guía completa das actividades dos RIFROCKERZ: artigos, programacións, sesións, concertos, publicacións, etc
Thee Fine Lines:
The Black Lips – Katrina:
The Oblivians – The Leather:
The Gories – Nitroglycerine:
Aquí tedes o album que compila as dúas primeiras obras dos Gories, a primeira banda oficial e grande do mestre Mick Collins (The Dirtbombs, Voltaire Brothers, Blacktop, e moitos etcs...) que practicaban un blues sucio, primitivo e rítmico coma nunca se fixera antes.
The Gories: I Know you Houserockin’ (1994)
http://filmuzika.blogspot.com/2007/05/gories-1994-i-know-you-houserockin.html
Barracudas – Summer Fun (1981):
The Romantics – That’s What i Like About you:
The Woggles – Ragged but Right:
The Fuzztones – Action Speaks Louder than Words:
The Cramps – Bikini Girls with Machine Guns:
http://rideyourpony-twighlightzone.blogspot.com/2007/05/mredondo-said-i-have-this-one-and-its.html
http://rapidshare.com/files/27955343/The_Cramps_-_Off_The_Bone__Import_.zip
Mr. Supernatural#1:
Mr. Supernatural#2:
Mr. Supernatural#3:
Mr. Supernatural#4:
Les Sexareenos – 28 Party Dancers
[A Collection of Singles and Rare Unreleased Material] (2005)
http://www.mediafire.com/?nvsvxzitmm4
A comezos do sec XX atopas as raices literarias de tódo-los xenios do mal que hoxe en día estamos acostumados a ver no cine ou nos comics. O primerio deses cerebros criminais foi Fu Manchu, creado na literatura, e no cine foi o Dr. Mabuse, de Fritz Lang o primeiro deles. Nesa mesma época creouse a versión francesa do archicriminalda man de Pierre Souvestre y Marcel Allain: Fantomas, que xunto ós anteriores son os abós da xeración de mestres do crimen que triunfaron no cine e na tv dos 60, sobre todo da man dos villanos adaptados para as películas de James Bond 007.
Fantômas foi creado en 1911 por Marcel Allain e Souvestre. Era un criminal que non amosaba piedade, era un sociópata que desfrutaba asesinando de forma sádica e despiadada.En realidade, Fantomas é un mestre do disfraz que aparece sempre baixo unha falsa identidade, normalmente de xente a que asesina previamente. Outras das súas características son as súas bizarras técnicas e os extravagantes inxenios que emprega nos seus crímenes.
O éxito das novelas, fixo que moi pronto se levara o cine. Fixéronse cinco películas entre 1913-1914 dirixidas por Louis Feuillade, hoxe en día son unhas das maiores obras mestras do cine mudo.
- Fantômas (1913)
- Juve contre Fantômas (1913)
- Le Mort Qui Te (1913)
- Fantômas contre Fantômas (1914)
- Le Faux Magistrat (1914)
Xa na década dos anos 20, fíxose unha serie de filmes de Fantomas nos EEUU, aínda que tiveron máis éxito en Francia que en América. Anos despois fixéronse novas versións en 1932 e 1946. Logo en 1948 chega a fantástica Fantômas contre Fantômes
A figura do archicriminal volve nos anos 60. Allain seguíu publicando novelas ata 1963, pero coa aparición das películas de James Bond, nas que se recoñece abertamente a influencia das novelas e das primeiras películas de Fantomas, a industria ponse man abra para realizar novas películas. O resultado sera unha trilogía que adapta bastante o original, protagonizadas por Jean Marais, o tremendo xendarme paiaso Louis de Funes, e a preciosa Mylène Demongeot.
Fantomas (1964),
Fantomas, hombre de mil caras, capaz de transformarse en cualquier persona, descubre que un periodista, Fandor, ha publicado una entrevista falsa con él. Para vengarse, Fantomas adopta los rasgos físicos del periodista y comete un sensacional crimen haciéndose pasar por él. Juve (Louis de Funès), cree reconocer el sello del autor de Fantomas y está convencido de que éste se encuentra detrás de todo.
Fantomas Vuelve (1965).
El profesor Marchand, un célebre científico, desaparece misteriosamente, y el comisario Juve sospecha inmediatamente de Fantomas. Mientras tanto, el periodista Fandon, se disfraza de Lefèvre, el asistente del profesor Marchand, dejándose capturar por Fantomas. Pero el comisario Juve cae en la trampa que Fantomas, también disfrazado de Lefèvre, le había tendido. En un congreso científico en Roma Fantomas pretenderá acabar con sus prisioneros. Otra película de Louis de Funès, gran cómico francés.
