10 álbumes do 2013

Logo de varias cribas, chegou a hora... aquí tedes a nosa selección cos 10 mellores álbumes do 2013. 

Quedáronse fora outros tantos discazos, coma en todas partes, pero ante o escaralle xeral que están a provocar as listas que publican algúns medios, nós botamos en falta todos estos na maioría das publicacións. Ademáis costounos moito deixar atrás álbumes tan bós coma os de King Khan & The Shrines ("Idle no more"), o "Here comes..." de The High Learys ou o "Whereabouts" dos Frowning Clouds. Apuntade de paso un par de álbumes de jazz que nos encantaron coma o "Liquid Spirit" de Gregory Porter e o "Time Travel" de Dave Douglas, ou o "Victim of Love" do soulman Charles Bradley. Tamén outros máis eclécticos coma o "II" dos Unknown Mortal Orchestra, ou algún dos varios proxectos de Robert Pollard (entre Guided by Voices, Devils Circus e Pollard en solitario). Pero sobre todo costounos deixar dous fora, o "Back to Land" dos Wooden Shjips e o "Desperation" dos Oblivians, para facer trampa estivemos a punto de facer unha lista de os 13 dos 2013, pero finalmente cumprimos co prometido de deixalo en 10.

Así que sen máis preámbulos, aquí os tedes. Xa nos comentaredes que vos parece. Para nós, estes foron os mellores álbumes do 2013:

10_
BEN HARPER with CHARLIE MUSSELWHITE 
"Get Up!"
(Stax Records, 2013)

Despois de bastantes anos deixándonnos traballos moi irregulares, Ben Harper voltou neste 2013 para deixarnos todo un discazo de blues xunto cun dos bluesman máis míticos, o xenio da armónica Charlie Musselwhite, e lanzado dende o mítico selo Stax... Este "Get Up!" contén algunha melodía soul, un par de ramalazos moi rockeiros e logo blues sen contemplacións en tódo-los seus paus posibles.

9_

CALIBRO 35 

"Traditori di Tutti"

(Record Kicks, 2013)

Este é un dos álbumes que máis escoitamos ó longo de todo o ano. "Traditori di Tutti" é o terceiro álbum dos italianos Calibro 35, hoxe en día unha das mellores e máis potentes bandas europeas de funk rock. Nesta traballo recrean a súa propia banda sonora da novela "Traditori ti Tutti" de 1966 de Giorgio Scerbanenco, un dos mestres da novela negra italiana. Por suposto tódo-los títulos fan referencia a persoaxes e pasaxes da novela, e sempre a toda pastilla e con ritmos mois potentes... e por suposto os seus videos son como a adaptación cinematográfica que nunca se fixo!! Discazo!!

8_
TY SEGALL 
"Sleeper"

(Drag City, 2013)

Promocionado coma un álbum depresivo, con tanta insistencia nas traxedias que rodearon a súa vida persoal nos últimos meses, que case te obrigan a deprimirte na primeira escoita, pero aínda que "Sleeper" é un álbum moito máis explicito e duro nas súas letras, mantén a súa linea literaria igual de desenfadada que sempre, a gran diferencia é que se trata dun álbum acústico, se iso é posible no seu universo ultra-lo-fi... pero o certo é que sí, cambia guitarras eléctricas por acústicas, e todo semella máis sinxelo, tranquilo e coherente... pero non vos deixedes enganar, segue a ser outra entrega de Ty Segall, coas melodías de sempre que xa lle gustarían a moitos.

7_
NICK CAVE & THE BAD SEEDS 
"Push the Sky Away"

(Bad Seed Ltd., 2013)

A pesar de que Nick Cave conta en case tódo-los seus proxectos cos seus colaboradores habituais, había xa cinco anos do seu último traballo firmado con The Bad Seeds. E lonxe de aquel "Dig, Lazarus, Dig!!" retoman o seu lado máis intenso e tenebroso, máis pausado pero igual de furioso e socarrón que noutras ocasións, sempre mantendo unha tensión a punto de estoupar, aínda que nese complicado equilibrio desta vez sempre gaña a contención. Dende os susurros da inicial 'We no who u r' ata o 'Higgs Boson Blues' que ten ós únicos momentos de rock fugaz, e por suposto a estremecedora 'Jubilee Street', que case por ela soa vale máis que moitos discos enteiros.

6_

BASS DRUM OF DEATH 

"Bass Drum of Death"

(Innovative Leisure, 2013)

Unha marabilla que gaña con cada escoita. Rápido, furioso e divertido, son once cañonazos sen pausa, de inspiración sixtie, de garage psych, toques surf, saturado de fuzz, e con bastante cacharrería, o mesmo que o anterior, con boas melodías e coas pausas xustas para non esgotar a fórmula, e así se suceden un tras doutro 'I wanna be forgotten', 'Shattered me', 'No Demons', 'Fine Lies' ou 'Way Out' ou a estremecedora 'Faces on the wind'. John Barrett xa firmou o mellor álbum para este blog no 2011, e agora repite moi arriba coa segunda entrega dos BDOD.

