2011 comienza fuerte, muchas novedades de esas que las masas esperan con impaciencia e incluso ansiedad... PJ Harvey y su posible encumbramiento, Radiohead en su linea, The Strokes y su salto a la mediocridad absoluta, o peor; The Fuzztones, REM, Drive-by Truckers, Black Joe Lewis, el retorno a empujones de Wanda Jackson, o clásicos eternos como Jeff Beck ou Nick Lowe... parece que de repente todos se han puesto a trabajar, sin embargo uno de los que está pasando más discretamente desapercibido es el nuevo trabajo de los Dirtbombs de Mick Collins, gurú del underground y figura de trayectoria intachable, que ha levantado unas cuantas ampollas con su último experimento “Party Store”, de digestión pesada, pero con un trasfondo asombroso que viene para cerrar el círculo abierto. O quizás sea otra cosa, pero el caso es que no se ha entendido.
Estamos hablando de toda una institución en la ciudad de Detroit, la ‘motor-city’ que desde que a finales de los 50 ha sido constantemente un referente en la música mundial. Centro del movimiento soul y funk generado por la discográfica Motown, germen de una de las primeras explosiones del rock (y realmente las primeras manifestaciones punk) con MC5 y los Stooges a la cabeza, luego fue el Detroit Techno, y luego el Rap... Detroit siempre ha sido un hervidero de bandas y artistas de todo tipo, a las que periódicamente el mundo entero vuelve su vista no vaya a ser que algo se le haya escapado. En las últimas décadas Mick Collins siempre estuvo ahí, como músico, como creador analógico, editor de fanzines, crítico, productor, promotor... poniendo los cimientos para que Detroit volviese a ser o centro de toda-las miradas en algún momento. Como es habitual, los que dan el campanazo nunca son los mejores, en este caso fueron sus pupilos The White Stripes, quienes consiguieron la atención del público masivo y de reojo a toda la escena de Detroit. Bandas tan diversas como Six by Seven, Detroit Cobras, The Von Bondies, Suzi Quatro, Soledad Brothers, Electric Six, The Paybacks o The Mutants (solo por citar unos cuantos así de memoria) conformaban una escena única, variopinta y demoledora que tuvo su germen en el seminal New Garage Detroit. Y en esa época, Mick Collins era el auténtico nexo de unión entre todas esas bandas, todas le debían algo.
Desde los primeros 80, estuvo involucrado en bandas coma U-Boats, The Floor Tasters (como batería), y un proyecto en solitario llamado Man Ray. Ninguno de ellos tuvo el más mínimo éxito fuera de su instituto, aunque hoy en día esas infames grabaciones caseras se cotizan a precio de muy pocos bolsillos. En 1986 funda The Gories junto con Dan Kroha e Peggy O’Neill, y aunque para éstos era su primera experiencia, terminaron por ser una banda de vital importancia en la transición entre el rock’n’roll dos últimos 70 y los 90. Estaban inspirados en el rhythm n’blues más salvaje y oscuro, sobre todo influenciados por los shows de Screamin’ Jay Hawkins, pero en lugar de incorporarse al movimiento de revivalismo de garage sesentero que salpicó numerosos puntos de los USA, The Gories desarrollaron su propio sonido, evidentemente obligados por las enormes limitaciones técnicas en sus inicios, pero que terminaron por generar su propia marca sonora. The Gories son uno de los grandes paradigmas del hazlo tú mismo aunque habitualmente no se identifique su estilo con el DIY, eran muy sucios, eran punk y eran garage, pero tenían una enorme obsesión por la cadencia del blues y la rítmita del funk, que consiguieron ensamblar de un modo único hasta crear escuela, a la que muchos intentaron dar nombre sin éxito: blues minimalista, trash blues, rhythm’n’trash...
Entre 1986 y su disolución en 1992 The Gories grabaron tres álbumes, entre los que destacan dos joyas: su álbum de debut, “House Rockin’” (New Rose, 1988) sencillamente abrasivo, como un ritual de vudú (‘Let me hear the choir’, ‘Give me love’ son insuperables en su género, y ‘Hidden Charms’ como el perfecto exponente del que será el sonido gories) , y el siguiente “I Know You Fine, but how you doin’?” (Wanhead, 1990), que es realmente su obra maestra, amplían el registro, incorporando el gospel y dando todo el protagonismo al blues, ahora enérgico y funky, como demuestran ‘Nytroglicerine’, ‘Detroit Breakdown’ o su himno ‘Hey! Hey!, we’re The Gories’. (estos dos primeros álbumes fueron re-editados en cd de forma conjunta con el título “I Know you be House Rockin’“ -Crypt, 1994-).