Fantomas contra Scotland Yard (1967).
Lord Mc Rashley recibe la visita de un viejo amigo y agente de seguros, que desea venderle una cuantiosa póliza sobre su vida. Pero el visitante rápidamente se revela como el cerebro criminal Fantomas, y le indica que Rashley forma parte de un grupo selecto de millonarios que serán chantajeados por el villano a cambio de sus vidas. Los montos exhorbitantes pedidos por Fantomas impulsan a que Rashley contacte a su némesis en
Como vedes, o persoaxe de Fantomas é fascinante, pola súa intelixencia superior, os despiadados métodos criminais, e a súa personalidade oculta tras dunha máscara gris. É un mestro do disfraz que está sempre perseguido pola súa némesis, o comisario Juve e o periodista Fandor.
O problema da triloxía dos 60 é que un persoaxe tan malvado e siniestro está enfocada con todo de comedia, e desta vez influenciada por 007 (o revés do sempre foi). O resultado é moi mediocre, pero aínda se botan unhas risas... pero é a forma máis sinxela de coñecer ó persoaxe de Fantomas, posto que a versións anteriores son bastante difíciles de conseguir.
Outra historia é o que fixeron en Sudamérica con Fantomas. Dende logo alí sempre a cagan. Nos anos
O único destacable ocorre cando en 1975 Julio Cortazar fixo unha versión para o comic, na que fai unha dura crítica política do sistema en “Fantomas contra los vampiros multinacionales”. Tedes este conto aquí.
Como cada día 24 de tódo-los meses, hoxe tedes unha nova entrega dos Ventrílocuos Impostores en Libro de Notas:
Mudhoney,
"La supervivencia de los pioneros"
"La historia de Mudhoney es a menudo narrada como la historia de unos perdedores, como la historia de unos pioneros que han visto como los demás se han forrado a su costa, se han hecho famosos, se han corrompido y finalmente han desaparecido. O muerto. Sólo ellos han permanecido durante más de veinte años en su lugar, quizás no en primera fila, pero siempre en su lugar, sin altibajos, algo que el tiempo termina por convertir en reconocimiento unánime hacia una banda que resulta fundamental para comprenden la música popular del último cuarto de siglo..." [artículo completo]
Touch me I’m Sick:
Fuzz Gun ’91:
Generation Spokesmodel:
Que lonxe de continuar co son dos seus últimos álbumeshttp://tosterbrosters.blogspot.com/2008/05/mudhoney-lucky-ones-2008.html
PUCHO BROWN AND HIS LATIN SOUL BROTHERS.
Spanky Wilson & the Quantic Soul Orchestra - Don't Joke.
BONGOLIAN:
Femi Kuti "Black Man Know Yourself" part 1:
Femi Kuti "Black Man Know Yourself" part 2:
Danger: Diabolik! É unha desas pelis de culto que todo o mundo tivo que ver algunha vez de pequeno, seguramente na TVG e nunca máis volveu ter oportunidade de desfrutar.
Está dirixida por Mario Brava, en 1968, i está inspirada nos comics do mesmo nome que triunfaron en Italia a comezos dos anos 60.
É puro cine de ciencia ficción dos 60, divertida e de acción, a miudo comparada con Barbarella (tamén basexada noutro comic) pero moi superior no cinematográfico... por iso hoxe inauguramos sección con esta película, pero sobre todo, por dous iconos imprescindibles nas nosas vidas: Marisa Mell e Ennio Morricone!!!
O director Mario Bava adicábase normalmente ó terror gótico, aínda que tocou tódo-los paus posibles, máis desta vez, a súa adaptación do comic “Diabolik” foi a que lle fixo figurar con maiúsculas fora daquel xénero e superalo. Nesta adaptación semilla unha mestura entre James Bond 007 e Batman, cunha bat-cova de diseño, coches de luxo e moita máquina futurista con luces sobre cartón... que tamén ten cousas cutres se non, non se entendería...
Pero hai outro elemento na peli que a fai única, a banda sonora, a cargo de ENNIO MORRICONE (“Danger: Diabolik” - 1968), que podedes desfrutar ó longo de toda a peli, pero por suposto facédovos con ela xq é tremenda, be-bop, surf, beat, pop e psychodelia... unha xoia!!!
explotada neste film coma icono sexual en cada segundo.Cos anos segue a ser considerada como unha das mellores, senón a mellor adaptación do comic ó cine, polo que cada tantos anos vemos como surxen novos imitadores-plaxiadores, e outros tantos agradecidos homenaxes.