5_
GRANT HART 
"The Argument"

(Domino, 2013)

Das dúas cabezas máis visibles do míticos Hüsker Dü, Bob Mould sempre recolleu moito máis recoñecemento e certo éxito cos seus proxectos e traballos posteriores, aínda que planos e por veces máis que aburridos, mentres que o cantante e batería Grant Hart seguiu arriscando en novas fórmulas, ben con Nova Mob ou coa súa carreira en solitario. Nos últimos anos semella coma se estivera botando os restos, aumentando o seu ritmo de publicacións, por se lle quedara pouco ou algo así... de saúde non anda moi ben, pero iso xa é unha apreciación nosa. 'The Argument' son 20 temas inspirados na revisión teatral de William S. Burroughs sobre o Paraíso Perdido de John Milton nos que ataca tódo-los paus da súa carreira, pop preciosista, folk, psychodelia, algúns ramalazos punk, glam e por suposto power pop por todas partes, ademáis de algún pasaxe máis truculento. Grant Hart still alives!!

4_
DEERHUNTER 
"Monomania" 
(4AD, 2013) 

Deerhunter publicaron no 2010 un dos mellores álbumes que recordamos nos últimos anos, aquel "Halcyon Diggest" era unha ruptura total con todo o que fixeran antes, se ben tódo-los proxectos de Bradford Cox eran unha fuxida do anterior, en catro álbumes e media ducia de eps pasaron do noise máis cáustico ó dream pop sesentero do 2010, de ruidismo e metrónomos kraut ata as melodías perfectas de hai uns anos. 
Neste "Monomanía" é coma si estivera posuído polo espiritu do seu amigo Jay Reatard e fuxen de todo o pop luminoso e preciosista (aínda que aparecen momentos) para entregar unha colección furiosa de temas lo-fi de inspiración garaxeira, dende a inicial 'Neon Junkyard' ata a perfecta 'Dream Captain', a abrasión pura de 'Monomania' ou a máis psychodélica 'Sleepwalking'. Outro álbum perfecto dos Deerhunter.

3_
THE BEVIS FROND
"White Numbers"
(Woronzow, 2013)

Este "White Numbers" é algo así como a vinganza dos Bevis Frond, por que Nick Saloman volve coma un dos seus vellos traballos e ademáis ó grande. Só con ver esa portada cutre, enxebre e coma se estivera feita a toda presa, sabes que o mellor Saloman está de volta. Son 24 temas que suman máis de 2 horas de de tódo-los seus rexitros posibles, dende pop luminoso, furiosos cañonazos acelerados, distorsión, power pop e sempre con esa cadencia de psychodelia sixtie e as súas melodías perfectas. Só coa inicial 'Begone' e a súa forza pecha tóda-las bocas dos que botábamos de menos os seus temas de outros tempos, e dende ahí de todo o que poidades imaxinar, temas breves e directos ou longos desenrolos ata a despedida coa mastodóntica 'Homemade Traditional Electric Jam' de nada máis e nada menos que 42 minutos de instrumental!! Un dos maiores xenios da psychodelia e do rock do último cuarto de século nun estado de forma incrible, ademáis un dos nosos imprescindibles!!

2_
THEE OH SEES 
"Floating Coffin"

(Castle Face Records, 2013)

Cada ano sempre hai un álbum dos Thee Oh Sees entre os favoritos aínda que moitas veces non reciban o recoñecemento xeral. Cecais a súa gran actividade sexa un inconvinte aínda que quenes os seguimos esteamos encantados, pero desta vez parece que conseguiron face-los seu gran álbum. Segundo John Dwyer había moito tempo que non facían un álbum entre tódo-los membros da banda, e dende que a comezos de ano lanzaran de xeito gratuíto o seu primeiro single 'Minotaur' centraron a atención unánime de case todos. Desta vez o clavaron!

1_
THE SUFIS 
"Inventions"

(Ample Play Records, 2013)

No 2012 firmaron un dos debuts que máis nos chamaron a atención, e para esta segunda entrega afondaron aínda máis no pop psychodélico. Moitos toques de folk, sitares e xogos de voces. Dende que comeza co 'All of the Time' coa base do Taxman, ou pezas tan divertidas coma 'No Expression', neste álbum vos será imposible escoller cal é a vosa canción favorita. Sí, apesta a Beatles, a Soft Boys, a Syd Barrett ou calqueira outro artefacto beat pasado de voltas, o mellor pop psych dos 60s, pero sempre directos e urxentes, todo-los temas resoltos en menos de tres minutos para que lle poidas dar tantas voltas seguidas como queiras.