Su último lp, “Outta Here” (Crypt, 1992) es considerado por muchos una obra menor, quizás por que algunos esperaban una nueva vuelta de tuerca, o quizás por que para otros sea demasiado ecléctico dentro de su estilo, y es cierto que el brillo de los Gories se apagaba, pero todavía guardaban algunas sorpresas (la tremenda versión del ‘There but for the grace of god’ de Machine, el homenaje a Bo Diddley en ‘Crawdad’, o su particular interpretación del surf en ‘Omologato’). Tras su disolución, varias compañías continuaron publicando singles que les habían prestado para recopilatorios y homenajes, hasta este momento, en que estamos esperando por un nuevo single que debería publicarse este 2011, tras la reunión de la banda para realizar giras con The Oblivians en 2008 y que ha continuado hasta el año pasado.
Tras la disolución de The Gories se desató el espíritu inquieto de Mick Collins, que multiplicó sus apariciones en bandas efímeras, colaboraciones con otros colegas y formando una y otra vez sus propias bandas paralelas. Tantas que será imposible citarlas todas, algún proyecto creado incluso para grabar un solo tema para cederlo a un recopilatorio de un sello menor o un tributo. Casi inmediatamente a los Gories, Collins creó los efímeros Blacktop, junto con D. Lee Word, con quién en tan solo un año y medio publicó un puñado de 7’’ y dos álbumes: “I Got A Baaad Feeling About This” (In the Red, 1995) y “Up All Night” (Au-Go-Go, 1995), que luego recopilarían en el “I Got A Baaad Feelin' About This. The complete Recordings of Blacktop” (In the Red, 2003). Blacktop todavía sonaban muy a Gories pero menos cavernícolas y mucho más contundentes:
Todavía en 1997 volverían a publicar un doble 7’’ con el locuaz título “We Desist!” (In the Red, 1997) pero a estas alturas la cronología de unas bandas comienza a mezclarse con otras, puesto que ya había publicado sus primeros singles con The Dirtbombs, así que toca resumir. Se atreve con la composición solitario de la banda sonora de “The Sore Losers” (Sympathy for the record Industry, 1997) para el filme de John Michael McCarthy, y se suceden los proyectos paralelos, la siguiente será The King Sound Quartet con quienes solamente publicó un single y el lp “The Getdown Imperative” (In the Red, 1998) en donde en 6 temas encontramos su característica fusión de garage, r’n’b y punk, pero esta vez de la mano del free jazz, con la que destaca en la versión del ‘Space is the Place’ de Sun Ra. Luego llegaría el turno de The Screws, con la historia perfecta de cómo Collins se lía a crear un proyecto tras otro; en 1997 el grupo The Red Aunts eligió a Mick Collins como productor del que sería su nuevo trabajo, durante la grabación Collins colaboró introduciendo guitarras y coros... hasta terminar formando una nueva banda, The Screws, con quienes publicarían “12 New Hate-Filled Classics” (In the Red, 1999) y el tremendo “Shake your Monkey” (In the Red, 2001) con los que practica una extraña fusión como si The Gories hicieran rhythm’n’blues clásico. Además de las múltiples colaboraciones con ilustres como Jon Spencer, King Khan o el enorme Andre Williams en “The Black Godfather” (In the Red, 2000), por último citaremos otro de sus proyectos de homenaje. Junto con Jerome Gray forma The Voltaire Brothers, una banda con la que rinden tributo a sus funkmen favoritos, de modo que en “I Sing The Booty Electric” (Fall of Rome Recs, 2002) todo suena a George Clinton, Sly Stone, Marvin Gaye...
Pero vayamos de una vez a por The Dirtbombs. Collins los formó realmente en 1992, tras la disolución de los Gories, pero ocupó un lugar totalmente marginal en su actividad frente a los demás proyectos, cambios de formación, etc. Hasta 1995 cuando comienza a trabajar en serio en la que aún sin saberlo iba a ser su principal banda. Publicaron su primer single ya en 1996, hasta los más de 30 que van en la actualidad, además del carrusel de formaciones distintas que han acompañado a Collins (hasta 18 me dan ahora mismo las cuentas), The Dirtbombs destacaron desde sus inicios por lo espectacular de su propuesta, con su inimitable fusión de géneros (soul, blues, garage y punk) y su formación con dos bajos y dos baterías sumadas a la guitarra hiperventilada de fuzz de Collins, les convierte en la perfecta máquina de ritmo. Desde el principio Collins había pensado en los Dirtbombs como una banda única, distinta a todo lo que le rodeaba, resulta muy sencillo en sus propias palabras: <<...somos una banda punk, una banda soul y una banda pop, en ese orden...>>, la idea original de Mick para The Dirtbombs, era la de publicar solamente singles, 7”, eps y splits compartidos, <<Tener un máximo de 12 o 15 minutos para hacer tu trabajo mejora la calidad, tienes dos, o cuatro canciones nuevas y buenas, pues toma single!!... es mucho más relajado, y realmente al final la producción es mayor, y también de más calidad que teniendo que componer un álbum entero con cierta coherencia... por eso la mayoría de la gente nunca lo consigue...>>. Sabias palabras de Mick, pero lo cierto es que también él sucumbió a las presiones, y comenzó a grabar álbumes con The Dirtbombs, aunque el formato corto sigue siendo su favorito, debutaron en largo con “Horndog Fest” (In the Red, 1998), en el cual sus premoniciones se hicieron realidad, era como si el mismo no creyese en lo que estaba haciendo, y aunque encontramos algunas buenas canciones (todavía con ciertas reminiscencias a The Gories) la crítica fue bastante cruel con el esperado debut de la superbanda del gurú del rock de Detroit. Volvió a sus obras menores mientras preparaba su venganza.
“Ultraglide in Black” (In the Red, 2001) fue su segundo álbum y por fin consiguió deslumbrar al mundo entero. Era simplemente un álbum de versiones, pero aún así cerró las bocas de todos los que cuestionaban su capacidad para salir del inframundo en que reinaba. Ultraglide in Black es una selección de la mejor música negra (Marvin Gaye, George Clinton, Curtis Mayfield, Sly Stone, Stevie Gonder, Smokey Robinson, etc) reinventada por otro negro haciendo música de blancos. Dulces melodías soul convertidas en cañonazos de garage-rock, una fiesta de principio a fin. Lo había conseguido, el reconocimiento mundial de la banda que siempre había soñado.
Luego siguieron los impecables “Dangerous Magical Noise” (In the Red, 2003), y “We have you Surrounded” (In the Red, 2008), y por medio el imprescindible “If you don’t already have a look” (In the Red, 2005) que reúne en un doble cd todo su material desperdigado por singles, recopilatorios, tributos y demás hasta la fecha, dividido en temas originales y sus versiones casi imposibles, desde ESG, Yoko Ono, o Elliott Smith, hasta mezclar en el mismo tema a los Rolling Stones por partida doble (‘No Expectations’ y ‘Sympathy for the Devil) con los Beatles (‘Hey Jude’), en un bootleg perfecto.
Habéis comprobado como además, Mick Collins es un auténtico mitómano, empeñado en reproducir y reconstruir todo aquello que le entusiasma, con una capacidad pasmosa para hacer versiones de absolutamente todo, ha terminado por hacer álbumes de homenaje a sus héroes del soul, de funk, del punk, covers de garage, de post punk, a la música disco de los 70... y solo le faltaba el techno. Y con eso ha inaugurado este 2011. El nuevo álbum de los Dirtbombs se aleja bastante de sus flexibles parámetros habituales, “Party Store” (In the Red, 2011) es un homenaje a una parte de la historia de su ciudad que nunca antes había tratado. Se trata de un nuevo ejercicio de fan mitómano a la música techno de Detroit, normal que muchos de sus seguidores se hayan echado las manos a la cabeza, es un álbum arriesgado, si habitualmente se hacen remixes electróicos de temas rock, Collins ha decidido invertir el proceso, y no solo en una curiosa versión para coleccionistas, si no en formato de álbum completo, con un par... Si lo pensamos, la música soul o funk que habitualmente reconstruye Collins comparten unas estructuras similares, y se pueden respetar las melodías, y mantener en cierta manera la harmonía del conjunto, sin embargo “Party Store” se lanza a un mundo desconocido. Además no selecciona temas fácilmente asimilables, sino que algunas son auténticos incunables y rarezas de experto en la materia que a nadie se le ocurriría transformar en rock’n’roll. Pero lo consigue, como en este ‘Cosmic Cars’ de Cybotron (primero escuchad la original de 1982):
En otras ocasiones la reconstrucción no es tan sorprendente, como en esta ‘Sharevari’ aunque hay que tener en cuenta que se realiza por una banda de rock (aquí la original de los Anumberofnames de 1981), que además es el single de presentación escogido para el álbum:
Y así continúa con el ya más conocido ‘Good Life’ de Kevin Saunderson’s Inner City, el ‘Jaguar’ de DJ Rolando, y hasta con el ‘Bug In The Bassbin’ de la Innerzone Orchestra del gran Carl Craig, que en versión de los Dirtbombs es espectacular instrumentalmente (como si se reencarnase de nuevo en Sun Ra), pero que sus 21 minutos de duración justo en medio del álbum puede resultar dañina para la paciencia del oyente rockero...
A mi me parece un álbum impresionante, evidentemente hai que saber de qué va, un experimento de versiones imposibles, por supuesto que este será el álbum menos recordado por sus seguidores, pero desde luego que es el más arriesgado que he escuchado en mucho tiempo, techno old school convertido en nadie-sabe-qué por el rey del New Garage Detroit, yo todavía no me lo puedo creer. Ni que haya hecho este disco, ni que vaya a hacer uno de rap, ni que haya vuelto con The Gories!!!!!!!!!!
E agora ímos cunha infame banda de disco funk de NYC, Machine, nome orixinal donde os haxa... que tiveron a vergonza de publicar cancións entre 1979 e 1980. O seu primeiro single foi este barroco 'There for the grace of God I go' de 1979, que por suposto me nego a insertar no blog, así picade no enlace i escoitade...
Logo chegaron Mick Collins e The Gories para arranxar moitas cousas... No seu último lp "Outta There" (1992) incluían unha versión, cun lixeiro retoque no título, así 'There but for the Grace of God' que xa é outra cousa... Non sei xq non deixan insertalo vídeo auténtico do tema, que tedes aquí: http://www.youtube.com/watch?v=21JQeNyJRmw puro sonido Gories!!! Pero déixovos o audio orixinal, pena que o video dun concerto do ano pasado se escoite tan mal (pero botádelle un ollo tamén):
Gary Numan e os seus Tubeway Army foron dos pioneiros da electrónica británica, logo inmersa no todo-vale da New Wave, pero sempre fieis ó seu synth-pop. Este 'Down in the Park' pertence ó seu segundo álbum de estudio cos Tubeway Army, "Replicas" de 1979 co que foron en número 1 de ventas no Reino Unido e medio mundo. Meses despois subéuselle a fama á cabeza, e os millóns de libras, desfixo a súa banda e lanzouse en solitario... éxitos, fracasos, escándalos e disparates se sucederon mentres Numan se convertiu no personaxe máis odiado de todo o pop británico, aínda que logo se lle descubriría o síndrome de Asperger, e foi xenéricamente perdoado por tóda-las súas tonterías, ademáis de ser convertido en icono xeracional e un dos padriños da música electrónica, e aclamado por xente coma Nine Inch Nails como influencia directa. Este 'Down in the Park' e dos temas que máis me gustan de tóda-las súas fanfarronerías...
Co éxito de Gary Numan é o novedoso da súa proposta é lóxico que dende moi cedo houbese moitas versións dos seus temas, dende bandas de techno pop e djs ata Marilyn Manson... pero quen mellor recolleu o espíritu deste temas sobrecolledor foron os Foo Fighters, que escolleron este 'Down in The Park' para participar no "Songs in the Key of X: Music from and Inspired by the X-Files" a banda sonora de Expediente-X de 1996, aquí tedes o audio de estudio, pero aquí vos deixo un videom no que o Dave Grohl anuncia o tema, que todos coñecen pero ninguén do público sabe quen era Gary Numan..., terrible!!!:
O álbum dos Rolling Stones de 1969 "Let it Bleed" incluía este 'Gimme Shelter' que denunciaba as barbaridades da Guerra do Vietnam...
En 1983, The Sisters of Mercy, incluían a súa versión do 'Gimme Shelter' no seu famoso maxi da primeira versión do "Temple of Love" (1983, logo virían máis). Cando Woody Allen escribeu aquelo de que escoitar a Wagner dáballe ganas de invadir Polonia é por que aínda non existían os Sisters...
Imos ata 1969... sen dúbida o filme "The Italian Job" (1969, dir: Peter Collison) é un dos cumios do cine pop, e unha das cintas máis infravaloradas da historia. Pero a parte de tóda-las súas virtudes, destaca tamén a banda sonora composta por Quincy Jones, que contiña algunhas xoias coma o 'Get a Bloomin' Move On' ou 'The Self Preservation Society' inspiradas no patriótico 'Rule! Britannia!' do século XVIII, e no que as voces son dos propios protagonistas do filme, isto é Michael Caine, Benny Hill, Noel Coward, Barry Cox ou Ralph Vallone entre outros moitos... Se queredes escoitar só o audio orixinal aquí o tedes, pero mellor vos deixo os temas coas escenas finais da peli...
Nos anos 90, os británicos The Clique conseguiron coma ningunha outra banda que se falara dun 3ª época mod, un auténtico disparate, nunca deixaron de ser un fénomeno lumpen entre madchester e o britpop, pero The Clique foron ata comezos deste século o mellor expoñente no novo frekbeat cun recoñecimento mínimo, ou nulo. O seu segundo álbum titulouse precisamente "Self Preservation Society" (Detour Recs, 1995), e remataba con este fantástico medley cheo de cambios de ritmo en homenaxe a The Italian Job. Unha das miñas banda favoritas!!!
Esto podería comezar coma o Equipo A... En 1982, catro punks de fortuna, blablablá... formaron THE LORDS OF THE NEW CHURCH, compostos polo enorme Stiv Bators (The Dead Boys), Brian James (The Damned), Dave Tregunna (Sham 69) e Nicky Turner (The Barracudas), unha formación de luxo, que se propuxeron crear unha banda acorde ós tempos que corrían e ó seus propios presupostos. Eran punks, si, pero o mainstream xa ía por outros camiños, e non o podían desaproveitar. En realidade, con The Lords compuxeron seguramente as mellores cancións da súa carreira, e o seu éxito foi enorme, pero o paso do tempo segue sen perdonar esas horribles superproduccións dos anos 80... 'Dance with me' foi un dos seus temas máis famosos. Inocente(?) pedofilia gótica, eran outros tempos...
A comezos do s.XX o arreglistas franceses Marc Collin e Oliver Libaux forman Nouvelle Vague, unha banda coa que transformar clásicos da new wave musical (aínda q co tempo van ampliando a tódo-los estilos de finais dos 70 e dos 80 que transcenden o caixón 'desastre' da new wave) en fermosas pezas acústicas inspiradas na rítmica da bossanova para as que contan coa colaboración de intérpretes da nova-nova-chanson... Este é o seu 'Dance with me' dos Lords, que cambia absolutamente as súas connotacións formais, co video do filme Bande à part do xigante Godard:
'Memories Can't Wait' dos míticos Talking Heads de David Byrne, que se incluía no álbum "Fear of Music" de 1979, aquí tedes o audio orixinal, pero de video imos poñer un concerto acústico de Byrne facéndoa en 1997:
En 1988, outros mitómanos recoñecidos, Living Colour incluían unha boa versión do 'Memories Can't Wait' no seu multimillonario álbum de debut "Vivid" (1988). E así o facían en directo no 2004:
Un dos mellores temas interpretados por Wanda Jackson (lembrade que está de volta con disco baixo o brazo aos seus 73 anazos...) é sen dúbida 'Funnel of Love', composta por Charlie McCoy e Kent Westberry, e que foi publicado no álbum de Wanda de 1961 "Right of Wrong" (aquí tedes o audio orixinal). Por suposto hai centos de versións deste tema, que incluso ela reinterpretou xunto con The Cramps en 2003. Aquí vos deixo e mesma Wanda facendo 'Funnel of Love' nun concerto polo seu 70º cumpreanos...
E esta é a versión que o gran insolente Mark E. Smith inclueu no último álbum de The Fall ("Your Future, Our Clutter", de 2010), que incluía unha versión do clásico de Wanda Jackson 'Funnel of Love' que por suposto cabreou a moita xente...
En 1999 Elliott Smith compuxo este 'Brand New Game' para o que sería o seu seguinte álbum "Figure 8" publicado no 2000, finalmente este tema descartouse e foi convertido en single ó marxe do álbum, que logo foi incluído nalgunhas reedicións. Un temazo máis do seu repertorio. Aquí o tedes en directo en xuño do 2003 pouco antes do seu extraño suicidio...
O mitómano Mick Collins rindeu homenaxe a Smith no 2005, convertendo aquel 'Brand New Game' noutra cousa totalmente distinta cos seus Dirtbombs...
A estas alturas xa saberedes que Radiohead anunciaron cun par de días de antelación a inminente saída do seu novo álbum "The King of Limbs", dende o sábado xa está dispoñible na súa web máis ou menos do mesmo xeito que o anterior "In Rainbows" (aínda que agora sí ten un prezo marcado). Mentres vos pensades por qué vía vos faredes con él aquí vos deixo a crítica en Go-mag e o audio do álbum completo:
e este é o clip do seu primeiro single 'Lotus Flower':
Por fin chega o álbum de debut de Franc3s, tra-las súas exitosas maquetas e dous EPs, xa tocaba algo moito máis serio. E aquí está o seu primeiro largo, na disqueira Los Enanos Gigantes (que agora me acabo de enterar que xa non é de Fernando Alfaro) e producido por Fino Oyonarte (ex Enemigos) e para o que ademáis contaron coa colaboración de membros de Triángulo de Amor Bizarro, Planetas, Schwarz e Klaus & Kinsky. O contido, o mesmo de sempre pero mellor feito... Onte foi a presentación oficial do álbum na súa vila (Carballo), e ademáis protagonizaban a portada do suplemento Fugas de La Voz de Galicia [ver entrevista]. Mentres a distribución non o leva á vosa tenda de discos este exemplar, xa podedes descargalo de balde no seu bandcamp. E por suposto moita máis cacharrada dos Franc3s no seu blog.
Nova re-re-re-edición que chega ás miñas máns deste clásico eterno de Jon Savage. A entrega orixinal deste "England's Dreaming" data de 1991, i era un modesto encargo de un volume a un prestixioso crítico musical que tentaba resumir a década dos 70 británica a través do punk. En cada reedición, o traballo se veía ampliado con historias máis precisas e máis apéndices, ata o punto que o seu exhaustivo traballo converteuse en fio argumental de ducias de documentais. A edición definitiva data do 2002 fully updated and expanded, que transcende o universo british e percorre todo o planeta en máis de 800 páxinas... e foi o ano pasado que chegou a edición en castelán, e hoxe que chegou á miña casa...
Aquí tedes unha selección de todo o que sonou o pasado venres (11 febr.) na sesión de Psychedelic Munstaphà "NiggerSoulFunk". Dende os standards máis clásicos do jazz ó comezo do afrodisco, do blaxploitation máis terrorífico ó máis sentido soul, e do rhythm'n'blues máis enérxico ós pasaxes máis rítmicos do funk e a reivindicación política...
Hoxe unha mini entrega de MondoRifPOP. Outro día voltaremos a falar en serio e seguro que extensamente sobre o xénero blaxploitation, pero o pasado venres, durante a sesión NiggerSoulFunk de Psychedelic Munstaphà estivemos uns cantos frikis botando contas de grandes filmes blaxploitation. Por suposto as maiores risas foron a causa dun dos seus subxéneros máis populares, ese no que os irmáns afroamericanos facían de aprendices de Hammer Productions e se atrevían a recrea-la literatura clásica de terror con outra cor, todas elas de American International Pictures (AIP). Ahí van cinco apuntes, pero o dito, prométovos proximamente unha entrega de MondoRifPOP adicada ó Blaxploitation.
Blacula (1972).
A primeira delas floi Blacula, o Drácula Negro, de 1972, aínda nos inicios do xénero. Está dirixida por William Crain, e protagonizada por William Marshall, Vonetta McGee, Denise Nicholas e Gordon Pinsent. O argumento nos leva a 1780, cando o príncipe africano Mamuwalde viaxa a Rumania para reclama-los servicios de Drácula para rematar coa trata de escravos coa que os europeos aniquilan ó seu pobo. Este négase e convérteo en vampiro, que remata nun cadaleito, que por casualidade unha parella de homosexuais afroamericamos mercan en 1972 como reclamo interiorista. Por suposto o cadaleito áinda tiña a Mamuwalde dentro... e así comeza a historia do Drácula Negro nas rúas de L.A. Foi todo un éxito de taquilla nos USA, hoxe en día inxénua a máis non poder, pero imprescindible alomenos unha vez na vida...
Scream, Blacula, Scream! (1973).
Tan só un ano despois xa estaba nas pantallas a segunda entrega de Blacula. O éxito da anterior fixo posible un maior presuposto, un director veterano e unha estrela no reparto. Bob Kelljan púxose á fronte da rodaxe, na que repetía William Marshall como Blacula, e incorporaba a Pam Grier como gran reclamo. A mellorea técnica resulta evidente, sobre todo nos efectos especiais. En canto ó argumento é moito máis directo, posto que Blacula xa estaba en LA, así que podían aforrar disparates literarios. Desta ocasión fan unha aposta aínda máis importante pola cultura afro, mesturando a Blacula con sociedades secretas de Vudú, adaptándoas a unhas escenas de corte totalmente Hammer...
Blackenstein. The Black Frankenstein (1973).
Do mesmo ano que a segunda entrega de Blacula, o subxénero acababa de desatarse. O seguinte clásico en convertirse en negrata foi o enxendro de Frankenstein. De feito Blackenstein foi estreada meses antes que Scream Blacula Scream!, e polo resultado en conxunto semella que se diron moita presa en facelo, porque agás uns cantos detalles, coma o sangue e as esceas nas que Blackenstein masacra ás súas víctimas todo está cheo de incoherencias e incorcondancias (por exemplo entre día e noite, vestiario, algún decorado movil, etc...). Os protagonistas son John Hart, Andrea King, Ivory Stone e Liz Renay. A historia vai dun ciruxano de vangarda (o dr. Stein), que comeza no seu laboratorio macabro nun sótano de L.A. cando está facendo un extraño experimento, chega a visitalo unha exalumna súa, que lle conta que o seu mozo acaba de chegar de Vietnam gravemente ferido, isto é sen brazos e sen pernas. Stein vai visitalo ó hospital, e o comprobar como o persoal sanitario o maltrata polo seu estado e abetamente racista, deciden trasladalo ó seu laboratorio onde lle inxertarán as catro extremidades... e por suposto Malcomb o axudante (o Igor, ou Aigor, do dr. Stein) o estraga todo, comeza a sufrir cambios físicos (ata lle sae moucha afro de golpe) e mentais, escapa da mansión e mata a todo paisanos que se topa por diante... a ver se vos atrevedes con esta.
Abby. The Black Exorcist (1974).
Esta é unha das cintas malditas do xénero, non en plan de que os partipantes da rodaxe fosen morrendo en extrañas circunstancias, senón en canto a que foi todo un éxito pero a Warner Bros. a denunciou por plaxio do seu recente éxito El Exorcista (W.Friedkin, 1973). Nesta versión, unha excavación arqueolóxica nunha cova de nixeria, o dr. Williams (interpretado por William Marshall, que a estas altura xa coñecedes por interpretar a Blacula) atopa unha caixa coa iconografía que representa ó deus yoruba (lembrade a Fela Kuti) Eshu, o deidade do caos, dos torbellinos, do engano, e do sexo... mentres manipulan a caixa esta ábrese, e o espíritu que contiña encerrado durante milenios fuxe, e... coma non, cruza o Atlántico cara os USA, a Louisville, donde posúe a Abby, que xa non é precisamente unha nena, así que a maior parte da acción transcurre en clubes nocturnos na vez dun dormitorio infantil.
Foi todo un éxito, rodada cun presuposto mínimo, pero no pouco tempo que estivo en pantalla recadou máis de catro millóns de dólares. Por suposto perderon a demanda coa Warner, máis ben por reproducir comentarios, e tiveron que retirar tóda-las copias do mercado. De feito nese momento tamén se produxo un incomprensible debate sobre os dereitos de distribución da película, o que levou a que a cinta se perdera da circulación pública durante moitos anos. Non volveu ser editada ata o 2006. Aproveitade agora que aínda é posible, non vaia ser que se perda outra vez...
Dr. Black and Mr. Hyde (1976).
O último dos clásicos de terror do xénero blaxploitation. Volta os clásicos de terror do século XIX, e nova oportunidade para William Crain (director da primeira entrega de Blacula). Aquí xa deixan pouco marxe á inventiva, os detalles da trama actualízanse á década de 1970, algún un tanto forzado, pero respetando case toda a historia clásica. Dous doutores (o dr. Henry Pryde, interpretado por Bernie Casey, e a dra. Billie Worth, que é Rosalind Cash) investigan nun suero de rexeneración hepática, o dr Pryde comeza a experimentalo con vagabundos e enfermos pobres nunha clínica gratuíta na que colabora, a dra Worth descúbreo case ó tempo en que Pryde lle confesa que está namorado dela, cando esta o rexeita tanto sentimental como éticamente polos seus actos, o Dr Pryde inxéctase o suero e prodúcese un extrano resultado: convírtese nun xigantesco e monstruoso home branco!!! Puro blaxploitation!!! o monstruo resulta ser un neandertal indestructible!!!
Polo demáis xa sabedes, unha prostituta amiga (Linda, que nesta historia era paciente deles, e interpretado por Marie O'Henry), asesinatos de outras putas e proxenetas e o de sempre, a investigación da policía e as dúbidas de Linda para non delatar ó monstruo que está a axudarlle.
1972 é seguramente o seu gran ano, será ademáis o seu último con Impulse! Records, pero publicará os que seguramente sexan os seus discos máis comprometidos, a comezos de ano o furioso "Attica Blues" e en setembro o desgarrador "The Cry of my People". Para rematar polo momento con Archie Shepp, quedámonos co primeiro, que está inspirado no motín da prisión de Attica (NY) de finais de 1971, que comezou cunha oleada de motíns carcelarios inciados na prisión de San Quintín (California) no me morreu tiroteado o lider dos Black Panthers George Jackson, pero que no caso de Attica rematou por converterse nunha das maiores vergoñas da política interior estadounidense, unha masacre de presos e recéns, e finalmente nunha victoria moral dos Black Panthers. Shepp escribeu este furioso álbum na memoria dos presos de Attica e do propio G. Jackson, non todo ía ser jazz, senón escoitade...
Deixamos atrás varios anos e unha chea de discos que compoñen unha das súas etapas máis luminosas e positivas, con álbumes coma Kwanza (1969) i entramos de cheo na década de 1970. "For Losers" é unha mensaxe de esperanza e unidade... evidente en 'Stick 'em up' ou en 'Abstract', pero que igual se convirte noutra cousa cando chega ó final do álbum con 'Un Croque Monsieur'...
Tras grabar 7 discos en ano e medio, Shepp lánzase ó vacio en 1967 abrazando a maxia negra... un disco caótico pero hipnótico, puro ritmo doutras latitudes. E a portada fantástica de Robert e Barbara Flynn, unha das mellores da historia.