Haí tedes o trailer da peli, e outra aparición de Marisa Mell (en Crazy Party, de morena, como saía habitualmente:
Danger: Diabolik!!! (trailer):
Marisa Mell – Crazy Party:
Psycho Therapy:
Time Has come Today:
Chain Saw (montage con
Pet Sematary:
I Want you Around:
Spider-Man:
Today Your Love, Tomorrow the World (Live 1977):
Judy is a Punk (1974):
O dos Ramones foi único. A súa capacidade de sobrevivir ás modas ó longo de 25 anos foi sorprendente, tanto como a contradictoria historia dos catro de Queens, que pasaron de ser carne de yonki a comezos dos 70 para converterse en nenos mimados pola industria, recibir premios ipensables e converterse en historia viva na segunda metade dos 90 recibindo masivas e continuadas despedidas.
“No tenía adonde ir -confesó sobre sus comienzos en la banda Dee Dee-, entonces, cuando salí de la cárcel, volví a vivir con mi mamá, y estaba este tipo, John Cummings, que después iba a ser Johnny Ramone, que vivía enfrente y era bueno conmigo”.
Según Joel: "Conocín a Johnny de velo no instituto. Tommy e él eran amigos e estaba na mesma banda que o meu irmán Mitch. Logo fíxenme amigo de Dee Dee, que era amigo de Johnny. Coñecémonos todos e preguntoume se quería formar unha banda".Segundo a lenda, o nome dos Ramones ven dun antigo nome artistico que empregara Paul McCartney, aparecendo en público coma Paul Ramone, co cal a banda nace coma unha parodia-homenaxe a un icono pop.
Tocan covers das súas bandas favoritas (‘I fought the Law’, dos Bobby Fuller Tour, ou ‘Sheila’ de Tommy Roe). O 30 de marzo Dee Dee (baixo e voz), Johnny (guitarra) e Joey (batería) debutan no Performance Studio ante trinta persoas. Pero Dee Dee non era capaz de tocar e cantar ó mesmo tempo, así Joey pasa de baterista a vocalista, e o novo baterista... o manager da banda Thomas Erdelyi, dende entón Tommy Ramone.
En novembro do 75 firman con Sire Records, selo no que estaban case tóda-las bandas do punk NYC, coma Richard Hell & the Voidoids, Talking Heads e os tremendos Dead Boys.Neste contexto Ramones aparecerían na película “Blank Generation” de Amos Poe que logo se converteu nunca peza de culto do cinema independente e na que tamén aparecen Patti Smith, Talking Heads, Blondie, New York Dolls, Wayne County ou Televisión.
En 1976 publican o seu 1º Lp Ramones. E de inmediato viaxaron a Londres 
para tocar, alí foron recibidos polo máis escollido do movimento punk da city (Sid Vicious, Johnny Rotten, Malcom McLaren, Joe Strummer e Paul Cook), pero o pasotismo dos catro de Queens superaba con moito a actitude burlesca combatente e pseudo-política dos británicos...
Pronto chegaron os cambios na formación: Marky sentouse na batería en lugar de Tommy, e dende ahí terminou por configurarse unha estética que acompañaría á banda por sempre: chaqueta de coiro, gafas escuras e vaqueiros destrozados. Pero as diferencias continuaron. Marka abondonou. Entra en escna Richie Ramone. A tensión reaparece cando se plantexan cambios na esencia musical da banda. Fronte á new wave, neses anos os Ramones contestan con Subterranean Jungle, Too Tought to Die ou Animal Boy, que con algunha concesión ó tempos son álbumes de pura enerxía, bizarrismo e diversión auténticamente punk. Un dos clásicos a citar, foi cando o escritor Stephen King propuxo á banda que compuxera o tema principal da película Cementerio de Animales, logo que recibiran o N.Y. Music Awards. Pero todo iso xa é historia e xa o sabedes... Dende mediados dos 90, e tras sobrevivir a todo tipo de modas e tendencias, e segundo din, moitos anos sen falar entre eles puxeron final á banda en 1996. En 2001 Joey Ramone morreu dun cancer linfático.
Dee Dee Ramone apareceu morto o 5 de xuño do 2002 na súa asa por sobredosis, e en 2004 Johnny Ramone morreu de cáncer de próstata...
http://www.fotolog.com/chourizofilms
http://es.youtube.com/Chourizofilms
A verdadeira historia de W. Joe - Parte 1:
A verdadeira historia de W. Joe - Parte 2:
