Esta semana, o álbum escollido é un deses que son fundamentales na vida de calqueira melómano. Polo seu contexto, polo que significa, polo propio contido e polo misterio que o rodea:
SLINT
Spiderland
(Touch & Go, 1991)
Descargádeo aquí:
http://www.megaupload.com/?d=2GTXMN6U
Este álbum foi fundamental na historia da música, así como o testamento que unha banda breve e intensa, que sen querer fixo algo moi grande, tan grande que non o soportaron. En 1991, Nirvana arrasaba no mundo e logo irían unha sorte de bandas stereotipadas, que seguian un cliché, cando xa naquel momento estaba esgotado. Por outro lado, as grandes bandas do 'indie' reclamaban os $$$ que ven se tiñan merecidos dende os 80... Mentres, no cú do mundo, mellor dito na América máis profunda, en Kentucky, unha banda intentou facer algo novo. E no segundo intento o lograron. "Spiderland" non sona a nada semellante do que había, é sinxelamente unha amalgama de influencias seminais e ninguneadas polo público, pola súa asperezas, porque non ten estribillos, nen melodías recoñecibles... somentes ritmos pesados e pausados, berros e alaridos, sons industriais... e por medio 'Nosferatu Man', unha das miñas pezas favoritas, a antítese do hardcore. Nacía o slowcore, e sobre todo o post-rock, que tan mal foi ententido despois. Nesa historia este é un álbum fundamental.
A parte escura é que tra-la gravación os seus membros tiveron que ser recluídos nun siquiátrico... eu creo que seguramente xa estaban bastante mal de antes, así que é un dato máis amarillista que outra cousa. Ademáis do premonitorio do álbum, que somentes presentaba os títulos das seis pezas e cunha portada dos membros coa auga ó pescozo.
Xa a finais dos 90 o público comezou a reivindicar esta edición coma obra mestra, e incluso os membros da banda volveron xuntarse para facer xiras...
e aquí vos deixo 'Nosferatu Man':
SLINT
Spiderland
(Touch & Go, 1991)
Descargádeo aquí:
http://www.megaupload.com/?d=2GTXMN6U
Este álbum foi fundamental na historia da música, así como o testamento que unha banda breve e intensa, que sen querer fixo algo moi grande, tan grande que non o soportaron. En 1991, Nirvana arrasaba no mundo e logo irían unha sorte de bandas stereotipadas, que seguian un cliché, cando xa naquel momento estaba esgotado. Por outro lado, as grandes bandas do 'indie' reclamaban os $$$ que ven se tiñan merecidos dende os 80... Mentres, no cú do mundo, mellor dito na América máis profunda, en Kentucky, unha banda intentou facer algo novo. E no segundo intento o lograron. "Spiderland" non sona a nada semellante do que había, é sinxelamente unha amalgama de influencias seminais e ninguneadas polo público, pola súa asperezas, porque non ten estribillos, nen melodías recoñecibles... somentes ritmos pesados e pausados, berros e alaridos, sons industriais... e por medio 'Nosferatu Man', unha das miñas pezas favoritas, a antítese do hardcore. Nacía o slowcore, e sobre todo o post-rock, que tan mal foi ententido despois. Nesa historia este é un álbum fundamental.
A parte escura é que tra-la gravación os seus membros tiveron que ser recluídos nun siquiátrico... eu creo que seguramente xa estaban bastante mal de antes, así que é un dato máis amarillista que outra cousa. Ademáis do premonitorio do álbum, que somentes presentaba os títulos das seis pezas e cunha portada dos membros coa auga ó pescozo.
Xa a finais dos 90 o público comezou a reivindicar esta edición coma obra mestra, e incluso os membros da banda volveron xuntarse para facer xiras...
e aquí vos deixo 'Nosferatu Man':
No hay comentarios:
Publicar un comentario