En 1965 comeza a alonxarse musicalmente de Coltrane, e comeza o seu período máis reivindicativo social e políticamente. "Fire Music" está composto tra-lo asasinato de Malcolm X, e adicado por enteiro ó mensaxe aberto do lider panafricanista.
Se a semana pasada introducimos a sesión Nigger Soul Funk co extremos de Curtis Mayfield e Andre Williams, seguiremos nas próximas semanas con cracks do xénero que estén á altura. Tamén falamos do programa de tv Soul Train, e de recopilatorios de bso de Blaxploitation coma un dos principais transmisores da reivindicacións sociais dos afroamericanos de comezos dos 70. Esta semana toca Archie Shepp, un dos máis heterodoxos jazzman de tódolos tempos no musical, e dos máis comprometidos no político e social. Cando unha vez lle preguntaron pola súa música, limitouse a contestar "estamos traballando en buscar unha nova definición". Vernon "Archie" Shepp naceu en 1937, e dende entón, ata hoxe, que aínda vive pero xa con moita menos actividade, continúa sorprendendo co compromiso do seu discurso e a súa versatilidade á hora de encarar calqueira tipo de crossover jazzistico, polo que sempre será o abanderado do freejazz, ademáis de posiblemente o mellor saxo tenor da historia.
Naceu en Florida pero moi novo se mudou a Philadelphia, donde estudou piano, clarinete e saxo, ademáis de licenciarse en literatura dramática. En 1960 volve á súa Florida natal para formar parte de divesas bandas de rock e rhythm'n'blues, un fracaso total, que o levan a New York para adicarse ó teatro, pero tras conseguir tocar xunto con Bill Dixon, retoma a música e forma en 1963 a The New York Comtemporary Five. Case de inmediato conseguen unha xira por Europa, i en tan só un ano graban catro álbumes, pero se disolven por non conseguir contratos nos USA. Shepp regresa a New York, donde consegue un contrato como músico de estudio para Impulse! Records, de Coltrane, con quen aparece nas sesións de "New Thing at Newport", "A Love Supreme" e "Ascenssion". Coltrane aposta por el e encárgase de que grabe o seu álbum de debut "Four for Trane", catro temas de Coltrane interpretadas por Shepp. Comezaba así a súa carreira como auténtica estrela e co padriño perfecto. Pero sen embargo non se quixo adicar en exclusiva a iso, a finais dos 60 convértese en profesor da universidade de Buffalo (NY), e logo na de Massachusetts (donde permaneceu ata a súa xubilación en 2002), e grabando habitualmente en Francia... todo un inconformista que xa dende o seu segundo álbum quixo trascender dos standards máis clásicos do jazz moderno para achegarse ó soul, o funk e rhythm'n'blues como vía moito máis directa coa que trasmitir o seu mensaxo ó pobo afroamericano. Álbumes como "Fire Music" de 1965, "The Magic of Ju-Ju" (1967), "For Losers" de 1971, e os tremendos "Attica Blues" e "The Cry of my People" ambos de 1972, son seguramente as máis duras denuncias contra a represión dos afroamericanos, e os mellores alegatos musicais en prol da igualdade de dereitos da súa época. Na segunda metade da década de 1970 volve musicalmente á tradición, pero conservando a súa peculiar intensidade e o seu particular sonido.
Dende a súa xubilación, que voluntariamente fixo coma profesor universitario e como frontman, continúa como instrumentista acompañante dos seus colegas e con novos talentos a quen produce dende o seu selo discográfico Archieball Records. Todo un personaxe atípico no sacrosanto universo do jazz, que soubo trascendelo mentres se mantiña coma unha das súas figuras máis respetadas. Aquí o tedes compartindo escenario con Frank Zappa, interpretando 'Let's Move to Cleveland' en 1984, tema que foi incluído nos extraordinarios volumes de Zappa "You Can't Do That on Stage Anymore, Vol. 4" (Rykodisc 1991).
*[tedes o enlace no primeiro comentario da entrada]
Como tódo-los temas deste álbum son composicións de Coltrane, mellor incluímos a Shepp colaborando directamente co seu mestre, aquí tedes ó saxo de Shepp no 'Acknowledgement' de Coltrane das sesións de "A Love Supreme" de 1964:
O 2011 segue a traernos moitas novidades. Este é o álbum co que The Fuzztones celebran o seu 30 aniversario. Protrudi e compañía tráennos outra dosis máis de sonido fuzztone, desta vez máis escuro e denso, máis serie b e menos furioso pero máis fuzztones ca nunca. A ver que vos parece...
E aquí téde-lo impresionante álbum de Andre Williams do ano pasado, con setenta e tantos anos volveu ser un dos máis incómodos crooners, axitador e incorrecto, rhythm'n'blues, soul e berborrea sen control!!!
