas underground e emerxentes das que anos despois falaremos constantemente. Agora doume conta de que tódolos anos posteo videos deste festival, non cando remata cada edición, senón que xusto antes dunha nova edición subo concertos da anterior... e este ano, igual. Ademáis este será a súa 25 Edición. O chegarme a programación para a edición do 2011, coma sempre, tiven que repasar a do 2010, así que ahí vai en varias entradas...
En primeiro lugar o trío africano asentado en Detroit, Death, baixo este nome tan estúpido están tres superveteranos que ó longo das súas carreiras participaron en bandas de todo tipo, dende gospel, soul, rnb, rock blues... e formados xa en 1971 foron os pioneiros do punk afroamericano!!! sempre incómodos, politicamente duros e incorrectos, e musicalmente inclasificables nestes momentos: pop, funk, rock, ska, metal, jazz...


viernes, 14 de enero de 2011

Liga de Bocazas dos Venres no Rif. Xornada 16


Record da tempada, da liga, e tamén de casi todos!!!
Puntuación Xornada:
1º monhes 221,00
2º Muñequita Linda 217,00
3º Mamados United 213,80
4º Xuventude Tragove 202,40
5º san fransisco 189,40
6º a ramallosa 186,60
7º defense 179,80
8º esquivabalas team 178,00
9º magic p 175,20
10º moules team 174,80
11º Casquetes polares 174,40
12º Atutichurrasco 166,40
13º cambadinos 163,60
14º C.B. Chacarita 161,20
15º chejar e encher 155,20
16º La Serna 90 153,40
17º O QUE HAI E MOITO VIVIDOR.....! 127,20
18º xeitosos 125,40
19º Aivaio2 113,20
20º juventu divino tesoro 112,00
21º Smashing patakas 107,40
22º Katiuskas 106,80
23º Dende Rusia con amor 90,20
24º C.B. San Tomé do Mar 63,20